Γενεθλίων παραλήρημα – Ποια είναι η τελευταία μέρα που είμαστε παιδιά;

23 Σεπ Γενεθλίων παραλήρημα – Ποια είναι η τελευταία μέρα που είμαστε παιδιά;

Δεν είναι ωραίο να μιλάει κανείς για τον εαυτό του, όμως σήμερα είναι η μέρα μου! Τα γενέθλιά μου! Δε θα πω το τραγούδι : «Σήμερα γιορτάζει όλη η γη…», γιατί θα παρεξηγηθώ. Εξάλλου χρόνια τώρα παλεύω να με πείσω για την αξία και τις δυνατότητές μου, οπότε θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω περισσότερο ως «ταπεινό χαμομηλάκι» παρά ως εγωιστικό, ψηλομύτικο και κακομαθημένο…παιδί. Ναι, ΠΑΙΔΙ. Δεν πιστεύω να υπάρχουν αντιρρήσεις. Ε, ε;;;;
Η ερώτηση: «Ποια είναι η τελευταία μέρα που είμαστε παιδιά;» θεωρώ ότι είναι παγίδα, αν δεν είναι πέρα ως πέρα άκυρη. Ψάχνοντας την ερμηνεία της λέξης, θα δείτε ότι θεωρητικά μόλις κάποιος γίνει έφηβος ή το πολύ μόλις συμπληρώσει το 18 έτος της ζωής του, παύει να είναι παιδί. Έτσι λένε…
Αμ δε! Μα δεν είμαστε πάντα τα παιδιά των γονιών μας; Πολλές φορές είμαστε τα παιδιά για όλες τις δουλειές. Μπορεί να χαρακτηριστούμε, λέμε τώρα, ως ωραία παιδιά ή να είμαστε υπερήφανα παιδιά της δεκαετίας του ΄80 και σε στιγμές απελπισίας να θεωρούμε τους εαυτούς μας παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Αλλά είμαστε και θα είμαστε παιδιά. Όσοι θέλουμε
Νιώθω μικρή. Όχι σε ύψος ή σε δύναμη. Μπορώ να σηκώσω ολόκληρο βράχο αν χρειαστεί, να παλέψω με τέρατα και να φτάσω στην άκρη της γης, αν αξίζει η αιτία. Κι όμως νιώθω ότι έχω να μάθω τόσα πολλά ακόμη. Μέρα με τη μέρα αποκτώ γνώσεις και εμπειρίες. Γνωρίζω ανθρώπους και διαγράφω άλλους. Καταλαβαίνω τι σημαίνει ζωή. Βιώνω τις συνέπειες των επιλογών μου, είτε καλές είτε κακές, και περιμένω την κάθε μέρα για να πάρω και να δώσω.
Η ζωή μας δε μετριέται με τα χρόνια. Γενικά, αν και ήμουν πάντα καλή στα μαθηματικά, δεν αγαπώ πλέον τις πράξεις. Κι όμως τις χρησιμοποιώ αναπόφευκτα καθημερινά.
– Προσθέτω αξιόλογους ανθρώπους, εμπειρίες, δημιουργίες και στόχους.
– Αφαιρώ αρνητική ενέργεια και ό,τι την μεταδίδει.
– Πολλαπλασιάζω την αγάπη μου, τη φαντασία, τα όνειρά μου και τις επιθυμίες μου.
– Διαιρώ και μοιράζω ότι έχω, βοηθώντας όσο πιο πολύ μπορώ.
Με απλά λόγια ζω και εξελίσσομαι σε έναν κόσμο που θα προτιμούσε να προσθέτω χρόνια, κούραση, ακαμψία, να αφαιρώ τα «θέλω μου», να πολλαπλασιάζω κακοήθειες, ψέματα και πονηριές και να διαιρώ και να μοιράζω κακία, μνησικακία, αχαριστία και έπαρση.
Κεράκια δε θα σβήσω. Αν και δεν είμαι βαθιά θρησκευόμενη (για το θέμα αυτό θα μιλήσουμε σε επόμενο άρθρο), λέω να ανάψω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι μου (εντάξει δεν είμαι και δίμετρη φυσικά), προσευχόμενη να συνέλθει ο κόσμος γύρω μου. Βρε κάντε όλοι τις δουλειές σας και κουνήστε λιγάκι τα κεφαλάκια σας. Δεν είμαστε εφτάψυχοι, ούτε θα πάρουμε μαζί μας τα υπάρχοντά μας όταν έρθει η ώρα να αποδημήσουμε. Και με το διάβολο να συμμαχήσετε, και την ψυχή σας να του πουλήσετε, να είστε βέβαιοι ότι την κρίσιμη ώρα θα σας πουλήσει μια χαρά κι εκείνος με τη σειρά του.
Χρόνια μου πολλά! Μου εύχομαι να με συναντήσω φέτος και να τα βρούμε επιτέλους. Ευχαριστώ την ανώτερη δύναμη που με έσπρωξε να δημιουργήσω τον κόσμο των Αγγέλων και μου έστειλε όμορφους ανθρώπους. Υπόσχομαι να παλέψω περισσότερο, να δημιουργήσω όμορφα πράγματα για τα οποία το παιδί μου θα είναι υπερήφανο για εμένα. Τα άλλα όλα ποσώς με ενδιαφέρουν! Να με χαίρονται αυτοί που με αγαπούν λοιπόν!