DONUT! ΖΗΛΕΥΕΙΣ;

19 Μαρ DONUT! ΖΗΛΕΥΕΙΣ;

Όχι δεν ήρθε η ώρα για γλυκάκι!!! Donut ονομάζεται ο υπέροχος, ευαίσθητος και πολύ χαδιάρης σκύλος μου!! Τον υιοθετήσαμε περίπου δυο χρόνια πριν από ένα καταφύγιο. Ήταν μωρό! Φοβισμένο, μαζεμένο και τόσο γλυκό. Από τη στιγμή που τον πήραμε στο σπίτι ήταν πολύ ήσυχος. Η κόρη μου νόμιζε ότι το λάθος ήταν δικό μας. Δε μας συμπάθησε. Δε μας θέλει μάλλον. Όμως τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν άρρωστος. Χρειάστηκε να μείνει τρεις ημέρες στο κτηνιατρείο με ορούς και αντιική αγωγή…

Mε την επιστροφή του στο σπίτι άρχισε να γίνεται ζωηρούλης. Σε λίγες μέρες είχε πια εγκλιματιστεί πλήρως. Αφού έσκαψε μερικές τρύπες στον κήπο, έφαγε μερικά σαλιγκάρια, μάσησε μερικά πατάκια εισόδου και δημιούργησε πολλές λιμνούλες σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού, έγινε ένας υπάκουος, ήσυχος , πιστός φίλος και φύλακας! Και από τότε είναι αναπόσπαστο μέλος της οικογένειας!

Πάντα του άρεσαν τα χάδια αλλά νομίζω ότι εδώ και λίγο καιρό τα ζητάει πιο συχνά από όλους μας με κάθε ευκαιρία. Και βέβαια είναι πολύ τυχερός γιατί τις περισσότερες φορές τα παίρνει απλόχερα από όλους μας ταυτόχρονα!! Έχω παρατηρήσει ότι έχουμε μάθει καλά ο ένας τον άλλο. Η συμπεριφορά του είναι πλέον προβλέψιμη. Υπάρχει όμως κάτι που με είχε προβληματίσει. Παρατήρησα λοιπόν ότι ο αγαπημένος μου φίλος είναι ζηλιάρης. Κάθε φορά που χαϊδεύω την κόρη μου τρέχει και προσπαθεί να τραβήξει το χέρι μου με το ποδαράκι του για να ασχοληθώ με εκείνον. Ή προσπαθεί ανεβαίνοντας πάνω μου να «μπει ανάμεσά μας». Έκανα μια εκτενή έρευνα λοιπόν. Κράτησα κάποιες παρατηρήσεις μιας εκπαιδεύτριας σκύλων, τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Αυτό που εμείς αποκαλούμε “ζήλια”, στην κοινωνία των σκύλων δεν είναι τίποτε άλλο παρά η “διεκδίκηση του (κεκτημένου) κηδεμόνα”. Δηλαδή, ένας σκύλος θα “ζηλέψει” όταν καταλάβει ότι ο κηδεμόνας που μέχρι χθες θεωρούσε αποκλειστικά “δικό του”, ουσιαστικά… δεν είναι! Ένας σκύλος που ζηλεύει, θα το εκδηλώσει είτε με επιθετικότητα, είτε με ανασφάλεια, είτε και με τα δύο.

Η λύση, όμως, βρίσκεται στο χέρι μας!

Ως κηδεμόνες, οφείλουμε να δείξουμε στον σκύλο μας ότι εμείς προσδιορίζουμε το ποιος και το πότε θα μπει στον προσωπικό μας χώρο. Καλό είναι να του δείξουμε ότι υπάρχουν στιγμές που θα ασχοληθούμε μαζί του και στιγμές που θα ασχοληθούμε με κάποιον άλλο.
Έτσι θα καταλάβει ότι δεν αποκλείεται κανένας από τον προσωπικό μας χώρο, αλλά το ποιος κάθε φορά θα μπαίνει και το πότε, θα ορίζεται από εμάς και μόνο!

Με αυτόν τον τρόπο καταφέραμε η συμβίωσή μας να είναι ισορροπημένη, χωρίς “ζήλιες”, προστριβές, ανταγωνισμό και ανασφάλεια μεταξύ των τεσσάρων μελών της οικογένειάς μας!