Μοναχικές στιγμές

08 Νοέ Μοναχικές στιγμές

Δε θυμάμαι πόση ώρα κοιτούσα σήμερα την οθόνη του υπολογιστή μου πριν αρχίσω να γράφω. Κάποιες μέρες είναι περίεργες. Έχω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου κι όμως είναι σαν να μην μπορώ να τις εκφράσω με λέξεις. Σαν να είναι όλες μαζί μπλεγμένες, κουβάρι και δεν βρίσκω την άκρη. Δε σας συμβαίνει κι εσάς;

Μέρες σαν αυτές λοιπόν προτιμώ να μένω μόνη μου. Μήπως και βρω την άκρη του νήματος. Δεν είναι απλή διαδικασία. Χρειάζεται ηρεμία, επιμονή και υπομονή. Αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει αυτό. Τις περισσότερες φορές, έχω καταλήξει και πιστεύω ακράδαντα ότι ευθύνεται η κούραση, σωματική αλλά κυρίως πνευματική. Είμαστε άνθρωποι κι όχι ρομπότ. Γι’ αυτό.

Όλοι χρειαζόμαστε μοναχικές στιγμές. Δικές μας στιγμές. Να τις αφιερώσουμε σε ότι πιστεύουμε πως θα μας βοηθήσει. Προσωπικά, τα κενά του μυαλού μου (τα παρομοιάζω με κενά αέρος) τα διώχνω με διάφορες «μεθόδους». Κάποιες φορές κοιμάμαι και όταν ξυπνήσω έχουν μπει όλα σε τάξη μέσα μου. Άλλες φορές ακούω την αγαπημένη μου μελωδία όσες φορές χρειαστεί μέχρι να ηρεμήσει το βουητό που επικρατεί στον εγκέφαλό μου. Δε θα αρνηθώ ότι υπάρχουν στιγμές που θέλω απλά να διώξω την ένταση κλαίγοντας. Είναι απολύτως φυσιολογικό.

Θυμάστε την «κάθαρση» στην αρχαία τραγωδία; Το αίσθημα ανακούφισης και ψυχικής ηρεμίας του θεατή στο τέλος του έργου. Κάτι τέτοιο επιδιώκω. Και αυτό είναι που χρειαζόμαστε όλοι μας όταν φορτιζόμαστε τόσο. Για τον καθένα από εμάς η κάθαρση επέρχεται με διαφορετικό τρόπο. Δεν υπάρχουν έτοιμες, δοκιμασμένες συνταγές. Απλά τον τρόπο αυτό τον βρίσκει κανείς στην πράξη. Και μετά μπορώ να πω ότι γίνεται ρουτίνα. Την ονομάζω «ρουτίνα της κάθαρσης»! Κάθε φορά που την έχεις ανάγκη την ενεργοποιείς και εκείνη σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Αρκεί να την βρεις και να την… «πατεντάρεις»!