Ο καθένας μόνος του αποφασίζει. Δεν υπάρχει βοήθεια του κοινού ή πάσο.

20 Οκτ Ο καθένας μόνος του αποφασίζει. Δεν υπάρχει βοήθεια του κοινού ή πάσο.

Προβληματισμός, εσωτερική πάλη και διαμάχη. Όλα πάντα ξεκινούν από την αδυναμία μας να απομονώσουμε το συναίσθημα από τη λογική. Το βιώνω κι εγώ, κι εσείς ενδεχομένως, συχνά. Πολλές φορές η μάχη δεν είναι καν έναντι της λογικής, αλλά έναντι των πεποιθήσεων και των αποφάσεών μας που, είτε σωστές είτε λάθος, θέτουν όρια στις πράξεις μας αλλά και στη σκέψη μας. Μας περιορίζουν και μας συγκρατούν. Μας προφυλάσσουν ή μας αλυσοδένουν και μας καθηλώνουν;

“Θέλω, πρέπει, μπορώ, φοβάμαι, αρνούμαι, σκέφτομαι, αγωνίζομαι, αλλάζω, προσαρμόζομαι, αντιδρώ, αποτυγχάνω, απογοητεύομαι, αναθεωρώ, ξαναπροσπαθώ, παλεύω.”

Δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που επιβάλλεται να πάρουμε αποφάσεις και να εντέλει κάνουμε “εκπτώσεις” προκειμένου να προχωρήσουμε. Κι αυτό γιατί οι στόχοι μας απαιτούν θυσίες που δεν είναι καθόλου εύκολες. Οι “συναισθηματικές θυσίες” είναι αυτές που σε κάνουν να νιώθεις ότι προδίδεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, ακόμη κι αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Το θάρρος, η τόλμη, το θράσος να πάει κανείς κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό, ίσως αυτό είναι που χρειάζεται για να πάει σε ένα επίπεδο πιο πάνω. Πόσες φορές νιώθεις ότι έχεις εγκλωβιστεί ή έχεις χαθεί; Τότε είναι η στιγμή. «Να κάνεις ένα ελάχιστο βηματάκι μπροστά, ένα μικρό, τοσοδούλικο. Αρκεί.». Αν και μικρό, αυτό το βήμα πιθανόν να χρειάζεται απίστευτη ενέργεια, ψυχική και σωματική. Αν δεν το κάνεις, παγώνεις και βρίσκεσαι σαστισμένος στη μέση του πουθενά. Αν το κάνεις, ρισκάρεις αλλά, όπως κι αν εξελιχθεί, κερδίζεις ή μαθαίνεις.

Εδώ τίθεται το μεγάλο ζήτημα. Τι είναι πιο σημαντικό για σένα; Να πετύχεις το στόχο σου και να δεις το όνειρό σου να πραγματοποιείται πάση θυσία, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεφύγεις, σε λογικά πλαίσια, από τα πιστεύω και τη ζώνη άνεσής σου ή η αυστηρή προσκόλληση στις αρχές σου, στην αρχική ιδέα, ακόμη κι αν αυτό σου κοστίσει μια αποτυχία; Η απάντηση…δική σας. Ο καθένας μόνος του αποφασίζει. Δεν υπάρχει βοήθεια του κοινού ή πάσο.