Καλωσήλθατε στο Angels World

Ένας κόσμος κατασκευασμένος απο 3 Αγγέλους

Follow us

Angel’s Thoughts

Απολογούμαι για τον αγγλικό τίτλο αλλά μόνο έτσι μπορώ να περάσω το μήνυμα....μεταφράζοντας το στα ελληνικά, χάνουν τη δύναμη τους οι λέξεις, χάνεται αυτό το γλυκοειρωνικό υφάκι που συγκεντρώνει όλο το νόημα.  Ας πάμε λοιπόν ακόμα μια φορά να μοιραστώ μαζί σας τις απόψεις μου περί ανθρωπίνων σχέσεων. Ακούμε καθημερινά χιλιάδες ιστορίες για έρωτες, για αγάπες μοναδικά φτιαγμένες για ιστορίες πάθους στα όρια της τρέλας. Πόσες φορές έχουμε ακούσει να μιλάνε για το έτερο ήμισυ με χαρακτηρισμούς όπως ο άνθρωπος μου, το άλλο μου μισό, ο ξεχωριστός, ο μοναδικός. Κάπως έτσι ένοιωθε και η φίλη μου για τον άντρα της , μια δεκαετία πριν.  Όταν ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε το άλλο της τότε μισό, και τα παράτησε όλα για να ακολουθήσει την αγάπη της στην άλλη μεριά του κόσμου, ονειρεύοντας μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα.
Ρώτησα πέντε εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους τι θα σκέφτονταν και τι θα έκαναν αν τους έλεγε κάποιος να ζήσουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι απαντήσεις ήταν οι εξής:
Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο γειτνιάζουν οι δύο αυτές έννοιες; Σας διαβεβαιώ, πάρα πολύ! Η θεωρία μου είναι η εξής. Θεωρώ ότι το μίσος είναι μια ακραία και παθολογική εκδήλωση αγάπης πολλές φορές. Ή μάλλον μια αντίδραση σε κάποια μορφή αγάπης.
Δε θυμάμαι πόση ώρα κοιτούσα σήμερα την οθόνη του υπολογιστή μου πριν αρχίσω να γράφω. Κάποιες μέρες είναι περίεργες. Έχω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου κι όμως είναι σαν να μην μπορώ να τις εκφράσω με λέξεις. Σαν να είναι όλες μαζί μπλεγμένες, κουβάρι και δεν βρίσκω την άκρη. Δε σας συμβαίνει κι εσάς;
Και κάποια μέρα ξυπνάς, και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι πια η πρώτη σκέψη στο μυαλό σου, έτσι ξαφνικά, αβίαστα και χωρίς καμία προσπάθεια. Τι παράξενα παιχνίδια μας παίζει η ζωή. Ο άνθρωπος που μέχρι πρόσφατα λάτρευες, αυτός που ήταν όλη σου η ζωή, απλά σου έχει τελειώσει……..
Άκουσα πολλές φορές εκπροσώπους του αντίθετου φύλλου να μας κατηγορούν ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Αλήθεια; Δεν ξέρουμε; Ή μήπως δε μας δόθηκε η ευκαιρία να τα διεκδικήσουμε; Μήπως δεν ασχολήθηκε κανείς να μας ακούσει, να μας καταλάβει;
Story of my life. Δεν ξέρω αν με λες ανεκτική ή υπομονετική . Μπορεί και τίποτα από τα δύο. Μια δεύτερη ευκαιρία όμως δίνω στους ανθρώπους, στο κάτω κάτω όλοι κάνουμε λάθη. Ίσως πολλές φορές να καταχράστηκαν την δεύτερη ευκαιρία που έδωσα, άλλες φορές πάλι, την εκτίμησαν.  Αυτός είναι και ο λόγος που δίνω δεύτερη ευκαιρία. Δεύτερη όμως, ούτε συζήτηση για τρίτη ή τέταρτη. Ποτέ.

Η ελληνική γλώσσα ίσως είναι η πλουσιότερη του κόσμου. Υπάρχουν πάντα άγνωστες και πολύ ενδιαφέρουσες λέξεις να μάθει κανείς, σε κάθε ηλικία. Και υπάρχουν ακόμη περισσότερες στις διάφορες διαλέκτους. Εγώ όμως, πάντα λιτή κι απέριττη ( γέλασε κανείς;) ξεχώρισα μια μικρή, τόση δα λεξούλα. “Φεύγω”....

Πριν λίγες μέρες, σε μια κρίση εξομολόγησης, άρχισα να γράφω τι νιώθω. Έγραφα, έγραφα, έγραφα…χείμαρρος! Κι εκείνη τη στιγμή άναψε μια λαμπίτσα! Συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν εκφράζομαι όσο θα ήθελα. Ότι όλα όσα νιώθω μένουν κλειδαμπαρωμένα και στριμωγμένα σε μια γωνίτσα. Το αποτέλεσμα είναι να μη συμβαδίζουν αυτά που κάνω με όσα αισθάνομαι, με όσα θέλω. Ένιωσα απίστευτη καταπίεση. Όχι από κάποιον. Από τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί όμως; Ίσως γιατί έμαθα να είμαι καλά. Ή μάλλον να δείχνω καλά. Είτε κλαίω είτε γελάω, είμαι μια χαρά. Κι έτσι πιστεύω κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς. Από συνήθεια…
Παρακολουθώντας το δελτίο ειδήσεων, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να...μην παρακολουθεί ουσιαστικά, να ταξιδεύει. Κοιτάζω αλλά δεν βλέπω. Δεν ακούω. Είμαι στο δικό μου παράλληλο κόσμο. Απορροφημένη σε σκέψεις. Και τι σκέψεις.