“Πετάω, σαν τα μεγάλα πουλιά…”

03 Ιούν “Πετάω, σαν τα μεγάλα πουλιά…”

Λοιπόν ξεκινάω με φόρα σήμερα! Είμαι χαρούμενη. Νομίζω ότι πλέον αιωρούμαι, “πετάω, σαν τα μεγάλα πουλιά…” Τι πίνω και δε σας δίνω θα μου πείτε. Μα υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση και ευτυχία από το να ακούς το παιδί σου να σου λέει πόσο σε θαυμάζει;
Η Νίκη μου κοντεύει 15! Ξέρετε τι σημαίνει αυτό. Μια λέξη μόνο. Ε Φ Η Β Ε Ι Α. Δόξα τω Θεώ η δική μας είναι ήπια, αλλά όπως και να το κάνεις μια δόση «allou fun park» την έχουμε. Αχ, αν το διαβάσει, μαύρο φίδι που με έφαγε, αν και της τα λέω κι εκείνης. Και γελάμε πολύ.
Τις προάλλες συζητούσαμε κατά το δρομολόγιο σπίτι-μπαλέτο και μου λέει το παιδί μου, το καμάρι μου: “Κοίτα, εγώ σε θαυμάζω που προσπαθείς να κάνεις αυτό που σου αρέσει έστω και τώρα. Που δεν είπες “εντάξει μωρέ, λίγα χρόνια μου έμειναν ακόμη, θα κάνω υπομονή να περάσουν, να πάρω σύνταξη και να σταματήσω να δουλεύω”. Και τον μπαμπά τον θαυμάζω επειδή του αρέσει πολύ η δουλειά του και είναι ο καλύτερος.”
Φούσκωσα από υπερηφάνεια. Μα τι ωραία λόγια; Τα είπε για μένα και για τον πατέρα της. Κάτι πετύχαμε τελικά. Καταλαβαίνετε, πάρτι κάναμε μετά.
Ποτέ δεν είχαμε παράπονο φυσικά, αλλά ήταν μια αναγνώριση από έναν αυστηρό κριτή, αφού πρόκειται για ένα πολύ ώριμο παιδί με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη κριτική σκέψη, που πάντοτε κάνει εύστοχα σχόλια.
Το δίδαγμα της ημέρας; Δώστε στα παιδιά σας αγάπη και όλη, μα όλη την ψυχή σας. Δεν χρειάζονται υλικά αγαθά. Εμάς χρειάζονται δίπλα τους να τους δίνουμε το καλό παράδειγμα και να τα επαναφέρουμε στο δρόμο τους με ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι, αν σε περίπτωση παρεκκλίνουν. Το κυριότερο όμως είναι να είμαστε εμείς πρώτα από όλα άνθρωποι που θαυμάζουν. Όχι για να μας ακολουθήσουν βήμα προς βήμα, αλλά για να μάθουν πως περπατάει κανείς αξιοπρεπώς. Κι ύστερα να χαράξουν τη δική τους πορεία και να γράψουν την δική τους ιστορία.