«Τηλεϊατρική» στις μέρες της πανδημίας

26 Μαρ «Τηλεϊατρική» στις μέρες της πανδημίας

Μέτρα πρόληψης και απομόνωσης. Οδηγίες προφύλαξης. Απαγόρευση κυκλοφορίας. Άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους, ανήσυχοι και θορυβημένοι. Η ανασφάλεια αναζωπυρώνεται με το παραμικρό σύμπτωμα. Το φτάρνισμα, η καταρροή, ο πονόλαιμος, ο βήχας οφείλονται σε ένα κοινό κρυολόγημα ή στον τρομακτικό, επικίνδυνο κορωνοϊό;

Ως πνευμονολόγος είναι λογικό κι επόμενο να λαμβάνω τηλεφωνήματα και μηνύματα από αρκετούς φίλους, συγγενείς αλλά και ασθενείς που αναζητούν μια συμβουλή, μια γνώμη ειδικού και οδηγίες για να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα που εμφανίζουν οι ίδιοι, τα παιδιά τους ή οι γονείς τους.

Είναι χαρά να βοηθάω ανθρώπους και ειδικά σε δύσκολες στιγμές όπως αυτές που περνάμε όλοι μας. Γιατί μπορώ να καταλάβω πως είναι να νιώθεις πελαγωμένος και αβοήθητος. Να τηλεφωνείς στον προσωπικό σου γιατρό την ώρα που ψήνεσαι στον πυρετό και να μην απαντάει ή να μην έχει διαθέσιμο ραντεβού για τις επόμενες 5 μέρες. Να τηλεφωνείς στα νούμερα που δημιουργήθηκαν για το κοινό και να είναι κατειλημμένα διαρκώς ή να μην απαντούν.

Μεταξύ άλλων, με αφορμή περιπέτεια υγείας στενού συγγενικού μου προσώπου, κατάλαβα πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση στα εθνικά συστήματα υγείας και όχι μόνο. Δεν ακολουθούνται οι διεθνείς οδηγίες. Νοσηλεύονται ασθενείς και λαμβάνουν εξιτήριο χωρίς τα σωστά φάρμακα. Και μετά πως να μη χαθεί η εμπιστοσύνη στους γιατρούς;

Προβληματίστηκα αρκετές φορές. Η «τηλεϊατρική» δεν είναι απλό πράγμα. Γιατί δε βλέπεις τον ασθενή. Δεν τον εξετάζεις. Θυμήθηκα πριν πολλά χρόνια μια οικογενειακή μας φίλη παιδίατρο που ζητούσε στις μητέρες να ακούσει το βήχα του παιδιού στο τηλέφωνο. Το χρησιμοποίησα και αυτό ως διαγνωστικό μέσο! Με πιο εξελιγμένο τρόπο. Μέσο ηχητικού μηνύματος που μου έστειλε φίλη μου από Ελλάδα.

Εύχομαι να μην γίνουν ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Να καταφέρουμε να ελέγξουμε την πανδημία και να διδαχθούμε από αυτή. Να καταλάβουμε τα λάθη και τις ελλείψεις μας και να φροντίσουμε να βελτιωθούμε σε όλα. Από τις γνώσεις μας μέχρι και την οργάνωση των συστημάτων υγείας και τον εξοπλισμό μας. Έτσι ώστε αν χρειαστεί ξανά να είμαστε έτοιμοι.