Σαρκασμός ή ειρωνία; Δεν περνάνε πια!

28 Ιούλ Σαρκασμός ή ειρωνία; Δεν περνάνε πια!

Γενικά σαν άνθρωπος αυτοσαρκάζομαι πολύ συχνά και θεωρώ ότι δεν είναι κάτι κακό. Ο αυτοσαρκασμός στο μυαλό μας έχει συνδεθεί γενικά με χαμηλή αυτοεκτίμηση και ανασφάλεια. Υπάρχει μια αντίληψη ότι κάποιος αστειεύεται με τον εαυτό του για να “καλύψει” εσωτερικές του αδυναμίες. Όμως υπάρχει μια έρευνα που υποστηρίζει ότι ο αυτοσαρκασμός συνδέεται με καλή ψυχική υγεία και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Παρατηρήθηκε φυσικά ότι όντως ως ένα ποσοστό, το χιούμορ χρησιμοποιείται για να καλυφθούν ορισμένα αρνητικά συναισθήματά μας.
Όπως και να έχει, σε καμία περίπτωση δεν είναι το ίδιο με το να δέχεσαι σαρκαστικά ή ειρωνικά σχόλια από τους γύρω σου, ιδίως όταν αυτά υποδηλώνουν κακία και κρύβουν αγένεια, έλλειψη σεβασμού και εκτίμησης. Το περιστατικό που έγινε αφορμή να γράψω αυτό το κείμενο είναι το εξής. Τρεις φορές την εβδομάδα έχω μάθημα pilates στις 8 το πρωί. Επειδή πάντα φτάνω νωρίτερα, περιμένω τον instructor μου ακριβώς έξω από την αίθουσα βλέποντας ταυτόχρονα τα email μου ή γράφοντας άρθρα. Δεν ενοχλώ κανέναν, σωστά;
Πριν λίγες ημέρες, περνάει από μπροστά μου μια κοπέλα που βλέπω συχνά στο γυμναστήριο ( Εκ Ρωσίας ορμώμενη, αν δεν κάνω λάθος, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία), η οποία αντικρύζοντάς με βάζει τα γέλια και μου λέει : «Αυτή είναι η γυμναστική σου, το wifi? Μπράβο!».
Σαστίζω στην αρχή, μετά νιώθω αρκετά ενοχλημένη αλλά απλά χαμογελάω και αδιαφορώ. Δεν παύω όμως να σκέφτομαι ξανά και ξανά το άκομψο σχόλιό της καθώς και το θράσος της να μου μιλήσει κατά αυτόν τον τρόπο χωρίς να με γνωρίζει καν. «Εγώ δε σχολίασα το ψεύτικο στήθος, τα φουσκωμένα χείλη κλπ κλπ που την κάνουν να κορδώνεται υπερήφανη στα αποδυτήρια», σκέφτομαι. Ε μα… κακιούλα εσύ, κακιούλα κι εγώ.

Αφού άδειασα το μυαλό μου και έκανα το μάθημά μου με αφοσίωση και προσοχή, επανήλθα στο θέμα. Έκανα λοιπόν τους συλλογισμούς που θεώρησα απολύτως σωστούς και βοηθητικούς ώστε να ξεχάσω άμεσα το περιστατικό. Πρώτον: το σχόλιο είναι κακοήθες. Δεύτερον: προφανώς και δεν ισχύει, αφού κάθε φορά βγαίνω κατάκοπη από την αίθουσα και δεν νομίζω το wifi να χτίζει το μυϊκό μου σύστημα για το οποίο είμαι δικαίως υπερήφανη. Τρίτον: για να μου μιλήσει έτσι, σημαίνει ότι κάτι δεν είναι και ο πιο καλοπροαίρετος άνθρωπος και πιθανότατα κάτι προκάλεσε το αίσθημα της…ζήλιας που οδηγεί κάποιες γυναίκες να μεταμορφωθούν σε…θού Κύριε!
Σας πληροφορώ ότι το ίδιο συνέβη και δεύτερη φορά, όπου πλέον αντέδρασα με μια απαξιωτική γκριμάτσα, καθώς δεν με ενδιέφερε πλέον να είμαι ευγενική και ήθελα πάση θυσία να περάσω το μήνυμα ότι οκ, φτάνει. Δε σε παίρνει πια κοπελιά. Επίσης, αν και δε μου αρέσει να ρίχνω το επίπεδό μου, δε θα διστάσω να απαντήσω σε οποιοδήποτε επόμενο επεισόδιο.
Συμπερασματικά αγαπητοί μου:
1. Δεν είστε υποχρεωμένοι να υποστείτε τον σαρκασμό από όποιον κι αν προέρχεται.
2. Δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Μπορείτε κάλλιστα να αδιαφορήσετε επιδεικτικά.
3. Αν θελήσετε να εκφράσετε τη δυσαρέσκειά σας, μπορείτε να το κάνετε άνετα χωρίς φόβο και πάθος, είτε με έναν κατάλληλο μορφασμό είτε λεκτικά.
Το να διατηρείς τον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθησή σου και το να προφυλάσσεις τον εαυτό σου από τον κάθε επιτήδειο, κομπλεξικό, προβληματικό και δεν ξέρω τι άλλο, δεν είναι μεμπτό ούτε απαγορεύεται. Ίσα ίσα επιβάλλεται. Μην πτοείστε λοιπόν.