Είναι και κάτι άνθρωποι…άγγελοι

01 Σεπ Είναι και κάτι άνθρωποι…άγγελοι

Άλλη μια μέρα που χορεύω με τη σκιά μου. Παλεύω να ξεχωρίσω το φως από το σκοτάδι. Αντιμετωπίζω τον χρόνο και την αμείλικτη σιωπή της πολύβουης πόλης. Πραγματικότητα. Ένας κόσμος ψυχρός, πολλές φορές αποκαρδιωτικός. Άνθρωποι που λειτουργούν στα όρια του αυτισμού και κινούνται με άξονα τον εγωισμό, τον εγωκεντρισμό, την αναλγησία προς ικανοποίηση ίδιων συμφερόντων. Αποξένωση, καχυποψία, κατάθλιψη, μοναξιά. Που οδεύουμε ως κοινωνία;
Είναι τόσο εξουθενωτικό να προσπαθείς να ζεις «ετοιμοπόλεμος», φορώντας πανοπλία και φέροντας ασπίδα απέναντι σε όλα τα αρνητικά φορτισμένα πρόσωπα και γεγονότα που βάλλονται κάθε μέρα εναντίον σου. Από το πιο ασήμαντο, για άλλους, εώς το πιο μεγάλο, βαρύ και ανυπέρβλητο εμπόδιο, από τον πιο φαιδρό έως τον πιο κακοπροαίρετο δύσκολο άνθρωπο, όλα και όλοι απαιτούν σθένος για να μπορέσεις να σταθείς τουλάχιστον στο ύψος σου ακλόνητος και άσπιλος.

Κι όμως υπάρχουν εξαιρέσεις. Το πιστεύω ακράδαντα. Λίγες, δε θα το αρνηθώ. Αλλά ναι, υπάρχουν. Βρίσκονται γύρω μας. Είναι κοινοί θνητοί που ζουν μεταξύ μας. Εάν πιστεύεις στην ύπαρξή τους, τότε θα μπορέσεις να τους βρεις, να δεις τα φτερά τους. Γιατί είναι πραγματικοί άγγελοι. Είναι εκείνοι που είναι πάντα εκεί, όποτε κι αν χρειαστεί. Αυτοί που θα απλώσουν το χέρι τους για να πιαστείς, θα το σφίξουν στο δικό τους δυνατά, όχι μόνο για να μην πέσεις, αλλά για να σου μεταδώσουν δύναμη ώστε να μπορέσεις να σηκωθείς ακόμη πιο ψηλά.
Πιστεύω ότι όλοι το έχουμε νιώσει ή θα το νιώσουμε όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Το μόνο ζήτημα είναι να έχουμε κι εμείς απλωμένο το δικό μας χέρι. Να είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε τον άγγελό μας και να αποδεχτούμε πρώτα από όλα την ύπαρξή του κι έπειτα την βοήθειά του. Οι άνθρωποι αυτοί αξίζουν πράγματι μια περίοπτη θέση στη ζωή μας. Αμοιβαίο σεβασμό, αγάπη και ένα ζεστό, «συνωμοτικό» βλέμμα.