ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

09 Απρ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Κάθε φορά που ταξιδεύω, το απέραντο γαλάζιο του ουρανού, που αγναντεύω από το μικρό παράθυρο του αεροπλάνου, μου δίνει το έναυσμα να κάνω μικρές αναδρομές στο παρελθόν. Πετάω στα σύννεφα και οι σκέψεις μου ακολουθούν.

Aκούγοντας τραγούδια από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο κατά την πτήση, θυμήθηκα τις ώρες που έχουμε περάσει με τη μικρή μου με τραγούδια. Όταν παίζαμε, όταν κάναμε μπάνιο και της χτένιζα τα μακριά, μεταξένια μαλλιά της, όταν ετοιμαζόμασταν για ύπνο. Κάθε στιγμή έβρισκα ένα τραγούδι που ταίριαζε, ένα στίχο έστω. Και η μουσική μας ιστορία έχει τόσα πολλά, που πάντα έβρισκα κάτι. Τότε αναρρωτιόμουν αν ακούει. Αν της μένει κάτι.

Μια μέρα λοιπόν έγινε το εξής φοβερό. Ξεκινάω ένα τραγούδι και η κόρη μου συνεχίζει τον επόμενο στίχο! Κι αυτό δε συνέβη μόνο μία φορά έκτοτε. Ένιωσα υπερήφανη! Τελικά όλα αυτά τα χρόνια με άκουγε. Μπορεί να μην προτιμάει τα συγκεκριμένα τραγούδια, αλλά υπάρχουν στο υποσυνείδητό της.

Τι σημαίνει για μένα αυτό?  Ότι τα παιδιά μας είναι σαν σφουγγάρια. “Απορροφούν” βιώματα, εκφράσεις, συναισθήματα, γνώσεις, πράξεις και συμπεριφορές. Γι’αυτό είναι τόσο σημαντικό να είμαστε δίπλα τους από τη στιγμή που γεννιούνται. Να τους μιλάμε. Να τους δείχνουμε δρόμους που ίσως δεν ακολουθήσουν ποτέ. Θα ξέρουν όμως οτι υπάρχουν. Μιλάω για δρόμους συναισθηματικούς, μονοπάτια συμπεριφοράς και γνώσεων που πολλές φορές μπορεί να είναι δύσβατα.

Με τους ρυθμούς της σημερινής μας ζωής γνωρίζω πολύ καλά ότι ο χρόνος μας είναι λίγος. Αγωνιζόμαστε συνεχώς για να προσφέρουμε στα παιδιά μας ότι καλύτερο. Όμως ο σκοπός θα πρέπει να είναι ένας. Να τα κάνουμε “πλούσιους ανθρώπους”. Και ο πλούτος αυτός που εννοώ δε μπορεί να μετρηθεί με τραπεζικές καταθέσεις!!!