ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ… ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

04 Ιούν ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ… ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Οι μνήμες είναι ακόμη εδώ ακόμη κι αν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τις τελευταίες μου εξετάσεις. Δεν ήταν λίγες! Γυμνάσιο, Λύκειο, 6 χρόνια Πανεπιστήμιο, Αναγνώριση πτυχίου, Ειδικότητα κλπ κλπ. Δεν μπορώ να τις απαριθμήσω αλλά δεν ξεχνώ καμιά! Εμπειρίες, άγχος, κούραση, δικαίωση, ικανοποίηση…

Πάντοτε ήμουν καλή μαθήτρια. Μπορώ να πω άριστη αν και δε μου αρέσει να περιαυτολογώ. Δεν διάβαζα πολύ, αλλά ήμουν συστηματική. Στο πανεπιστήμιο, που ήταν αγγλόφωνο, το πρώτο εξάμηνο ήταν λίγο δύσκολο μέχρι να προσαρμοστώ στην γλώσσα και να μάθω τις ορολογίες. Μετά βρήκα το ρυθμό μου.

Θυμάμαι ότι μου άρεσε η περίοδος των εξετάσεων. Ήμουν σπίτι και είχα μια ρουτίνα, βαρετή και κουραστική μεν αλλά που απέδιδε με μαθηματική ακρίβεια. Σημειώσεις, μελέτη από νωρίς το πρωί, ξεκούραση το βράδυ. Ήμουν αφοσιωμένη. Έβγαινα μόνο για τα απαραίτητα, ίσως για ένα καφέ ή για σινεμά.

Η χειρότερή μου εξέταση ήταν εκείνη της μικροβιολογίας στο τρίτο έτος. Δεν ξέρω τι συνέβη (εντάξει, ξέρω αλλά δε θέλω να το μοιραστώ). Σα να έσβησαν τα πάντα από το μυαλό μου. Τα κατάφερα να περάσω αλλά από τότε κάτι άλλαξε. Σα να έχασα την αυτοπεποίθησή μου. Διάβαζα πάντοτε το ίδιο αλλά η ανασφάλεια με κούραζε όσο πλησίαζε η μέρα της εξέτασης. Τηλεφωνούσα στη μητέρα μου κάθε πρωί την ώρα που ξυπνούσε και έκλαιγα. Εκείνη με στήριζε εξ αποστάσεως υπομονετικά. Ήξερε ότι θα τα καταφέρω. Πίστευε σε εμένα και στην προσπάθειά μου.

Με τον καιρό, ξαναβρήκα τον εαυτό μου. Οι βαθμοί μου ήταν άριστοι. Πήγαινα στις εξετάσεις κάθε φορά ξενυχτισμένη, σχεδόν άυπνη, κουρασμένη. Την ώρα όμως της εξέτασης ένιωθα σαν να ανάβει κυριολεκτικά μια λάμπα στον εγκέφαλό μου. Όλες οι πληροφορίες, οι γνώσεις ήταν εκεί. Έγραφα και μετά επιβράβευα τον εαυτό μου με μια υπέροχη σοκολάτα και ένα καφέ στο καλύτερο καφέ της πόλης, με περιορισμένα ψώνια (φοιτήτρια ήμουν) και… ύπνο!

Τελείωσα το πανεπιστήμιο με έπαινο! Πρώτη των πρώτων. Με τη βοήθεια των δικών μου ανθρώπων, την πίστη στο… μυαλό και την αφοσίωσή μου. Τώρα που έχω κι εγώ το δικό μου παιδί, βλέπω τον αγώνα που δίνει στις εξετάσεις της, προσπαθώ να είμαι δίπλα της και να τη στηρίζω με όποιο τρόπο μπορώ. Σίγουρα δεν μπορώ να διαβάσω αντί για εκείνη, αλλά θέλω να νιώθει ότι είμαι νοερά συνεχώς μαζί της. Αυτό νομίζω είναι το σημαντικότερο σε αυτές τις δύσκολες μέρες και αυτό χρειάζονται οι μικροί μας μαχητές.