Γελάς; Πρόσεχε…

01 Νοέ Γελάς; Πρόσεχε…

Πριν λίγες μέρες, σε μια κρίση εξομολόγησης, άρχισα να γράφω τι νιώθω. Έγραφα, έγραφα, έγραφα…χείμαρρος! Κι εκείνη τη στιγμή άναψε μια λαμπίτσα! Συνειδητοποίησα ότι πλέον δεν εκφράζομαι όσο θα ήθελα. Ότι όλα όσα νιώθω μένουν κλειδαμπαρωμένα και στριμωγμένα σε μια γωνίτσα. Το αποτέλεσμα είναι να μη συμβαδίζουν αυτά που κάνω με όσα αισθάνομαι, με όσα θέλω. Ένιωσα απίστευτη καταπίεση. Όχι από κάποιον. Από τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί όμως; Ίσως γιατί έμαθα να είμαι καλά. Ή μάλλον να δείχνω καλά. Είτε κλαίω είτε γελάω, είμαι μια χαρά. Κι έτσι πιστεύω κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς. Από συνήθεια…

Αγαπώ την ελληνική γλώσσα. Το λεξιλόγιό της, τον αστείρευτο πλούτο και τις αμέτρητες δυνατότητες που προσφέρει. Μου αρέσουν πολύ οι εκφράσεις, οι παροιμίες, τα γνωμικά. Πιστεύω όμως ότι κάποια από αυτά σε συνδυασμό με ορισμένες εμπειρίες μπορούν και καθορίζουν ένα κομμάτι της συμπεριφοράς μας. Ουφ! Θα σκέφτεστε τώρα, τί άσχετα μας λέει… Καθόλου. Για να καταλάβετε τί εννοώ, δείτε λίγο. Γνωρίζετε μια παροιμία που λέει: « Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταία»; Ή αυτές τις δυο: «Τα γέλια σπέρνουν κλάματα» και «Όποιος εγέλα το ταχύ (=το πρωί), κλαίει πριχού βραδιάσει».

Κάπως έτσι λοιπόν, ώρες ώρες, επηρεασμένοι από όλα αυτά που περνούν από το μυαλό μας σαν λεζάντες, είμαστε φειδωλοί στην εξωτερίκευση όσων αισθανόμαστε. Πιάνουμε τους εαυτούς μας να γελούν και σκεφτόμαστε: « Γελάς; Πρόσεχε…». Με άλλα λόγια φοβόμαστε να εκφραστούμε, να περάσουμε καλά, να ξεκαρδιστούμε στο γέλιο, να εξωτερικεύσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Κι όμως αυτές οι στιγμές που χαλαρώνουμε, αδειάζουμε το μυαλό από τα «μη» και απελευθερωνόμαστε είναι τόσο μοναδικές! Μια και μόνο τέτοια στιγμή μας δίνει ζωή. Σαν να φορτίζει τις μπαταρίες μας. Γελάς; Γέλα λοιπόν!!! Η ζωή είναι μια μεγάλη γιορτή. Η θα τη χαρούμε ή θα μείνουμε μόνοι και μίζεροι αγκαλιά με τις…λεζάντες που σκιάζουν το χαμόγελό μας.