Γκρινιαρόγατος γεννιέσαι, δε γίνεσαι!

23 Μάι Γκρινιαρόγατος γεννιέσαι, δε γίνεσαι!

Δεν θέλω να φωτογραφήσω ή να βάλω ταμπέλες σε κανέναν. Όμως η γκρίνια είναι ένα θέμα που γνωρίζω από πρώτο χέρι και δεν μπορούσα να μην ασχοληθώ με αυτήν. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό πολλών ανθρώπων, το οποίο υπό κατάλληλες συνθήκες εκδηλώνεται σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι αν κάποιος το έχει το «χάρισμα» ή μάλλον το… «χούι», τον ακολουθεί μια ζωή!
Όλοι μας έχουμε συναντήσει ανθρώπους που γκρινιάζουν συνεχώς, από το πρωί ως το βράδυ, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, για διάφορα θέματα όπως για τη δουλειά τους που δεν είναι όπως την θέλουν, για τον σύντροφό τους που δεν είναι εκεί ποτέ όταν τον χρειάζονται, για τα οικονομικά τους που δεν πάνε καλά, για την τριανταφυλλιά που φύτεψαν και βγήκε κίτρινη αντί για κόκκινη, για τον καιρό κλπ κλπ. Ένα διαρκές παράπονο και χίλιες αφορμές για γκρίνια. Όσο και να προσπαθούν να έχουν άλλη διάθεση, τελικά καταλήγουν με τη γκρίνια τους να ρέει άφθονη.
Η γκρίνια μπορεί να αποτελεί έναν τρόπο εκτόνωσης της έντασης για κάποιον και να τον βοηθάει να διατηρεί μια ισορροπία με τον εαυτό του και με τους άλλους. Σας το λέω εκ πείρας, καθώς το ζω επί 15 σχεδόν χρόνια με το αγαπημένο μου παιδί, την μονάκριβή μου κόρη. Πλέον έχω συνηθίσει και έχω καταλήξει στο ότι κατά την ώρα της μεγάλης κρίσης, την ώρα της κορύφωσης του επεισοδίου γκρίνιας, καλό είναι να διατηρούμε την υπομονή μας, να επιστρατεύουμε το χιούμορ μας όποτε χρειάζεται και να περιμένουμε το ουράνιο τόξο που θα βγει μετά την πρόσκαιρη καταιγίδα. Παρεμπιπτόντως, σε αυτές τις περιπτώσεις, ο γκρινιάρης συνειδητοποιεί πολύ καλά τι κάνει, απλά δεν μπορεί να μην το κάνει. Όπως λέει και η Νίκη μου: «Δε με νοιάζει που γκρινιάζω. Ωραίο είναι. Χρειάζεται καμιά φορά. Ξέρω ότι σε πρήζω αλλά δεν μπορώ».
Υπάρχουν άλλες περιπτώσεις όμως όπου η γκρίνια μπορεί να είναι κι ένας τρόπος για να αποφύγει κανείς να εμβαθύνει στο πρόβλημα που τον απασχολεί και να αποποιηθεί τις ευθύνες του. Έτσι ασχολείται μεν με το θέμα που έχει αλλά επιφανειακά, κάνοντας απλά θόρυβο, ψάχνοντας συμμάχους και δικαιολογίες . Στην ουσία δεν έχει την πρόθεση και την διάθεση να δώσει οριστική λύση. Δικαίωμά του φυσικά, αλλά οι γύρω του τι φταίνε;
Μια άλλη κατηγορία γκρινιάρη είναι εκείνος που γενικά γκρινιάζει λιγάκι καθημερινά με μια δόση παράπονου, αλλά σε ήπιο, ανεκτό και μη ενοχλητικό βαθμό. Όταν όμως θυμώνει, συνδυάζει την γκρίνια με μια δόση κακίας ακόμη και προς τους ανθρώπους που εκτιμά και αγαπά. Καταλήγει να πληγώνεται κι εκείνος και να πληγώνει και τους άνθρωπους που τον περιβάλλουν, να μετανιώνει, να ζητάει συγνώμη και η ιστορία αυτή να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Η αλήθεια είναι ότι…γκρινιαρόγατος γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Ο γκρινιάρης μορεί να είναι από …γλυκούλης ως εκνευριστικός, εριστικός και ανυπόφορος. Όπως και να έχει τα αμυντικά μας μέσα είναι γνωστά και ορισμένα τα έχω ήδη αναφέρει. Υπομονή, ψυχραιμία, χιούμορ, αδιαφορία, συγκαταβατικότητα. Ξεχάστε τον εγωισμό. Δεχόμαστε τους ανθρώπους με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους! Κι έτσι η ζωή κυλάει όσο πιο ομαλά γίνεται. Μια ζωή την έχουμε. Μην το ξεχνάτε. Με ή χωρίς γκρίνια πρέπει να την απολαύσουμε.