ΤΙ ΘΕΛΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ…

17 Μάι ΤΙ ΘΕΛΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ…

Αγρυπνία ξανά… Σκέψεις, ιδέες, αμφιβολίες, αποχρώσεις…Το μυαλό μου μοιάζει με ένα κουβάρι. Ερωτήσεις που ψάχνουν απαντήσεις. Θεωρίες που ψάχνουν διέξοδο ώστε να γίνουν πράξη. Ποια είμαι, που βρίσκομαι, κάνω το σωστό, είναι αυτό που θέλω; Μήπως ήρθε η ώρα να κυνηγήσω το όνειρό μου; Είναι η κατάλληλη στιγμή άραγε; Κι αν ναι, είμαι αρκετά δυνατή για να κάνω την αλλαγή; Θα καταφέρω να πετύχω σε ένα πιθανό νέο εγχείρημα; Ερωτήματα ικανά να κοστίσουν τον ύπνο μιας ολόκληρης νύχτας…

Δύσκολες στιγμές. Αναζήτησης, αβεβαιότητας, ανασφάλειας, αγωνίας, αναποφασιστικότητας! Δηλαδή… δικές μου, “ολοδικές” μου στιγμές! Και για να μη νιώθω άλλη μια φορά μοναδική (αστειεύομαι φυσικά) είμαι βέβαιη ότι όλοι έχουμε περάσει παρόμοιες καταστάσεις σε κάποια φάση της ζωής μας. Άλλοι νωρίτερα, άλλοι αργότερα!! Όλοι έχουμε αισθανθεί χαμένοι, πελαγωμένοι και αβοήθητοι. Και αυτό συμβαίνει όταν συνειδητοποιούμε ότι κάνουμε μεν κάτι καλό στη ζωή μας αλλά δε μας γεμίζει αρκετά. Δε μας δίνει την ψυχική ικανοποίηση που θα θέλαμε. Πιθανότατα δεν είναι αυτό που μας εκφράζει. Αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένους, επιτρέποντάς μας να διοχετεύσουμε εκεί την δημιουργικότητά μας.

Το πρόβλημα δεν είναι οι άγρυπνες ώρες. Είναι η ψυχολογική κούραση και η συναισθηματική εξάντληση που σου προκαλεί αυτή η κατάσταση. Δεν γίνεται να διαιωνίζεται και να μας ταλαιπωρεί. Τί πρέπει να γίνει; Δεν ξέρω τι πρέπει! Θα σας πω τι πιστεύω και τι έκανα εγώ. Λοιπόν. Ρώτησα τον εαυτό μου τι φταίει. Τι θέλω στη ζωή μου… Προσπάθησα να απαντήσω με τη λογική και όχι με βάση το συναίσθημα. Ήμουν βέβαιη ότι η απάντηση βρισκόταν μέσα μου. Συνειδητοποίησα ότι το μόνο που θα με κάνει ευτυχισμένη είναι να μπορέσω να εκφράσω όσα κρατούσα καταπιεσμένα μέσα μου επί χρόνια. Μετά χρειάστηκε πολλή δουλειά! Γιατί η θέληση και το πάθος μου έλεγαν να κάνω το επόμενο βήμα, αλλά ο φόβος για μια πιθανή αποτυχία ήταν τροχοπέδη. Ταλαντευόμουν μεταξύ της «ανιαρής ασφάλειας» και της «γοητευτικής τόλμης».

Μια εσωτερική φωνή μου μίλησε ένα πρωί με απίστευτη σιγουριά. «Θα προχωρήσω. Γιατί το θέλω. Γιατί η απόφασή μου είμαι εγώ. Κι εγώ μπορώ. Αφού θέλω, μπορώ». Κάπως έτσι, κάλεσα τις αγαπημένες μου φίλες, Έλβα και Νανά. Τους είπα τι σκέφτομαι, πως το ονειρεύομαι. Το συζητήσαμε, το φανταστήκαμε, το υλοποιήσαμε και αγωνιζόμαστε κάθε μέρα από τότε με ένα όραμα, κάνοντας πολλές θυσίες, και φυσικά έχοντας τη στήριξη των αγαπημένων μας ανθρώπων. Οπότε…θέλω=μπορώ!!!