Αυτό που μας λείπει είναι απλό. Ένα μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα και ένα χέρι να κρατάει το δικό μας.

23 Ιούν Αυτό που μας λείπει είναι απλό. Ένα μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα και ένα χέρι να κρατάει το δικό μας.

Ο χρόνος κυλάει αμείλικτος και η ζωή τρέχει. Είναι απίστευτο πως περνούν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι ζω και πράττω από κεκτημένη ταχύτητα. Ότι απλά υπάρχω και κινούμαι μηχανικά. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μη θυμάται γεγονότα του άμεσου παρελθόντος και να χάνει την αίσθηση του χρόνου.
Συχνά παλεύω να αδειάσω το μυαλό μου από τις άπειρες σκέψεις που μπορεί να δημιουργούν μια ενοχλητική βαβούρα. Συγκεντρώνομαι σε ένα χρώμα. Προσπαθώ πάνω σε αυτό το φόντο να ζωγραφίσω με τη σκέψη μου κάτι που με ηρεμεί, κάτι που αγαπώ, κάτι που με κάνει να νιώθω όμορφα. Πολλές φορές όμως αυτό που χαράσσω είναι μια κουκίδα ή μια απλή γραμμή. Κι όμως νιώθω καλά. Σα να είναι το μεγαλύτερο και πιο διάσημο έργο γνωστού ζωγράφου, με γεμίζει τόσο.
Κατάλαβα γιατί. Κάθε μέρα ζούμε σε ένα κόσμο γεμάτο ερεθίσματα, στόχους, αγωνίες, επιθυμίες. Πραγματικές ή πλασματικές. Αυτό που μου λείπει, αυτό που μας λείπει είναι απλό. Τόσο όσο εκείνη η κουκίδα σε ένα άδειο φόντο. Ένα μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα και ένα χέρι να κρατάει το δικό μας. Μια λέξη να χαϊδέψει την ψυχή μας. Ενός λεπτού σιγή να ηρεμήσει το μυαλό μας και να μας δώσει δύναμη να πάμε ένα βήμα πιο κάτω. Να πλησιάσουμε τον εαυτό μας που έχει χαθεί μέσα στο πλήθος και νιώθει απέραντη μοναξιά, μέσα σε όλη αυτή την φασαρία που υπάρχει στο δρόμο για τα «θέλω». Εκείνα που δημιουργήθηκαν χωρίς καν να το καταλάβουμε.
Δες! Υπάρχει ένα φως. Εκπέμπει μια θέρμη, μια θαλπωρή, πολλή αγάπη. Ξεπροβάλει δειλά από μέσα σου. Ψάξε το. Νιώσε το. Αφιέρωσε λίγες στιγμές για να το αγγίξεις απαλά. Να πάρεις την ενέργειά του και να του ανοίξεις διάπλατα να φωτίσει γύρω σου και να σου δείξει το δρόμο όπως μόνο εκείνο ξέρει. Μέσα μας υπάρχουν όλες οι απαντήσεις και η δύναμη που ψάχνουμε. Όλα τα άλλα είναι δανεικά και κανείς δε μας τα υποσχέθηκε για πάντα.