Επιτέλους καταφέραμε να βρεθούμε για ένα απογευματινό, αναζωογονητικό καφεδάκι… Ο σερβιτόρος ευγενέστατος γραφεί την παραγγελία – κατεβατό! Η Έλβα όπως πάντα ζητάει ένα καφέ χωρίς…καφέ, με υποκατάστατο ζάχαρης και γάλα ελαφρύ – έως ανύπαρκτο!!! Η Νάνα απλά θέλει ένα…μεγάλο καφέ!!! Κι εγώ ένα ταπεινό cappuccino!...
«Μάτια μπλε, μελαγχολικά…», «δυο πράσινα μάτια…», «μαύρα μάτια…», «για τα καστανά σου μάτια…», «τα βεγγαλικά σου μάτια…», «αχ τα μάτια σου»! Να συνεχίσω; Δεν είναι τυχαίο το ότι έχουν γραφτεί τόσα τραγούδια για τα μάτια, ένα αισθητήριο όργανο που πραγματικά είναι φτιαγμένο από τον δημιουργό μας...
Είναι μια ήρεμη στιγμή της ημέρας. Όλοι είμαστε απασχολημένοι, όλοι στον δικό μας προσωπικό κόσμο. Είναι από εκείνες τις ώρες που ο καθένας μας απορροφάται στις σκέψεις του, οργανώνει την επόμενη μέρα και ξεκουράζεται. Γράφω απορροφημένη...
Όλοι μας πολύ συχνά διαπιστώνουμε και πολλές φορές παραπονιόμαστε για την ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Ίδιοι άνθρωποι, ίδιο πρόγραμμα, ίδιες συνήθειες, ίδια δρομολόγια, αναμενόμενες αντιδράσεις ή εξελίξεις. Κουραστικό. Μονότονο. Βαρετό. Αναζητούμε λοιπόν διεξόδους, μικρές αποδράσεις, μικρές «αμαρτίες», μικρές παρεκκλίσεις από τα τετριμμένα. Αλλαγές εσωτερικές και εξωτερικές...
Θυμάστε πόσες φορές έχετε πει αυτή τη φράση σαν παιδιά? Κάθε φορά που κάνατε κάτι καινούργιο. Κάτι που θεωρούσατε σπουδαίο. Κι ίσως εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε κάποιος διαθέσιμος για να σας δει. Ή όταν σας έβλεπε τελικά ήταν πολύ αργά...
Πέρασε ένας μήνας και κάτι που σας κρατάμε συντροφιά. Σας είχα υποσχεθεί να γνωριστούμε καλύτερα και νομίζω ότι ήρθε η ώρα! Κανονικά δεν επιτρέπεται να αποκαλύπτουμε ούτε καν την ιδιότητά μας εμείς οι Άγγελοι, αλλά εγώ σας εμπιστεύομαι απόλυτα! Λοιπόν! Τι δεν ξέρετε για εμένα? Όταν...
Ίσως πολλοί θα συμφωνήσετε μαζί μου. Ο φόβος είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα. Φυσικά, πολλές φορές δρα ως προστατευτικός μηχανισμός απέναντι σε διάφορους κινδύνους. Άλλες φορές φτάνει στο σκαλοπάτι της φοβίας, μιας έντονης ανησυχίας, ενός υπερβολικού άγχους και μιας εμμονής για έναν ίσως ανύπαρκτο...
Ξέρω, ξέρω! Θα μου πείτε ότι κανείς δεν πιστεύει πια στα παραμύθια. Εντάξει, δε θα διαφωνήσω…ριζικά. Απλά θα σας ζητήσω να το σκεφτείτε ξανά σε λίγο. Να το δείτε από άλλη οπτική γωνία. Οι ρυθμοί της καθημερινότητας ώρες - ώρες με σκοτώνουν. Με όπλα τη ρουτίνα,...
Είμαστε ήδη στα μισά της άνοιξης και μια ανάσα από το γλυκό καλοκαιράκι! Ώρα να ανασυνταχτούμε και να βάλουμε πρόγραμμα με στόχο…την παραλία! Βεβαίως δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να φροντίζουμε το σώμα μας μόνο πριν την εμφάνιση μας με μαγιό. Το πρωταρχικό μας...