Στον εαυτό που δεν αγάπησα ακόμη όσο του αξίζει.

16 Ιούν Στον εαυτό που δεν αγάπησα ακόμη όσο του αξίζει.

Τα πάντα ρει.
Είναι μια φράση που άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα μεγαλώνοντας. Είναι κάτι που ισχύει για έμψυχα, άψυχα και άυλα. Όλα αλλάζουν. Δεν υπάρχει τίποτα σταθερό, τίποτα σίγουρο ή εξασφαλισμένο. Οι άνθρωποι μπορεί να έρχονται και να φεύγουν, τα υλικά αγαθά αποκτώνται και χάνονται ή φθείρονται, τα συναισθήματα και οι σκέψεις ανακατεύονται, μεταβάλλονται, ανατρέπονται.
“Πως μπορείς να μείνεις ακίνητος σε έναν κόσμο που κινείται διαρκώς; Δεν γίνεται. Αποκτάς ορμή και προχωράς, είτε παρασυρμένος, ακολουθώντας την ροή του πλήθους είτε κόντρα σε όλα έχοντας τη δική σου δύναμη και δυναμική. Χρειάζεσαι. Χρειάζεσαι ανθρώπους, πράγματα, συναισθήματα. Δεν μπορείς να μη δημιουργήσεις αλληλεπιδράσεις, σχέσεις και δεσμούς, να μην μπερδευτείς με το περιβάλλον, να μη ζήσεις.
Ξέρεις ότι δεν μπορείς να μη νιώθεις. Πόσες φορές απογειώθηκες και πόσες ισοπεδώθηκες… Κι όμως επιμένεις να συνεχίζεις. Παλεύεις να ανοίξεις δρόμους που θα σε οδηγήσουν εκεί όπου θα υπάρχει μόνο ψυχική ανάταση και συναισθηματική σταθερότητα, εκεί όπου η μοναξιά, η λύπη, η απογοήτευση θα είναι έννοιες μόνο φιλοσοφικές, θεωρητικές και απόμακρες. Πόσο ουτοπικό!
Αν υπήρχε το μέρος αυτό θα είχε εκλείψει ο πόνος. Όμως καθημερινά δίνει το παρόν. Είτε κοντά μας είτε λίγο παραπέρα. Όλοι ψάχνουμε εναγωνίως για μια γερή, αδιαπέραστη ασπίδα. Κι εκείνη είναι εδώ. Είναι ήδη μέσα μας. Είναι η αγάπη για τον εαυτό μας. Μην την ψάχνεις λοιπόν σε οράματα ως άλλος Δον Κιχώτης.
Τα δεδομένα εξάλλου αλλάζουν. Και πολύ συχνά γίνονται ζητούμενα. Αυτά που ένιωθες ή είχες, μπορεί εν ριπή οφθαλμού να χαθούν. Μένεις πάντα εσύ με εσένα. Αποδέξου το γεγονός. Είσαι ότι καλύτερο είχες, έχεις και θα έχεις. Κοίταξε εντός, τύλιξε τα δυο σου χέρια να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου. Δες την αντανάκλασή σου στον καθρέπτη. Είναι τόσο όμορφες οι ατέλειές σου που αγγίζουν την τελειότητα που έψαχνες γύρω σου.”
Στον εαυτό που δεν αγάπησα ακόμη όσο του αξίζει…