Καλωσήλθατε στο Angels World

Ένας κόσμος κατασκευασμένος απο 3 Αγγέλους

Follow us

Author: Giota Rozana

Ο χειμώνας είναι εδώ. Μπορεί να μην τον έχουμε αισθανθεί ακόμη αλλά τα πρώτα κρυολογήματα μας χτύπησαν την πόρτα ήδη. Πώς θα θωρακίσουμε τον οργανισμό μας ώστε να μην ταλαιπωρούμαστε από τα ενοχλητικά συμπτώματα των ιώσεων και γενικά των λοιμώξεων που καραδοκούν;
1.Θα ήθελα να μας πεις πώς επέλεξες το επάγγελμά σου. Ήταν αυτό που ήθελες; "Καταρχήν να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ για τη φιλοξενία! Είστε ένα καινούριο blog και σας εύχομαι τα καλύτερα μέσα από την ψυχή μου! Να κατακτήσετε τις κορυφές που ονειρεύεστε!Ας έρθω όμως στην ερώτησή σου. Είμαι εκπαιδευτικός σε Δημοτικό Σχολείο. Ναι, ήταν κάτι που ήθελα ανέκαθεν να κάνω, ένα παιδικό μου όνειρο."
Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο γειτνιάζουν οι δύο αυτές έννοιες; Σας διαβεβαιώ, πάρα πολύ! Η θεωρία μου είναι η εξής. Θεωρώ ότι το μίσος είναι μια ακραία και παθολογική εκδήλωση αγάπης πολλές φορές. Ή μάλλον μια αντίδραση σε κάποια μορφή αγάπης.
Δε θυμάμαι πόση ώρα κοιτούσα σήμερα την οθόνη του υπολογιστή μου πριν αρχίσω να γράφω. Κάποιες μέρες είναι περίεργες. Έχω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου κι όμως είναι σαν να μην μπορώ να τις εκφράσω με λέξεις. Σαν να είναι όλες μαζί μπλεγμένες, κουβάρι και δεν βρίσκω την άκρη. Δε σας συμβαίνει κι εσάς;
Άκουσα πολλές φορές εκπροσώπους του αντίθετου φύλλου να μας κατηγορούν ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Αλήθεια; Δεν ξέρουμε; Ή μήπως δε μας δόθηκε η ευκαιρία να τα διεκδικήσουμε; Μήπως δεν ασχολήθηκε κανείς να μας ακούσει, να μας καταλάβει;
Σύμφωνα με μελέτες, μία στις 10 γυναίκες και ένας στους 15 άνδρες θα βυθιστούν στη θλίψη κάποια στιγμή της ζωής τους. Η κατάθλιψη είναι σίγουρα η νόσος του 21ου αιώνα, το θέμα όμως είναι ότι δυσκολευόμαστε να την αναγνωρίσουμε. Κρύβεται πολύ καλά, πολλές φορές πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο, γι’αυτό και θεωρείται τόσο επικίνδυνη και ύπουλη.
Η Μαίρη Παρλάτα είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, με απίστευτη θετική ενέργεια. Μια παιδαγωγός και life/kids coach. Μας μίλησε με πολλή χαρά, μας έδωσε τέλειες συμβουλές  και την ευχαριστούμε πολύ.

Η ελληνική γλώσσα ίσως είναι η πλουσιότερη του κόσμου. Υπάρχουν πάντα άγνωστες και πολύ ενδιαφέρουσες λέξεις να μάθει κανείς, σε κάθε ηλικία. Και υπάρχουν ακόμη περισσότερες στις διάφορες διαλέκτους. Εγώ όμως, πάντα λιτή κι απέριττη ( γέλασε κανείς;) ξεχώρισα μια μικρή, τόση δα λεξούλα. “Φεύγω”....

Πριν λίγες μέρες, σε μια κρίση εξομολόγησης, άρχισα να γράφω τι νιώθω. Έγραφα, έγραφα, έγραφα…χείμαρρος! Κι εκείνη τη στιγμή άναψε μια λαμπίτσα! Συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν εκφράζομαι όσο θα ήθελα. Ότι όλα όσα νιώθω μένουν κλειδαμπαρωμένα και στριμωγμένα σε μια γωνίτσα. Το αποτέλεσμα είναι να μη συμβαδίζουν αυτά που κάνω με όσα αισθάνομαι, με όσα θέλω. Ένιωσα απίστευτη καταπίεση. Όχι από κάποιον. Από τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί όμως; Ίσως γιατί έμαθα να είμαι καλά. Ή μάλλον να δείχνω καλά. Είτε κλαίω είτε γελάω, είμαι μια χαρά. Κι έτσι πιστεύω κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς. Από συνήθεια…
Παρακολουθώντας το δελτίο ειδήσεων, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να...μην παρακολουθεί ουσιαστικά, να ταξιδεύει. Κοιτάζω αλλά δεν βλέπω. Δεν ακούω. Είμαι στο δικό μου παράλληλο κόσμο. Απορροφημένη σε σκέψεις. Και τι σκέψεις.