ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ

02 Απρ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ

Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα. Δευτέρα βλέπεις. Πολλή δουλειά, πολλά θέματα, πολλά μέτωπα..

Ευτυχώς τελείωσα νωρίς. Το μόνο που δεν τελείωσε είναι οι σκέψεις που τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Σκέφτομαι. Θέλω όταν γυρίσω σπίτι να είμαι ήρεμη. Να μη μεταφέρω την έντασή μου.

Αν και ξέρω ότι με περιμένουν πολλά και ο χρόνος με πιέζει, παίρνω απόφαση να πάω για λίγο στο πάρκο. Δεκάδες αυτοκίνητα περνούν λίγο παραπέρα στον κεντρικό δρόμο, κι όμως καταφέρνω να απομονώσω το θόρυβο της πόλης. Κάθομαι σε ένα παγκάκι με τον καφέ μου να μου ζεσταίνει τα χέρια. Ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα, ακούω μόνο το θρόισμα των φύλλων. Το ψυχρό αεράκι που φυσάει με αναζωογονεί ευχάριστα.

Μένω για 5 λεπτά με τα μάτια κλειστά. Νιώθω ένα κενό στο μυαλό μου. Αδειάζω την αρνητική ενέργεια. Παράλληλα όμως σε ανύποπτο χρόνο με κυριεύει το αίσθημα της μοναξιάς. Θα ήθελα πολύ να υπήρχε κάποιος δίπλα μου αυτή τη στιγμή. Απλά να υπήρχε. Πώς είναι δυνατόν να νιώθω μόνη όταν γύρω μου η πόλη σφύζει από ζωή;

Η ένταση ξεσπάει. Νιώθω τα δάκρυα να ξεπηδούν από τα μάτια μου. Όχι δε θα τα σταματήσω. Κάποιες στιγμές πρέπει να έρχεται η λύτρωση. Και ναι. Ήδη νιώθω καλύτερα! Έτοιμη να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Ένα μήνυμα φτάνει στο κινητό μου. Και ένα δεύτερο. Οι αγαπημένες μου φίλες με αναζητούν! Τελικά γι’ αυτό είμαστε φίλες. Νιώθουμε η μία την άλλη εξ αποστάσεως. Ώρα να πηγαίνω…