Στη συμβολή των οδών Αγίου Βαλεντίνου και Θλίψης …

11 Φεβ Στη συμβολή των οδών Αγίου Βαλεντίνου και Θλίψης …

Μου λείπεις. Δυο λέξεις. Τόσο μικρές και παράλληλα τόσο γεμάτες. Γεμάτες νόημα, καταπιεσμένα συναισθήματα. Ναι, μου λείπεις. Σημαίνει σε σκέφτομαι, σε νοιάζομαι, σε λαχταρώ, θα ήθελα να σε δω, να ήσουν εδώ ή έστω να σε ακούσω.

Αναρωτιέμαι ταυτόχρονα αν άραγε νιώθεις το ίδιο. Ώρες ώρες με βασανίζει η σκέψη αυτή. Είναι άραγε αμοιβαίο; Και είναι τρομακτικό για μένα να είσαι τα πάντα και να είμαι το τίποτα. Να μην υπάρχω ούτε σαν σκιά, σαν απόχρωση στη δική σου σκέψη. Να έχεις ξεχάσει την ύπαρξή μου . Να μην σε ενδιαφέρει να κρατήσεις ζωντανή τη μορφή μου στο μυαλό σου. Να  ζεις αυτόνομα, ανεξάρτητα και να μην είμαι πια ούτε ανάμνηση, ούτε εικόνα, ούτε ήχος.

Στη συμβολή των οδών Αγίου Βαλεντίνου και Θλίψης, συνάντησα τη λογική σημαιοστολισμένη. Ήρθε για να μείνει. Αποφασισμένη να διαδραματίσει το ρόλο της με το έτσι θέλω. Με αγκάλιασε και άρχισε να μου κάνει πλύση εγκεφάλου. Η βροντερή φωνή της κάλυψε εκείνη που ψιθύριζε ρυθμικά “μου λείπεις”. Σε λίγο, είδα στον καθρέφτη ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται δειλά στα χείλη μου. Από εκείνα τα προσωρινά. Έστω, σκέφτηκα. Το είδωλό μου συμπληρώθηκε από το δικό σου χωρίς να το θέλω. “Είμαι καλά. Δεν μπορώ να σε βγάλω από μέσα μου, αλλά θα είμαι καλά.”

Θα γιορτάσω και φέτος. Θα γιορτάσω πανηγυρικά την αγάπη που με κρατάει ζωντανή. Την αγάπη που, όσο κι αν με πονάει, δίνει νόημα στη ζωή. Δε χάνω την ελπίδα μου. Δε μπορεί. Το σύμπαν θα συνωμοτήσει ξανά όπως τη στιγμή που σε γνώρισα. Μου το χρωστάει. Θα ξανασυναντηθούμε. Και θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ακόμη και δυο ζωές να χρειαστούν, οι δρόμοι μας τέμνονται σίγουρα σε κάποιο σημείο.