Έφυγα, φεύγω, θα φύγω

02 Νοέ Έφυγα, φεύγω, θα φύγω

Η ελληνική γλώσσα ίσως είναι η πλουσιότερη του κόσμου. Υπάρχουν πάντα άγνωστες και πολύ ενδιαφέρουσες λέξεις να μάθει κανείς, σε κάθε ηλικία. Και υπάρχουν ακόμη περισσότερες στις διάφορες διαλέκτους. Εγώ όμως, πάντα λιτή κι απέριττη ( γέλασε κανείς;) ξεχώρισα μια μικρή, τόση δα λεξούλα. “Φεύγω”. Πέντε γράμματα. Πολλές σημασίες. Πολλά συναισθήματα.

• Φεύγω για να πάω στη δουλειά μου. Βαρετό;
• Φεύγω για ένα όμορφο ταξίδι. Συναρπαστικό!
• Φεύγω για πάντα. Λυπητερό.
• Φεύγω νοερά. Πολλά υποσχόμενο…
• Έφυγα από τη ζωή. Τραγικό!
• Θα φύγω. Απειλητικό…

Κι όλο φεύγω, κι όλο φεύγω…

Για μένα η κάθε ερμηνεία είναι μια ή περισσότερες αναμνήσεις. Ένα ή πολλαπλά συναισθήματα. Μία, ίσως και άπειρες εικόνες. Πάντως το αγαπημένο μου φεύγω είναι αυτό που κάνει παρέα με το…ξε! “Ξεφεύγω”! Αυτό είναι το ζητούμενό μου. Να ξεφεύγω. Από τα τετριμμένα , τα μπερδεμένα, τα ανιαρά, τα καθημερινά, τα συμβατικά. Ένας λόγος που νιώθω πιεσμένη τα τελευταία χρόνια, είναι το αίσθημα αποκλεισμού που σου δημιουργεί αυτό όμορφο κατά τα άλλα νησί. Περιορισμός στη σκέψη, στην έμπνευση, στις επιλογές, στις διαδρομές, στις αποδράσεις. Δεν είμαι αγνώμων! Απλά θεωρώ τον εαυτό μου πνεύμα ανήσυχο, δημιουργικό . Που ψάχνει διαρκώς κάτι παραπάνω. Που δεν εφησυχάζεται και δεν επαναπαύεται. Που θέλει να αντλεί από το σύμπαν και να το επιστρέφει εις τριπλούν! Γι’αυτό και συνεχίζω να προσπαθώ για κάτι καλύτερο, κάτι καινούργιο. Και καταλήγω να μη μου αρκούν οι 24 ώρες της κάθε ημέρας…

Μπορεί πολλοί να με κατηγορήσουν γι’αυτό. Δε με ενοχλεί. Δε ζήτησα τίποτα από κανέναν. Δεν δανείστηκα και δεν έκλεψα. Δεν εγκατέλειψα, απλά απελευθερώθηκα από ανθρώπους και καταστάσεις που δε μου ταίριαζαν. Να θυμάστε πάντα να μην κρίνετε αυτό που φαίνεται ή που νομίζετε. Να εμβαθύνετε πρώτα! Τι εννοώ; Θα το πω διαφορετικά. Πάντοτε θεωρούμε ότι οι γύρω μας είναι περισσότερο ευνοημένοι από τη ζωή. Ότι όλα τους είναι πιο εύκολα, ότι τους χαρίστηκαν απλόχερα και χωρίς κόπο. Πόσος αγώνας όμως κρύβεται πίσω από τον καθένα μας; Μόνο εμείς το ξέρουμε. Κάποτε, όταν θα έχω πια…γεράσει ( σε περίπου 50 χρόνια, μια και ακόμη είμαι έφηβη!) θα σας τα πω όλα με το νι και με το σίγμα.

Το καταληκτικό σημείο είναι ότι δεν είναι μεμπτό να φεύγεις και να ξεφεύγεις. Χωρίς να αποφεύγεις φυσικά και με σκοπό να βελτιώνεσαι, να ανανεώνεσαι, να πηγαίνεις ένα βήμα μπροστά. Κι αν έχεις και στήριγμα τους δικούς σου ανθρώπους, τότε δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Φεύγω κι εγώ λοιπόν. Ξεκινάω. Με υπέροχους συνοδοιπόρους, με πολύ όρεξη για δουλειά (όχι μόνο για σοκολάτες) και απίστευτη δίψα για επιτυχία! Μην κάθεστε! Το έχω ξαναπεί. Τα όνειρα θέλουν κυνηγούς!!