Συγκλονιστικό… συγκινητικό… μοναδικό…υπέροχο συναίσθημα. Αγάπη…

11 Δεκ Συγκλονιστικό… συγκινητικό… μοναδικό…υπέροχο συναίσθημα. Αγάπη…

Συγκλονιστικό… συγκινητικό… μοναδικό…υπέροχο συναίσθημα! Αυτό που νιώθω όταν γίνομαι αποδέκτης της εκτίμησης και της αγάπης των ασθενών μου. Απλών ανθρώπων που έχουν υποφέρει και υποφέρουν καθημερινά. Αντιμετωπίζουν δυσκολίες, πόνο, υπομένουν, αγωνίζονται για κάθε επόμενη αναπνοή, για πράγματα αυτονόητα για τους περισσότερους από εμάς. Κι όμως παραμένουν ευαίσθητοι, αυθεντικοί, δοτικοί, με αισιοδοξία και όνειρα. Τους ακούς, συμπάσχεις μαζί τους και συναισθάνεσαι τον αγώνα τους. Κι έπειτα εύχεσαι να μπορέσεις να τους βοηθήσεις όσο γίνεται περισσότερο. Με όλες σου τις δυνάμεις. Ως γιατρός αλλά και ως άνθρωπος.

Πολλοί μας κατηγορούν εμάς τους γιατρούς ότι με την πάροδο των ετών γινόμαστε σκληροί, άκαρδοι, χωρίς συναισθήματα. Δε θα υποστηρίξω γενικά τους απανταχού συναδέλφους. Διότι πράγματι υπάρχουν ορισμένοι ψυχροί και χωρίς ενσυναίσθηση. Βέβαια ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις εάν είναι έτσι λόγω χαρακτήρα ή λόγω προηγούμενων εμπειριών. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι, όπως και πολλά άλλα επαγγέλματα, το δικό μου χρειάζεται γερό στομάχι, ψυχικό σθένος και σωματικές δυνάμεις.

Η μεγαλύτερη δυσκολία για μένα ήταν οι μηχανισμοί άμυνας που έπρεπε να υιοθετήσω στην πορεία του χρόνου. Τι εννοώ; Είναι δύσκολο να συσσωρεύεις τα προβλήματα, τον πόνο, τις απώλειες όλων των ανθρώπων που βοήθησες ή πάλεψες για να βοηθήσεις, εκείνων που στάθηκες δίπλα τους και συμπαραστάθηκες στους ίδιους και στις οικογένειές τους.  Καταλήγεις ένα ράκος που κουβαλά διαρκώς ένα βαρύ φορτίο, ένα αρχείο σκέψεων, συναισθημάτων, εικόνων. Και δεν μπορείς να συνεχίσεις να προσφέρεις με τον ίδιο ζήλο και την ίδια διάθεση σε εκείνους που σε χρειάζονται.

Εώς σήμερα νιώθω ότι δεν υπήρξε ούτε μια φορά που αρνήθηκα να δώσω το 100% από όσα μπορούσα, όσα γνώριζα και όσα όφειλα. Ακόμη κι όταν χρειάστηκε να δουλεύω ασταμάτητα για περισσότερες από 24 ώρες. Έμαθα να βάζω τον ασθενή πάνω από τον εαυτό μου. Να κρύβω το άγχος και την αγωνία μου για την έκβαση της ασθένειάς του. ‘Ομως δεν έκρυψα την ανθρώπινή μου διάσταση ποτέ. Στάθηκα δίπλα σε όποιον το είχε ανάγκη. Κάποιες φορές μόνο και μόνο για να δώσω μια πινελιά αισιοδοξίας, ακόμη κι όταν δεν υπήρχε καμία ελπίδα. Το ίδιο θα κάνω όσα χρόνια κι αν περάσουν. Γιατί αυτό πιστεύω και αυτό νιώθω. Και θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση και να διαβεβαιώσω ότι το γεγονός ότι μου αρέσει να γράφω στον ελεύθερό μου χρόνο δεν σημαίνει ότι εγκατέλειψα το επάγγελμά μου όπως πιστεύουν κάποιοι.

Αυτές τις μέρες, όσο πλησιάζουν οι γιορτές, σκέφτομαι πολύ περισσότερο όσους περνούν δύσκολες στιγμές, όσους αναγκάζονται να βρίσκονται στα ψυχρά δωμάτια των νοσοκομείων και να παλεύουν. Εκείνοι μας χρειάζονται διπλά. Έχουν ανάγκη να τους θυμηθούμε, να τους επισκεφτούμε και να τους στηρίξουμε με αγάπη. Το σημερινό μου άρθρο είναι αφιερωμένο στην αγαπημένη μου Ελένη, μια ταλαιπωρημένη γυναίκα της ηλικίας μου, η οποία αγωνίζεται από την ημέρα που τη γνώρισα και συνεχίζει με αισιοδοξία και πίστη… της στέλνω την αγάπη μου.