Τα παντελόνια φίλε μου περίεργα είναι ρούχα…

09 Δεκ Τα παντελόνια φίλε μου περίεργα είναι ρούχα…

Ως γνήσια ρεμπέτισσα, όπως λέει ο σύζυγός μου ο οποίος με μύησε στη ρεμπέτικη μουσική παιδεία, δεν αντιστάθηκα! Ήθελα να αναλύσω τους στίχους αυτού του τραγουδιού, που έγραψε ο κύριος Πάρης Μήτσου και έντυσε μουσικά ο Βαγγέλης Κορακάκης,  γιατί θίγει πολύ σοβαρά ζητήματα…

Τα παντελόνια, φίλε μου, 

περίεργα είναι ρούχα, 

με ευκολία τα φοράς

δύσκολα όμως τα τιμάς.

Δυστυχώς ή ευτυχώς τα παντελόνια τα φορούν πολλοί. Πόσοι όμως από αυτούς νιώθουν ότι πρέπει και να τα τιμούν; Άντρας σήμαινε κάποτε δύναμη, ευθύτητα, υπευθυνότητα, ντομπροσύνη. Σήμερα έχουν αλλάξει πολλοί οι καιροί. Παντελόνια φορούν και οι γυναίκες θέλοντας να μοιραστούν τα χαρακτηριστικά αυτά των ανδρών, αλλά εκείνοι ξέχασαν τις αξίες που θα έπρεπε, παραδοσιακά, να πρεσβεύουν.

Πού νά `βρεις σήμερα άνθρωπο

να σε κοιτάει στα μάτια, 

να έχει και χρυσή καρδιά

δεκαοχτώ καράτια.

Στη στροφή αυτή αναφέρεται μια μεγάλη και πικρή αλήθεια. Που να βρεις πλέον άνθρωπο ειλικρινή, να σου λέει άλφα και να εννοεί άλφα; Μετρημένοι στα δάχτυλα. Και δε θα εξαιρέσω κι εμάς τις γυναίκες από αυτή τη σκληρή πραγματικότητα. Χρυσή καρδιά, λέγαμε  κάποτε. Να τα δίνεις όλα βρε αδερφέ, αλλά να εκτιμάται. Το ίδιον συμφέρον, οι ίντριγκες, οι πλεκτάνες που βλέπαμε στις κινηματογραφικές ταινίες και διερρωτούμασταν ποιος σεναριογράφος τις σκέφτεται, είναι καθημερινά στη ζωή μας. Δύσκολα θα βρεις άτομα να σε κοιτούν στα μάτια δίχως «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα»… άλλο τραγούδι αυτό! Κουτσομπολιά και κακοήθειες δίνουν και παίρνουν, με το αντρικό φύλο να έχει πάρει τα πρωτεία!

Πού νά `βρεις σήμερα άνθρωπο

να σου μιλάει στ’ αλήθεια, 

που να σε θέλει σύντροφο

και όχι απλά συνήθεια.

Που πήγαν οι αληθινές φιλίες; Οι μεγάλοι ανιδιοτελείς έρωτες; Οι σχέσεις που κρατούν ως τα βαθιά γεράματα ακλόνητες; Γίναμε μαλλιά κουβάρια. Λυκοφιλίες, πληγωμένοι άνθρωποι, μοναξιά, κατάθλιψη, χωρισμοί κλπ. Κι όλα αυτά κάτω από το πέπλο του εκμοντερνισμού, της απελευθέρωσης, της ψευτομαγκιάς. Όλα δήθεν. Όλα για το θεαθήναι.  

Πού νά `βρεις σήμερα άνθρωπο

να έχει ενδιαφέρον, 

να σ’ αγαπάει αληθινά

και όχι από συμφέρον.

Και που οδηγούν όλα τα παραπάνω; Χωρίς προσδοκώμενο όφελος δεν πλησιάζει ούτε φίλος ούτε εχθρός. Δεν υπάρχει γνήσια, αυθεντική αγάπη. Ούτε μεταξύ  φίλων ούτε μεταξύ των αντίθετων.. φύλων. Δεν διεκδικούμε, δεν προσπαθούμε, δεν ενδιαφερόμαστε, δεν αφιερώνουμε χρόνο. Δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να αισθανθούμε! Ο άντρας που θα αγαπήσει, θα είναι…κοροΐδο. Θα τον χλευάσουν οι «φίλοι» που είναι ελεύθερα πουλιά και μπορούν να πετούν από κανάρα σε κανάρα!

Ξυπνήστε φίλοι μου! Χριστιανοί, Μωαμεθανοί ή Άθεοι. Τι σημασία έχει. Το θέμα είναι να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας. Που θα οδηγήσει η απώλεια ήθους, η ένδεια αγάπης και φιλότιμου;  Και τα δύο φύλα θα πρέπει να αρχίσουμε να συνερχόμαστε. Οι μεν άντρες να τιμούν τα παντελόνια και οι δε γυναίκες τα φουστάνια τους, αν θέλουμε να παραδώσουμε έναν αξιοπρεπή κόσμο στα παιδιά μας. Μπορεί να ξεκίνησα με σκοπό να τα ψάλλω στον ανδρικό πληθυσμό αλλά κι εμείς δεν πάμε πίσω, οφείλω να τα παραδεχτώ. .

Δε θέλει κόπο. Θέλει τρόπο. Για την ακρίβεια τρόπους, αξίες, ιδανικά.