Άλλο τελειότητα και άλλο ζωή

27 Οκτ Άλλο τελειότητα και άλλο ζωή

Όλοι συνηθίζουμε να θεωρούμε τη ζωή των άλλων ιδανική ή έστω καλύτερη από τη δική μας. Ως …άγγελος, γιατρός κλπ θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι ζω μοναδικά, φανταστικά και υπέροχα. Γι’ αυτό πήρα την απόφαση να εκτεθώ! Να περιγράψω μια τυχαία μέρα μου.

3:48 πμ : Νιώθω κάτι χνουδωτό να ακουμπάει το χέρι μου αλλά τα μάτια μου ανοίγουν με δυσκολία. Το αγνοώ. Απομακρύνεται, ακούγονται ρυθμικά βηματάκια στο πάτωμα. Ξαναέρχεται. Ο Ντονατ. Θέλει να κατεβεί κάτω. Ψηλαφώ το κινητό μου-ξυπνητήρι στο κομοδίνο, βλέπω την ώρα, βάζω παντοφλίτσες και φωτίζοντας τη σκάλα κατεβαίνω, ανοίγω, βγαίνει έξω, κλείνω και ξαπλώνω στον καναπέ.

5:45 πμ : Ο ήχος που μισώ! Το ξυπνητήρι μου. Γιατί; Πως πέρασε η νύχτα πάλι; Σηκώνομαι, βάζω μέσα τον Ντόνατ, φτιάχνω, καφέ, γάλα για τη Νίκη. Κάνω μπάνιο, ντύνομαι, βάφομαι, ξυπνάω τη Νίκη. Κάνω τα τοστ μας, ετοιμάζω τσάντες. Έτοιμες! Ουπς, ξέχασα τη λίστα με τις δουλειές της ημέρας.

7:30 : Άφησα τη μικρή στο σχολείο και είμαι ήδη στο γυμναστήριο. Η δική μου ώρα!

9:30 : Φτάνω στη δουλειά, τρέχοντας, αφού πέρασα από το ταχυδρομείο και κλεφτά από το σπίτι για να βγάλω το σκύλο. Με ένα καφέ στο χέρι και μια βαθιά ανάσα ξεκινάω. Ραντεβού, εκκρεμότητες, τηλέφωνα κλπ

13:00 : Ώρα να τρέξω στην τράπεζα. Ουρά…αλλά δε θα φύγω! Θέλω να βάλω τικ σε άλλη μία από τις δουλειές μου! Για να κερδίσω το κομματάκι σοκολάτας μου ως επιβράβευση!!  

14:15 : Σταματάω στο σούπερ μάρκετ να ψωνίσω ότι λείπει για το σπίτι. Αν και δεν αντέχω άλλο. Πεινάω, διψάω και πεθαίνω με τα τακούνια!

14:45 : Παρκάρω έξω από το σπίτι και εύχομαι να ήμουν χταπόδι γιατί πρέπει να κουβαλήσω τσάντα, υπολογιστή, σακούλες σούπερ μάρκετ, το μπουκάλι με το νερό μου και μερικά χαρτιά!

15:30 : Έφαγα στο πόδι, άπλωσα τα ρούχα και φεύγω να δω ένα ακομη ραντεβού.

17:15 : Φεύγουμε για μάθημα με τη Νίκη. Κίνηση. Την αφήνω και τρέχω να στείλω κάποια πράγματα  με Κούριερ. Να περάσω από το καθαριστήριο και να προλάβω και τον καθιερωμένο μοναχικό καφέ μου πριν τελειώσει η μικρή.

19:30 : Γυρίσαμε σπίτι. Ώρα να μαζέψω λίγο, να ετοιμάσω κάτι να φάμε, να πλύνω πιάτα και να καθίσω να γράψω για το blog. Πόσο με ξεκουράζει αυτό!

22:30 : Πρέπει να αποκοιμήθηκα στο καναπέ! Δε θυμάμαι κάτι μετά…

Ο Ντόνατ κοιμήθηκε δίπλα μου όλη νύχτα μέχρι τις 5:45 που χτύπησε το «λατρεμένο» ξυπνητήρι…

Πόσο τέλεια είναι η ζωή μας; Όσο της επιτρέπουμε με τις σκέψεις μας! Κι αν το δικό μου τέλειο με ικανοποιεί δε χρειάζεται να συγκρίνω και να κρίνω εκείνο των άλλων!!

Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι μου!!