ΑΧ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ…

21 Μάι ΑΧ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ…

«Μάτια μπλε, μελαγχολικά…», «δυο πράσινα μάτια…», «μαύρα μάτια…», «για τα καστανά σου μάτια…», «τα βεγγαλικά σου μάτια…», «αχ τα μάτια σου»! Να συνεχίσω;

Δεν είναι τυχαίο το ότι έχουν γραφτεί τόσα τραγούδια για τα μάτια, ένα αισθητήριο όργανο που πραγματικά είναι φτιαγμένο από τον δημιουργό μας με περισσή τέχνη. Διότι είναι ικανά για πολύ περισσότερα από τον αρχικό τους προορισμό, την όραση.

Νομίζω ότι ανεξαρτήτως του χρώματός τους, τα μάτια μπορεί να μη μιλούν όμως η δύναμη ενός βλέμματος είναι απίστευτη. Μπορείς να πεις τόσα πολλά με μια ματιά, σα να έχεις μόλις προφέρει χίλιες λέξεις… Μπορείς να γελάσεις, να συγκινήσεις, να διαπεράσεις, να πλανέψεις, να διεγείρεις, να απορρίψεις.

Όταν βλέπουμε κάτι όμορφο μπορούμε να εκφράσουμε το θαυμασμό μας ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια μας και αντίστροφα, να δείξουμε τη δυσαρέσκεια και την απέχθειά μας προς κάτι άσχημο κλείνοντάς τα ερμητικά. Το ίδιο συμβαίνει και όταν κάτι μας φοβίζει, μας απωθεί.

Τα μάτια χαίρονται και λάμπουν, λυπούνται και θολώνουν ή δακρύζουν, θαυμάζουν και φωτίζονται, ερωτεύονται και σπινθηροβολούν. Μέσα από τη ματιά μας επικοινωνούμε με τους γύρω μας. Δηλώνουμε την παρουσία μας, το ενδιαφέρον μας. Ταξιδεύουμε στα μάτια του αγαπημένου μας, δημιουργούμε άρρηκτους συναισθηματικούς δεσμούς. Καλλιεργούμε την εμπιστοσύνη. Δείχνουμε την αγάπη και την τρυφερότητά μας.

Βεβαίως στις δύσκολές μας στιγμές κλείνουμε κάθε δίοδο επικοινωνίας. Δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να φτάσει στα βάθη της ψυχής μας. Κλείνουμε τα «παράθυρά» της. Αποφεύγουμε το βλέμμα όσων δεν έχουν καθαρή ματιά και νιώθουμε άβολα με τα βλέμματα όσων νιώθουμε ότι μας αντιπαθούν ή εκείνων που δεν καταλαβαίνουμε τις προθέσεις τους. Ίσως αυτός είναι ένας λόγος που μας αποτρέπει όλο και περισσότερο από την άμεση βλεμματική επαφή. Ο φόβος της έκθεσης. Το αίσθημα ότι αυτή η επικοινωνία μας κάνει ευάλωτους.

Το σημαντικό είναι ότι έχουμε τη δυνατότητα να δούμε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και να προβάλλουμε κάθε συναίσθημα και κάθε κομμάτι του δικού μας εσωτερικού κόσμου. Χωρίς να πούμε λέξη. Και αυτό είναι κάτι που δε θα μας το στερήσει κανείς. Είναι τρόπος έκφρασης που εγώ τουλάχιστον αγαπώ. Ψάχνω τα μάτια. Διερευνώ τους ανθρώπους. Και πιστεύω είναι στο χέρι μου να θέσω τα όριά μου και να… επικοινωνήσω μόνο αυτά που επιλέγω!