Δε με νοιάζει, μη σε νοιάζει…

30 Μαρ Δε με νοιάζει, μη σε νοιάζει…

Αλλάξαν οι εποχές. Άλλαξα κι εγώ. Μεγαλωμένη σε μια μικρή πόλη, μια πολύ κλειστή κοινωνία, έμαθα να λειτουργώ ούτε λίγο ούτε πολύ έχοντας κατά νου « Τι θα πει ο κόσμος». Αλλά μια όμορφη μέρα ξημέρωσε και βγήκε ο ήλιος του… «Δε με νοιάζει!». Ήταν τόσο λαμπερός και τόσο ζεστές οι ακτίδες του που εισχώρησαν στην καρδιά μου, την αγκάλιασαν και μου άρεσε απίστευτα. Μαζί λοιπόν, ο ήλιος μου κι εγώ, πορευόμαστε και ζούμε στιγμές, τολμάμε βήματα, αγγίζουμε με τα ακροδάχτυλα της ψυχής μας ή βουτάμε στην ευτυχία και προτρέπω κι εσένα να κάνεις το ίδιο! Θα καταλάβεις τι εννοώ.
Αλήθεια εσύ πόσο επηρεάζεσαι από τη γνώμη των άλλων; Πόσο εύκολα μπορεί μια λέξη, μια φράση ή μια πρόταση να αλλάξει τη διάθεσή σου, την ψυχολογία σου, τις πράξεις σου, την ημέρα σου; Θα μου πεις είτε λίγο, είτε πολύ, είτε αναλόγως. Είναι καλό όμως να αφήνουμε τον εαυτό μας, την καρδιά, το μυαλό, τα συναισθήματά μας να κάνουν…τραμπολίνο πάνω στην άποψη ή στο φόβο της κριτικής του οποιουδήποτε, ακόμη κι αν πρόκειται για μέλος της οικογένειάς μας;
Και κάτι άλλο σημαντικό που αναρωτιέμαι συχνά είναι πόσο επηρεαζόμαστε από αυτά που μας λέει ο αγαπητός μας εγκέφαλος. Του τύπου: «Πως είναι έτσι τα μαλλιά μου σήμερα;». «Λες να φαίνονται πολύ οι μαύροι κύκλοι μου;». «Δε θα τα καταφέρω να πάρω αυτή τη δουλειά!». «Είναι σωστό αυτό που πάω να κάνω;». «Τι θα πει ο/η τάδε αν το μάθει;». «Δεν μπορώ να εμφανιστώ έτσι. Φαντάσου να με δει κάποιος γνωστός». Μια συνεχής διαμάχη, μια συλλογή αμφιβολιών, ένας σπόρος ανασφάλειας, μια εσωτερική διεργασία χωρίς τέλος και πολλές φορές χωρίς ουσιαστικό όφελος. Σε τελική ανάλυση όλο αυτό απλά μας ακινητοποιεί, μας αδρανοποιεί, σκοτώνει τον αυθορμητισμό και την αυτοπεποίθησή μας.
Δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να αγνοούμε την αυτοκριτική ούτε την κριτική, καλοπροαίρετη ή μη. Ναι, μπορεί να είναι βοηθητικό να ακούμε τα σχόλια και τη γνώμη των γύρω μας γιατί πιθανόν να έχουμε να αποκομίσουμε πράγματα. Αυτό που χρειάζεται να πετύχουμε είναι να μην χάνεται η αυθεντικότητα και η αλήθεια μας στην προσπάθεια να είμαστε περισσότερο αρεστοί και αποδεκτοί και να μην βάζουμε τη ζωή μας σε αργή κίνηση για κανέναν και για τίποτα. Γιατί η ζωή είναι μια και δε γυρίζει πίσω.
Προσωπικά πλέον επιλέγω και επιδιώκω να κάνω πράγματα αυθόρμητα. Να σκέφτομαι κάτι και να το υλοποιώ την επόμενη στιγμή χωρίς δισταγμό. Περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι είμαι φοβερά αναποφάσιστη. Πλέον όμως λέω ναι. Θα το κάνω τώρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αναβολές. «Τώρα και παρατώρα» έλεγε η κόρη μου όταν ήταν μικρή και τώρα καταλαβαίνω πως ένιωθε και τι εννοούσε. Βεβαίως έχω αρχές. Βεβαίως σέβομαι τους γύρω μου, τα όρια τους και τα δικά μου. Αλλά ξέρεις κάτι; Δε με νοιάζει! Από τη στιγμή που νιώθω καλά με εμένα, δε με νοιάζει τι θα πουν, πως θα δείχνω, τι θα σκεφτούν! Δε με νοιάζει! Και άκουσέ με! Μη σε νοιάζει!