Γιατί δε βγαίνουμε από το καβούκι μας;

04 Ιούλ Γιατί δε βγαίνουμε από το καβούκι μας;

Πολλές φορές το μυαλό μας κατακλύζεται από σκέψεις, ιδέες, νιώθουμε διάφορα συναισθήματα που ίσως θα θέλαμε να μοιραστούμε με κάποιον. Γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί κλειδώνουμε τα πάντα σε ένα σκοτεινό, μικρό ντουλαπάκι, τα πιέζουμε να χωρέσουν άλλοτε ατάκτως ερημμένα κι άλλοτε καλύτερα “φροντισμένα”;

Ο αυθορμητισμός είναι όμορφο χαρακτηριστικό. Πολλές φορές χαριτωμένο και αξιοθαύμαστο. Μπορεί όμως να μας εκθέσει ή να μα βάλει σε μπελάδες.

Η εξωστρέφεια μας δίνει τη δυνατότητα να ανοίγουμε τους ορίζοντές μας και να γνωρίζουμε ανθρώπους ή να αδράττουμε μοναδικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται στη ζωή μας. Από την άλλη πλευρά, μπορεί να παρεξηγηθεί, να συζητηθεί, να οδηγήσει σε αλλεπάλληλα “χαστούκια” κι απογοήτευση.

Η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση είναι βασικές προϋποθέσεις για να μπορούμε να διαχειριστούμε τον συναισθηματικό και πνευματικό μας κόσμο και καθορθζουν σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που αλληλεπιδούμε. Σε μεγάλο βαθμό, να καθορίζουν και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Η ευκολοπιστία, αν και θεωρείται συχνά μειονέκτημα προς εκμετάλλευση, σπανίως (κατά την άποψή μου πάντα) οδηγεί σε σωστά μονοπάτια.

Η καχυποψία είναι όρος πολυσχιδής. Μας προστατεύει, μας προφυλάσει, μας συγκρατεί. Παράλληλα όμως, γίνεται εμπόδιο στις επικοδομητικές σχέσεις οποιασδήποτε μορφής και βέβαια μπορεί να φτάσει σε βαθμό εμμονής.

Μόλις αναφερθήκαμε σε ορισμένα χαρακτηριστικά που μπορεί να διαθέτει ο καθένας μας, καλά ή λιγότερο καλά, σημαντικά σε κάθε περίπτωση για την πορεία μας μέσα στην κοινωνία.

Τι μας κρατάει όμως μέσα στο προσωπικό μας κλουβάκι; Μέσα στο ερμητικά κλειστό και απροσπέλαστο αλλά και ασφαλές καβούκι μας; Ποιος φόβος εμποδίζει την εξωτερίκευση των συναισθημάτων και των σκέψεών μας; Υπάρχει κάτι που βάζει ένα μεγάλο stop στην έκφρασή μας γενικότερα (σε ορισμένους από εμάς έστω);

1. Έλλειψη αυτοπεποίθησης – βασικός λόγος που δεν επιθυμούμε την έκθεση, τη συναναστροφή με πολλούς ανθρώπους.
2. Ανασφάλεια – μας κάνει ευάλωτους και μας εμποδίζει να δηλώνουμε βροντόφωνα ποιοι είμαστε και τι θέλουμε.
3. Φόβος της κριτικής – ο φόβος κι ο τρόμος! Σε μια εποχή που ο καθένας έχει να πει το κοντό του και το νακρύ του επί παντός επιστητού, πώς να αφεθείς;
4. Φόβος της ζήλειας και του φθόνου – Πώς να ανοίξεις τα χαρτιά σου και να εμπιστευτείς, όταν βλέπεις γύρω σου ότι κανείς δε θέλει “το καλό” κανενός. Μάλιστα, πολλοί μπορεί να επιδιώξουν να σε εκμεταλλευτούν ή να σε βλάψουν (σενάρια επιστημονικής φαντασίας ή όχι, βλέπετε τι γίνεται πλέον στην κοινωνία αυτή!).
5. Αυτοκριτική/αυτοσαμποτάζ – μεγάλη τροχοπέδη! Απαραίτητη, βεβαίως, η αυτοκριτική για την εξέλιξη και την ακεραιότητα κάθε ανθρώπου, όμως όταν υπερβαίνει τα όρια της αυστηρότητας, τότε υπάρχει πρόβλημα.
6. Τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος – “άμα καείς απ’τον χυλό, φυσάς και το γιαούρτι”! Το ξέρετε αυτό. Οπότε, αν την έχετε πατήσει, είναι ένας τρόπος αυτοάμυνας να μην κοινοποιήτε τίποτα ούτε στη σκιά σας.
7. Τακτική “ταπεινού χαμομηλακίου”(δική μου ορολογία) – παραμένοντας ταπεινοί κι αόρατοι πιθανόν να μείνετε ανέγγιχτοι από οτιδήποτε μπορεί να προκύψει από την έκθεση και την οποιαδήποτε συναναστροφή. Φυσικά, αντιστρέφοντας το γνωστό ρητό, θα μπορούσαμε να πούμε “ουδέν καλόν αμιγές κακού”. Προφανώς κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις.

Κάποια από τα παραπάνω μπορούμε να τα ελέγξουμε μόνοι μας και κάποια χρειάζονται τη βοήθεια ειδικού (πχ ψυχολόγου, life coach κλπ). “Ψαχτείτε”, αν πιστεύετε ότι μπορεί κάτι από τα παραπάνω να σας συμβαίνει και να σας αφορά. Προσωπικά, περνάω διάφορες φάσεις, όπως όλοι μας άλλωστε. Πέφτω, σηκώνομαι, κρύβομαι και ξαναβγαίνω στο φως. Φυσικό είναι. Φυσιολογικό.  Εξάλλου ουδείς τέλειος, ουδείς αναμάρτητος, ουδέν το ιδανικό.