ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ Η ΖΩΗ…

10 Μάι ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ Η ΖΩΗ…

Όλοι μας πολύ συχνά διαπιστώνουμε και πολλές φορές παραπονιόμαστε για την ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Ίδιοι άνθρωποι, ίδιο πρόγραμμα, ίδιες συνήθειες, ίδια δρομολόγια, αναμενόμενες αντιδράσεις ή εξελίξεις. Κουραστικό. Μονότονο. Βαρετό.

Αναζητούμε λοιπόν διεξόδους, μικρές αποδράσεις, μικρές «αμαρτίες», μικρές παρεκκλίσεις από τα τετριμμένα. Αλλαγές εσωτερικές και εξωτερικές με σκοπό να ζήσουμε, να νιώσουμε, να αποκτήσουμε κάτι διαφορετικό που θα μας αλλάξει διάθεση.

Κι εκεί που όλα πάνε καλά, έστω μέσα στην ανιαρή και καταπιεστική ρουτίνα μας…ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, μια είδηση κάνει μια έκρηξη που αντηχεί τόσο επώδυνα στα αυτιά μας. Μια ξαφνική αδιαθεσία, μια ανεπιθύμητη ασθένεια, μια απροσδόκητη απώλεια, μια … «στραβοτιμονιά». Κι ο κόσμος χάνεται μέσα σε δακρυσμένα μάτια, το σώμα αιωρείται σε μια συναισθηματική δύνη…

Τότε όλοι μας νιώθουμε τρόμο, αβεβαιότητα, αγωνία, πόνο, θλίψη, απογοήτευση και τόσα άλλα. Η καθημερινότητα ανατρέπεται δυσάρεστα. Επικρατεί αναταραχή. Η ζωή περνά σαν ταινία μικρού μήκους μπροστά μας και τότε συνειδητοποιούμε ότι χάνουμε τόσα πολλά όντας απορροφημένοι στο μικρόκοσμό μας. Χάνουμε όμορφες στιγμές, μικρές ή μεγάλες χαρές, αμέτρητες ευκαιρίες.

Τι είναι η ζωή τελικά? Η ζωή είναι απλή. Μια στιγμή, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα δάκρυ, μια φωνή. Η φωνή της καρδιάς που πρέπει να ακούμε προσεκτικά. Να μετράμε λεπτό προς λεπτό. Να εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε την κάθε μέρα μας έστω κι αν είναι «συνηθισμένη», κουραστική και μονότονη.

Ακόμη και γι’ αυτό εμείς είμαστε υπεύθυνοι. Μπορούμε να αδράξουμε τα ηνία και να οδηγήσουμε προς νέους δρόμους. Να ξεκλέψουμε χρόνο για τους δικούς μας ανθρώπους ή για τον εαυτό μας. Εν τέλει, να ζήσουμε, πριν μετανιώσουμε για όσα δεν προλάβαμε!!!