Βρε σαν τα χιόνια…

21 Μαρ Βρε σαν τα χιόνια…

“Βρε σαν τα χιόνια…”, έλεγε η γιαγιά μου όταν είχαμε καιρό να την επισκεφτούμε. Κάπως έτσι κι εγώ νιώθω ότι χάθηκα. Ότι παραμέλησα λίγο τον αγγελόκοσμό μου και την επαφή μαζί σας. Και μιας κι ο καιρός δε λέει να φτιάξει, μιας και ο Μάρτης επιβεβαιώνει τη φήμη του ως γδάρτης και χιονίζει, θυμήθηκα τη φράση αυτή.

Πως περνάει έτσι ο καιρός; Είναι απίστευτο κι όμως αληθινό! Σας έχει συμβεί να ονειρευτείτε κάτι και να ξεκινήσετε να το υλοποιήσετε, να παθιαστείτε πολύ και να αφιερώσετε όλη σας την ενέργεια; Κάτι τέτοιο έπαθα! Και ξαφνικά, διαπίστωσα πως η ζωή είναι μια ανάσα τελικά. Περνάει σαν νερό. Μέρα με τη μέρα. Εβδομάδα με την εβδομάδα. Κι εκεί που χάνεις την αίσθηση του χρόνου, κάνεις μια παύση και συνειδητοποιείς πόσο σε απορρόφησε ο στόχος σου.

Αν αναρωτιέστε ποιος είναι ο στόχος μου, μμμμ, δε θα σας τον αποκαλύψω τώρα. Έχω λίγο δρόμο ακόμη. Μόλις τον πετύχω και ολοκληρώσω την όλη προσπάθεια, θα είστε οι πρώτοι που θα μάθετε τα πάντα. Ο σκοπός μου σήμερα είναι άλλος. Πολύ πιο σημαντικός. Θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι άλλο και να σας δώσω να καταλάβετε ότι, όχι απλά μπορείτε, αλλά είστε υποχρεωμένοι να κυνηγάτε ό,τι αγαπάτε κι ό,τι ποθείτε.

Έχουμε μεγαλώσει με ταμπού, φέρουμε το βάρος από ένα σωρό ταμπέλες που μας κολλούν ή που οι ίδιοι βάζουμε στους εαυτούς μας. Κι αυτό μπορεί, πανεύκολα, να μας στοιχίσει ακριβά. Να μας στερήσει ευκαιρίες, όνειρα, στιγμές, εμπειρίες ή και την ίδια μας την ευτυχία. Η προσωπική μου εμπειρία μου έμαθε ότι οι περιοριστικές πεποιθήσεις, τα “κουτάκια” της κοινωνίας αλλά και η ζώνη άνεσής μας λειτουργούν σαν βαρύτατα δεσμά.

Ποιος πιστεύει ότι υπάρχουν οποιαδήποτε όρια στα όνειρα, στις επιθυμίες, στις ικανότητες, στους στόχους; Ποιος ακούει ή φοβάται την κατακραυγή του κόσμου για κάθετι νέο και διαφορετικό; Μέχρι πρότινoς, εγώ. Κι εσείς ίσως. Παραδεχτείτε το. Η ζωή όμως δεν περιμένει και σίγουρα δεν επιστρέφει. Αν όχι τώρα, πότε; Πότε περιμένετε να κάνετε το επόμενο βήμα; Ως πότε θα κρύβεστε πίσω από τη δικαιολογία της ηλικίας, της κοινωνικής θέσης, των προσδοκιών των άλλων και του φόβου;

Αυτές τις ερωτήσεις έκανα στον εαυτό μου. Με τη βοήθεια των ανθρώπων που με στηρίζουν, πήρα απόφαση να βγω από το “καβούκι” μου και να διεκδικήσω ένα κομμάτι ικανοποίησης και ευτυχίας που πιστεύω ότι θα μου φέρει η επίτευξη ενός μεγάλου στόχου. Δε βιάζομαι. Βήμα βήμα. Με αγώνα, επιμονή και υπομονή, αλλά και με πίστη. Να ξέρετε ότι πιο πολύ αξία δίνω στη διαδρομή παρά στον τερματισμό. Αυτή είναι η ουσία. Άργησα να το καταλάβω, αλλά το εμπαίδωσα και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Όπως λέει μια καλή φίλη, “Τα όνειρα είναι για να τα ζεις”. Όχι για να τα κρύβεις κάτω από χαλάκια ή σε ντουλαπάκια, στα αζήτητα. Αν θέλετε κάτι πολύ, θα βρείτε τρόπο να το κηνυγήσετε. Είμαι βέβαιη.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα ξεκλέψω χρόνο για να τα ξαναπούμε, να σας προσέχετε και να σας αγαπάτε.

(PS: Θα σας βάλω για τραγούδι της ημέρας κάποιο που ίσως δεν έχετε ακούσει ξανά. Λέγεται “Βρε σαν τα χιόνια”, είναι σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη και μουσική του ανεπανάληπτου Μανώλη Χιώτη. Τραγουδάει ο Στέλιος Καζαντζίδης. Κάπου κάπου να τιμάμαι τα παλιά τραγούδια. Ακόμη κι αν δεν ακούμε συχνά τέτοιο είδος μουσικής.)

Γιώτα Ροζάνα, Πνευμονολόγος – Συγγραφέας