ΕΧΩ ΡΑΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ…ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ!

23 Ιούλ ΕΧΩ ΡΑΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ…ΣΤΟΜΑ ΣΟΥ!

Τι έμπνευση κι αυτή πρωί πρωί! Πριν καλά καλά ξυπνήσω αποφάσισα να αναμετρηθώ με τη ζυγαριά! Ε, καλά να πάθω. Μισό κιλό πάνω! Ε όχι! Γιατί μου το κάνεις αυτό; Τι έκανα η καημένη; Και έχω να πάω και στην εκδήλωση απόψε! Δε θα μου κάνει η φούστα! Τα πόδια μου θα είναι χοντρά και άσχημα! Κάτι πρέπει να κάνω. Στοπ οι γουρουνιές. Τσάι, νερό και πίσω στη διατροφή προς ολοταχώς! (Ανοίγω το ντουλάπι να πάρω το τσάι μου και από την απέναντι πλευρά, οι σοκολάτες μου τραγουδάνε: «Σε χάνω και δεν ξέρω τι να κάνω…». Κυρία εγώ, κλείνω το ντουλάπι και προχωρώ.)

Εντάξει. Πόσες αρνητικές σκέψεις και λέξεις σε μια παράγραφο. Σιγά δηλαδή μη χάθηκε ο κόσμος για μισό κιλό. Και ήταν τόσο ευχάριστος ο τρόπος που το… πήρα! Τρώγοντας φυσικά! Όπως λέει και μια πολύ καλή μου φίλη, το σώμα μας χρειάζεται κάπου κάπου λίγη «σαβούρα». Κι εγώ απλά άκουσα το σώμα μου και άνοιξα το στόμα μου. Και τον μουσακά της Χριστίνας έφαγα, και το κοκκινιστό με τις πατατούλες δοκίμασα και μοιράστηκα και ένα ντόνατ με σοκολάτα με έξτρα νουτέλα με την κόρη μου. Ε λοιπόν; (Ξέρετε το γνωστό άσμα: « Τώρα κλαις, γιατί κλαις, συ δεν είσαι που γέλαγες χθες;»)

Που θέλω να καταλήξω; Θέλω να πω πολλά. Και για να μη χαθούμε στις λέξεις θα τα πω ξεκάθαρα, χωρίς φόβο και πάθος. Η ζωή μας είναι μία. Εννοείται ότι πρέπει να μας προσέχουμε. Είμαι υπέρ τις υγιεινής διατροφής. Δεν πιστεύω στις δίαιτες (αποτοξίνωσης, εξπρές, του ανανά, του θανατά κλπ) . Πιστεύω στις διατροφικές συνήθειες, που γίνονται τρόπος ζωής.

Όμως επιτρέπονται κάπου κάπου οι αμαρτίες. Έφαγες κάτι παρά πάνω; Ράβεις το στοματάκι για τις επόμενες μέρες. Βάζεις φραγή στα λιπαρά και παχυντικά, όχι στο φαγητό! Για να διατηρείται ο μεταβολισμός σε ισορροπία και να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, χωρίς καμία υστερία.

Μερικοί άνθρωποι, και θα βάλω και τον εαυτό μου στην κατηγορία αυτή, που έχουν κάνει πολλή προσπάθεια και κόπο για να χάσουν τα περιττά τους κιλά, έχουν απλά μια πολύ ευαίσθητη σχέση με τη ζυγαριά. Θέλει λίγη προσοχή όμως. Διότι πολύ εύκολα μπορεί κανείς να διαβεί το κατώφλι της νευρικής ανορεξίας. Πάντα λέω αστειευόμενη ότι αυτό είναι ίσως το μόνο που δε θα πάθω ποτέ!! Μα γίνεται να μην απολαμβάνεις το φαγητό; Και στο κάτω κάτω το πρότυπο των αποστεωμένων μοντέλων έχει ξεπεραστεί προ πολλού. Η ομορφιά δεν μετριέται στην πλάστιγγα! Αν το αποδεχτούμε και το χωνέψουμε αυτό θα είμαστε μια χαρά!