Τι τύπος είσαι τελικά; Ο,τι κι αν είσαι, υποστήριξε το.

11 Ιούλ Τι τύπος είσαι τελικά; Ο,τι κι αν είσαι, υποστήριξε το.

Τι τύπος είστε λοιπόν; Για πείτε μου. Προτιμάτε την ησυχία και την ασφάλεια της πεπατημένης ή θέλετε δράση και ρίσκο; Πως νιώθετε πιο χαρούμενοι; Αραχτοί στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι ή κρεμασμένοι σε ένα σκοινί να κάνετε Bungee jumping; Έχετε το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα της επιλογής.
Υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται όταν γύρω τους είναι όλα τακτοποιημένα, ήρεμα και προβλέψιμα. Θέλουν να ανεβάζουν την αδρεναλίνη τους στα ύψη για να νιώθουν ζωντανοί. Διψούν για περιπέτεια και διαρκείς αλλαγές ή εναλλαγές. Τους αρέσει να προκαλούν τον εαυτό τους, τους γύρω τους και την ίδια τη ζωή πολλές φορές.
Τίποτα από τα δυο δεν είναι μεμπτό. Αρκεί να είναι επιλογή σου. Να σε κάνει να χοροπηδάς από χαρά μέσα σου (και έξω σου αν θέλεις). Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάς ότι είναι σημαντικό να ξέρεις τα όριά σου και τις δυνάμεις σου για να μην κινδυνεύεις να χάσεις τον εαυτό σου και τον έλεγχο.
Προσωπικά δεν είμαι άνθρωπος του κινδύνου και των άκρων. Ως ζυγός, τα μετράω όλα δυο και τρεις φορές και τα ζυγίζω καλά. Θέλω να πατάω στο έδαφος και ακόμη κι αν κάνω τρέλες θέλω να είμαι σίγουρη ότι χάνοντας την ισορροπία μου θα βρεθώ στη γη κι όχι στο κενό.
Όμως κατάλαβα στην πορεία ότι η ησυχία, η τάξη και η ασφάλεια μπορούν εύκολα να γίνουν μια κινούμενη άμμος και να σε τραβήξουν σε ένα βούρκο από το οποίο δύσκολα θα βγεις, εκτός αν έχεις πολύ δυνατή θέληση και πολύ πείσμα. Είμαι λάτρης του μέτρου και της χρυσής τομής αλλά πιστεύω ότι δεν είναι συνώνυμα της στασιμότητας και της παραίτησης, που αναπόφευκτα βαλτώνουν.
Επαναπαύεται ο άνθρωπος αγαπητοί μου, είναι γεγονός. Θέλει τα έτοιμα, τα εύκολα, τα λιγότερο επίπονα. Θέλει να συντηρείται με τη λιγότερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας και φαιάς ουσίας. Να μη χρειαστεί να δουλέψει πολύ. Να ριψοκινδυνεύσει. Να ταλαιπωρηθεί. Να τσαλακωθεί και να παλέψει.
Υπάρχουν κάποιοι, λίγοι, που έχουν το προνόμιο να ζουν έχοντας εξασφαλισμένο εισόδημα, σπίτι, φίλους, ζωή. Και ακόμη λιγότεροι που καταφέρνουν, έχοντας βρει όλα αυτά έτοιμα, να τα διατηρήσουν χωρίς να πασχίσουν έστω και λίγο.
Δεν είμαι σίγουρη αν ο παράδεισος υπάρχει όπως τον φανταζόμαστε. Αν εξασφαλίζεται με κόπο ή όχι. Αν εκείνοι που μοχθούν, εκείνοι που ζουν έντονα πέρα από στερεότυπα και με την αδρεναλίνη στο κόκκινο ή οι άλλοι που θέλουν να κινούνται στη ζώνη άνεσης και αδράνειας είναι πιο κοντά στο να τον βρουν.
Πιστεύω ότι ο καθένας μας, ό,τι τύπος κι αν είναι, έχει το δικαίωνα και τη δυνατότητα να δημιουργήσει αναλόγως αυτό που θεωρεί «παράδεισο» για τον ίδιο. Πιθανόν να μην έχουμε όλοι ίδιες ευκαιρίες και ίδιο τρόπο σκέψης. Είναι σημαντικό όμως να επικεντρωνόμαστε στις επιθυμίες μας, να εκτιμάμε όσο το δυνατόν καλύτερα τις ικανότητές μας και να ικανοποιούμαστε με όσα πετυχαίνουμε.
Το χειρότερο πράγμα είναι να συγκρινόμαστε διαρκώς με τους γύρω μας. Είναι κάτι που μας εμποδίζει ουσιαστικά να νιώσουμε πληρότητα, ευτυχία και να τα βρούμε με τον εαυτό μας. Από το δημοτικό θυμάμαι, μάθαμε ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Κάνουμε τις επιλογές μας και θα πρέπει να τις στηρίζουμε.
Θέλεις να ζεις στην ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια; Πολύ ωραία. Δε θα σε εμποδίσει κανείς. Κι αν ο τάδε ή ο δείνα ζει με τρέλα και κορδέλα, δικαίωμά του. Το διάλεξε και του αρέσει. Όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε, πάλι μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας με καλή θέληση. Οι διαφορές μπορούν εύκολα να γίνουν ωραιότατοι συνδετικοί κρίκοι.
Κοίτα όμως φίλε μου. Μην κρίνεις. Μην κατακρίνεις. Μην ζηλεύεις αυτό που είναι κι αυτό που έχει ο άλλος. Μην φθονείς. Εσύ είσαι εσύ, εγώ είμαι εγώ και ούτω καθεξής. Έτσι πάει. Αλλιώς χάνουμε το νόημα. Ό,τι κι αν είσαι, υποστήριξέ το, νιώσε αυτοπεποίθηση και βάδισε στο δικό σου μονοπάτι, ζήσε τη δική σου ζωή και απόλαυσε την μοναδικότητά σου.