Οι πόρτες της ζωής

18 Μαρ Οι πόρτες της ζωής

Η ζωή. Οι αποχρώσεις της. Οι στιγμές της. Οι εκπλήξεις της. Οι δρόμοι που ανοίγονται. Τα σταυροδρόμια που συναντάμε. Οι πόρτες που αντικρύζουμε. Εκείνες που ανοίγουν μόνες τους, εκείνες που ξεκλειδώνουμε και οι άλλες που μένουν για πάντα ερμητικά κλειστές. Όλα αυτά που συνθέτουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Την πολυδιάστατη και πολυποίκιλη αυτή ζωή που μας χάρισε ο δημιουργός μας, όποιος κι αν είναι αυτός, και καλούμαστε να απολαύσουμε λεπτό προς λεπτό, με τα πάνω και τα κάτω της.

Λάθος πληροφορία όμως μας δίνει ο στίχος γνωστού τραγουδιού που μας λέει «δυο πόρτες έχει η ζωή». Ναι μεν έρχεσαι και φεύγεις καθώς κανείς μας δεν είναι αθάνατος, αν αυτό εννοεί η στιχουργός, αλλά οι πόρτες είναι πολλές. Δεν είναι πάντα δεξιά-αριστερά, άσπρο-μαύρο, πάνω-κάτω. Αυτό διαπιστώνω. Οι πιθανές επιλογές τις περισσότερες φορές είναι αρκετές. “Μες τη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό”. Αυτό ακριβώς. Εμείς καλούμαστε σε κάθε περίπτωση να επιστρατεύσουμε τις γνώσεις μας, την εμπειρία μας, το ένστικτο μας για να καταλήξουμε. Το σωστό και το λάθος είναι υποκειμενικό και κρίνεται εκ του αποτελέσματος, εκ των υστέρων.

Ανάλογα βέβαια με την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή, η συγκεκριμένη περιγραφή της ζωής μπορεί να φαντάζει σαν ένας λαβύρινθος, σαν ένα χάος, μια δύνη από την οποία δεν έχουμε τη δύναμη να βγούμε. Κι όμως. Όλοι μας έχουμε εφεδρείες. Απίστευτα αποθέματα ψυχικού και σωματικού σθένους. Αρκεί να κάνουμε κλικ στο κουμπάκι που αλλάζει διάθεση και μας κάνει να βλέπουμε το «χάος» ως την μεγαλύτερη πρόκληση και την κάθε «πόρτα» ως την ευκαιρία που πάντα περιμέναμε για να υλοποιήσουμε κάθε επιθυμία και όνειρό μας.

Το ασπρόμαυρο μπορεί να γίνει έργο τέχνης με τα ζωηρότερα χρώματα του κόσμου αν το πιστέψουμε. Και αυτό το έχω δει να συμβαίνει. Δεν είναι ουτοπία. Είναι δυνατότητα. Είναι στο μυαλό και στο χέρι μας. Μη νομίζετε. Δεν πετάω στα σύννεφα. Εδώ ζω κι εγώ. Σε μια σκληρή πραγματικότητα. Εδώ που η κάθε μέρα είναι ένας αγώνας. Απλά επέλεξα, τουλάχιστον από εδώ και πέρα, να είμαι μαχήτρια. Να παλεύω για να κερδίσω αυτόν τον «πόλεμο» ακόμη κι αν στην πορεία χάσω κάποια μάχη, ακόμη κι αν κάποια στιγμή επιλέξω λάθος πόρτα ή “μονοπάτι πονηρό”. Η κατηφόρα κάπου σταματάει και αρχίζει η ευθεία που οδηγεί εκεί που θέλουμε εμείς.