Καλωσήλθατε στο Angels World

Ένας κόσμος κατασκευασμένος απο 3 Αγγέλους

Follow us

YIOTA

«Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το γιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.» Πρέπει να είμαι καλά. Πρέπει να χαμογελάω. Πρέπει να προλάβω. Πρέπει να αντέξω. Πρέπει να πάω. Γιατί πρέπει; Ποιος μου το επέβαλε; Ποιος με προγραμμάτισε μπορώ δε μπορώ να έχω το πρέπει για πυξίδα; Μόνο σε λάθος δρόμο μπορεί...

Πόσο γλυκό και όμορφο να λες και να σου λένε «Σ΄αγαπώ»! Ποιος όμως το εννοεί πραγματικά και ποιος το λέει από συνήθεια και μόνο; Ποιος είναι εκείνος που θα πει σ αγαπώ και θα μείνει μαζί σας για την υπόλοιπη σας ζωή; Δείτε τι ισχύει για τους εκπροσώπους κάθε ζωδίου και κανονίστε την …πορεία σας!
Κοίτα να δεις που τελικά ο καθρέφτης έχει μαγικές ικανότητες! Πόσα χρόνια κοιτάζομαι καθημερινά; Μαντέψτε! Σημασία έχει τι έβλεπα κάθε φορά. Μη ρωτάτε…Είχα όρεξη σήμερα. Και ελεύθερο χρόνο. Χρόνο για μένα. Έμεινα μόνη στο σπίτι και εμπνεύστηκα ένα παιχνίδι. Βολεύτηκα αναπαυτικά μπροστά στον αγαπημένο μου καθρέφτη. Σκοπός μου δεν ήταν να θαυμάσω τη σπάνια ομορφιά μου βεβαίως. Ήθελα να δω τι κρύβεται πίσω από την…εικόνα μου.
Ρώτησα πέντε εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους τι θα σκέφτονταν και τι θα έκαναν αν τους έλεγε κάποιος να ζήσουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Οι απαντήσεις ήταν οι εξής:
Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο γειτνιάζουν οι δύο αυτές έννοιες; Σας διαβεβαιώ, πάρα πολύ! Η θεωρία μου είναι η εξής. Θεωρώ ότι το μίσος είναι μια ακραία και παθολογική εκδήλωση αγάπης πολλές φορές. Ή μάλλον μια αντίδραση σε κάποια μορφή αγάπης.
Δε θυμάμαι πόση ώρα κοιτούσα σήμερα την οθόνη του υπολογιστή μου πριν αρχίσω να γράφω. Κάποιες μέρες είναι περίεργες. Έχω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου κι όμως είναι σαν να μην μπορώ να τις εκφράσω με λέξεις. Σαν να είναι όλες μαζί μπλεγμένες, κουβάρι και δεν βρίσκω την άκρη. Δε σας συμβαίνει κι εσάς;

Η ελληνική γλώσσα ίσως είναι η πλουσιότερη του κόσμου. Υπάρχουν πάντα άγνωστες και πολύ ενδιαφέρουσες λέξεις να μάθει κανείς, σε κάθε ηλικία. Και υπάρχουν ακόμη περισσότερες στις διάφορες διαλέκτους. Εγώ όμως, πάντα λιτή κι απέριττη ( γέλασε κανείς;) ξεχώρισα μια μικρή, τόση δα λεξούλα. “Φεύγω”....

Πριν λίγες μέρες, σε μια κρίση εξομολόγησης, άρχισα να γράφω τι νιώθω. Έγραφα, έγραφα, έγραφα…χείμαρρος! Κι εκείνη τη στιγμή άναψε μια λαμπίτσα! Συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν εκφράζομαι όσο θα ήθελα. Ότι όλα όσα νιώθω μένουν κλειδαμπαρωμένα και στριμωγμένα σε μια γωνίτσα. Το αποτέλεσμα είναι να μη συμβαδίζουν αυτά που κάνω με όσα αισθάνομαι, με όσα θέλω. Ένιωσα απίστευτη καταπίεση. Όχι από κάποιον. Από τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί όμως; Ίσως γιατί έμαθα να είμαι καλά. Ή μάλλον να δείχνω καλά. Είτε κλαίω είτε γελάω, είμαι μια χαρά. Κι έτσι πιστεύω κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς. Από συνήθεια…
Παρακολουθώντας το δελτίο ειδήσεων, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να...μην παρακολουθεί ουσιαστικά, να ταξιδεύει. Κοιτάζω αλλά δεν βλέπω. Δεν ακούω. Είμαι στο δικό μου παράλληλο κόσμο. Απορροφημένη σε σκέψεις. Και τι σκέψεις.
Μπορεί να είναι πολύ νωρίς, όμως αποφάσισα ξαφνικά ότι πρέπει να σου πω κάποια πράγματα. Πρέπει να σου δώσω ορισμένες συμβουλές αγαπημένη και μονάκριβή μου κόρη. Μη φανταστείς ότι είμαι ειδική φυσικά, όχι. Δεν παριστάνω τη relationship blogger. Με παρότρυνε όμως η γνωστή και επιτυχημένη φίλη, με διατριβή και πορεία ετών στον τομέα των σχέσεων (τρεμουλίνιιιι, για εσένα λέω!!).