18 Ιούν Η κόκκινη βαλίτσα
Πόσο λατρεύω τα χρώματα! Τα έντονα, τα ιδιαίτερα, τα βασικά, τα παστέλ, σχεδόν όλα. Θα ξεχώριζα το κίτρινο, το κόκκινο, το μωβ, το μπλε… Και σιγά σιγά η λίστα θα μεγάλωνε και θα χώραγαν στα αγαπημένα μου τόσες, μα τόσες πολλές αποχρώσεις. Η ζωή μας είναι ένας πίνακας ζωγραφικής. Ο εγκέφαλός μας είναι το πινέλο και η παλέτα μαζί. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό, συνάμα απρόβλεπτο και ανά πάσα στιγμή μεταβλητό.
Δεν ανέφερα, ίσως εν μέρει επίτηδες, ότι ένα από τα αγαπημένα μου χρώματα ήταν και είναι το μαύρο. Το επέλεγα ανέκαθεν και κατά κόρον στη γκαρνταρόμπα μου. Στο παρελθόν, έτυχε να με ρωτήσουν πολλές φορές γιατί φοράω μαύρα τις ημέρες που επέλεγα ένα, καθόλα σικ κατά τα άλλα, total black look. « Μου αρέσει», απαντούσα με ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο, όπως συνηθίζω πάντα εξάλλου. «Έχεις καιρό να φορέσεις μαύρα», μου ανταπαντούσαν ορισμένοι. Τότε όμως δεν το σκεφτόμουν περισσότερο. Δεν το ανέλυα.
Όταν έρχονται οι σκοτεινές στιγμές της ζωής, μέσα στη θλίψη, στη δύνη της σκληρής πραγματικότητας, των συναισθημάτων, των γεγονότων και των υποχρεώσεων, συνειδητοποιείς και καταλαβαίνεις πράγματα που υπό άλλες συνθήκες απλά θα προωθούσες στο διαβάστηκε, καταχωρήθηκε, αποθηκεύτηκε. Ανασύρονται και αναλύονται πολλά που προηγουμένως, ίσως και επιλεκτικά, δεν ακουμπούσαν την ψυχή και το μυαλό σου. Δεν ήταν της παρούσης ή δεν ήθελες να σε απασχολήσουν καν.
Απώλεια. Απώλειες. Θλίψη. Θρήνος. Σιωπή. Απουσία. Κενό. Ερωτηματικά. Θυμός. Απογοήτευση. Εσωτερική μάχη. Συνειδητοποίηση. Υπομονή. Δύναμη. Όλα λίγο ή πολύ. Και η χρωματική παλέτα περιορίζεται αυστηρά. Μονοχρωμία μέσα και έξω. Για να δηλώσεις την απώλεια; Για να δηλώσεις πως νιώθεις; Για να τιμήσεις εκείνον που έφυγε; Για πόσο; Για όσο νιώθει ο καθένας; Για όσο επιβάλλεται από τα ήθη και τα έθιμα; Μαύρο. Μόνο μαύρο.
Κάπως έτσι, το τελευταίο εξάμηνο γέμισε η αγαπημένη μου, πολυταξιδεμένη και ποτέ πλέον άδεια κόκκινη βαλίτσα μου με ένα μόνο χρώμα. Το κατά γενική παραδοχή κλασσικό και σικάτο μαύρο. Αυτή τη φορά όχι κατ’ επιλογή. Όχι επειδή μου αρέσει ή επειδή είναι μόδα. Δε θα πω ότι δεν είναι βολικό στις επιλογές και στην καθημερινότητα. Το συνηθίζεις και το αποδέχεσαι. Κάτι που όμως δε συμβαίνει με την απώλεια των ανθρώπων σου. Ποτέ!