Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το γιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

18 Νοέ Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το γιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

«Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το γιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.»

Πρέπει να είμαι καλά.
Πρέπει να χαμογελάω.
Πρέπει να προλάβω.
Πρέπει να αντέξω.
Πρέπει να πάω.

Γιατί πρέπει; Ποιος μου το επέβαλε; Ποιος με προγραμμάτισε μπορώ δε μπορώ να έχω το πρέπει για πυξίδα; Μόνο σε λάθος δρόμο μπορεί να οδηγεί. Στο δρόμο της πίεσης, της καταπίεσης, της υποκρισίας, του καθωσπρεπισμού.

Κι εγώ το άλλαξα. Το έπιασα και το έγδαρα με την προτροπή του Οδυσσέα Ελύτη. Το «τομάρι» του το «στόλισα» καλά καλά κι ύστερα το έβαλα σε κορνίζα, να το κοιτάζω και να θυμάμαι πόσο λάθος ήταν.

Ζωγράφισα νέα πορεία ζωής! Ξέρετε πως τη λένε; Πανέμορφο όνομα. Γεμάτο θετική ενέργεια, πολλά υποσχόμενο! «Θέλω-μπορώ», έτσι την ονομάζω. Πραγματικά αν θέλω, μπορώ! Με όλη μου τη δύναμη, με το αληθινό μου χαμόγελο ή το αληθινό μου δάκρυ.

Θέλω να μπορώ. Να μπορώ να θέλω. Να είμαι καλά ή όχι. Να χαμογελάω ή όχι. Να προλαβαίνω ή όχι. Να αντέχω ή όχι. Να πηγαίνω ή όχι. Και όταν θέλω, μπορώ και θα τα καταφέρω. Όπως ξέρω. Όπως με οδηγεί η καρδιά και το μυαλό μου. Όχι μια λέξη. Όχι έξι γράμματα. Όχι ένα «πρέπει».