And the Οscar goes to…life!

04 Ιούλ And the Οscar goes to…life!

Σήμερα γίνεται η απονομή του βραβείου Όσκαρ απρόβλεπτου σεναρίου. Νικήτρια, πανηγυρικά και παμψηφεί η ζωή. Τα αιώνια ερωτήματα παραμένουν. Ποιος είναι ο σεναριογράφος; Πως εμπνέεται την πλοκή; Με ποια κριτήρια επιλέγει τους πρωταγωνιστές;
Υπάρχουν σκηνές που πραγματικά δεν εξηγούνται με τη λογική, με την πίστη, με το ανθρώπινο μυαλό και την καρδιά. Δεν θα πω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Το δικό φτωχό μυαλό ούτε το καταλαβαίνει, ούτε το δέχεται ούτε και μπορεί να το ερμηνεύσει.
Υποκειμενικά, συναισθηματικά, σχεδόν ρομαντικά και αφελέστατα, θα ομολογήσω ότι δε θέλω να αντικρύσω ποτέ άλλη άδεια καρέκλα. Δεν είναι δυνατόν. Πόσο μάταια μπορεί να είναι όλα σε αυτή τη ζωή, πόσο τρωτή και ευάλωτη μπορεί να είναι η ανθρώπινη φύση;
Εν ριπή οφθαλμού χάνεται μπροστά στα μάτια σου ο αγαπημένος σου φίλος, μέσα από την αγκαλιά σου ο γονιός που σου έδωσε ζωή, ο σύντροφος, το παιδί, ο γνωστός, ο άγνωστος. Μένεις αποσβολωμένος, ανίκανος να αντιδράσεις, αδύναμος, μόνος, απογοητευμένος. Θλίβεσαι, συντρίβεσαι.
Γνώριζες ανέκαθεν πως ο κύκλος της ζωής δεν υπήρχε περίπτωση με κανέναν τρόπο να σπάσει, να γίνει ευθεία με κατεύθυνση προς το άπειρο, το αέναο. Ειδικά όμως για τους δικούς σου, τους αγαπημένους σου πίστευες, ήλπιζες, πως ο κύκλος αυτός θα ήταν ο μεγαλύτερος από τους ομόκεντρους που θα μπορούσε ποτέ να χαραχθεί.
Δε θα σου πω «μη λυπάσαι», «μην κλαις». Δε θα σου πω ότι «πρέπει να φανείς δυνατή». Ο θρήνος, το κλάμα, η θλίψη, η κορύφωση τους, είναι απαραίτητα όλα για να μπορέσεις να δεχτείς, αργά ή γρήγορα, την απώλεια. Όσο χρόνο κι αν πάρει, εγώ θα στέκομαι εδώ σιωπηλά. Αν χρειαστείς ξέρεις που θα με βρεις. Ένα νεύμα και θα πιάσω το χέρι σου στη στιγμή. Απλά…