Έφτασε πάλι η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου… και; Βρήκατε το άλλο σας μισό; Αυτό που ψάχνουμε εναγωνίως όλοι μας; Ναι; Ή όχι; Αν το βρήκατε, μεγάλη επιτυχία. Κι αν δεν το βρήκατε, μεγαλύτερη επιτυχία!!! Μα γιατί πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε μισοί άνθρωποι και να ψάχνουμε...
Κάποιες μέρες είναι τόσο μουντές, μονότονες και άχαρες. Ξυπνάς το πρωί και αντικρίζεις όλες τις αποχρώσεις του γκρι, λες κι ο θεός ξέχασε την παλέτα με τα χρώματα. Συντονίζεις τη διάθεσή σου, τις κινήσεις σου, τις εκφράσεις σου σε εκείνο το αργό, χωρίς νόημα κι...
Μου λείπεις. Δυο λέξεις. Τόσο μικρές και παράλληλα τόσο γεμάτες. Γεμάτες νόημα, καταπιεσμένα συναισθήματα. Ναι, μου λείπεις. Σημαίνει σε σκέφτομαι, σε νοιάζομαι, σε λαχταρώ, θα ήθελα να σε δω, να ήσουν εδώ ή έστω να σε ακούσω. Αναρωτιέμαι ταυτόχρονα αν άραγε νιώθεις το ίδιο. Ώρες...
Ένα παιδί. Μια μικρή καρδούλα να χτυπάει πλάι στη δική σου. Δυο τοσοδούλικα χειλάκια κι ένα γλυκό χαμόγελο. Μια φωνούλα που θα προφέρει δυο συλλαβές: «μαμά»… Αυτό ονειρεύεσαι. Αυτό ονειρευόσουν ασυναίσθητα όταν κρατούσες την αγαπημένη σου κούκλα και τη φρόντιζες ακούραστα. Έφτιαχνες ιστορίες και είχες τον...
Τα παιδιά και τα κορίτσια…Θυμάστε; Οι παλαιότεροι σίγουρα! Όταν η απάντηση που έπαιρνες στην ερώτηση «Πόσα παιδιά έχεις;» ήταν κάπως έτσι: «Έχω 2 παιδιά και 1 κορίτσι». Δηλαδή; Τα κορίτσια δεν ήταν παιδιά; Σοκ!!! Εάν αυτό συνέβαινε στις μέρες μας, φανταστείτε τις αντιδράσεις. Δεν είναι μόνο θέμα ισότητας των...
Προσπάθησα πολλές φορές να νιώσω τον πόνο, το θυμό, τη θλίψη, την απογοήτευση, την αγωνία, την απόγνωσή σου και να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα για να βοηθήσω. Ήθελα να σταθώ πλάι σου και να σε πείσω ότι υπάρχει ελπίδα, υπάρχει θεραπεία για όλα όσα σε ταλαιπωρούν και σε βασανίζουν....
Κάθε τοίχος κι ένα χρώμα, μια ανάμνηση, μια ιστορία. Με λίγη παρατηρητικότητα μπορείς να δεις και να μάθεις πολλά! Τριγυρίζοντας στους δρόμους μιας πόλης μπορείς να βρεις απίστευτους στίχους, πανέμορφες φράσεις και πολλά άλλα που δίνουν… νόημα και ζωή στους τοίχους των άψυχων κτιρίων. Ναι, μπορεί να απαγορεύεται, αλλά προφανώς εκείνοι που γράφουν θέλουν να εκφραστούν, να δηλώσουν κάτι, να το φωνάξουν και δεν τους φτάνει μια κόλα χαρτί ή ένα γραπτό μήνυμα. Ένα τέτοιο τέλειο στιχάκι μου έδωσε αφορμή και έμπνευση! «Πείνασε το μάτι σου και με έφαγε…(zis)»
Ο χρόνος κυλάει. Άλλες φορές τον κυνηγάμε κι άλλες τον σπρώχνουμε. Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, δοκιμαζόμαστε, κοντοστεκόμαστε, ανασαίνουμε και προχωράμε. Από αλλού ξεκινάμε κι αλλού βρισκόμαστε. Το σημαντικό όμως είναι να μην ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε όσο μεγάλη διαδρομή κι αν διανύσουμε στη ζωή.
Μιλώντας για όρια το μυαλό μου κατακλύζεται από διάφορες εκφράσεις που ακούγονται συχνά. «Έχω φτάσει στα όριά μου.», «Να μάθεις να βάζεις όρια.», «Να μην ξεπερνάς τα όρια.», «Εάν σπρώξεις τον εαυτό σου μέχρι τα όρια του, θα ανακαλύψεις ότι δεν υπάρχουν όρια.». Και τελικά τι είναι αυτά τα όρια; Βοηθούν ή λειτουργούν ως τροχοπέδη στη ζωή μας; Μπερδεμένη και μεγάλη ιστορία.
Μήπως νιώθετε ότι χάνετε την αυτοεκτίμησή σας; Έχετε την υποψία αλλά δεν είστε σίγουροι; Υπάρχουν σημεία που προδίδουν ότι η αυτοεκτίμησή μας έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα. Για να δούμε ορισμένα από αυτά.