Μυϊκές θλάσεις

23 Νοέ Μυϊκές θλάσεις

Κατά τη διάρκεια της άσκησης, μετά από μια απότομη κίνηση μπορεί να προκληθεί τραυματισμός σε κάποιο μυ ο οποίος ονομάζεται μυϊκή θλάση.

Ο όρος μυϊκή θλάση περιλαμβάνει οποιονδήποτε τραυματισμό γίνεται στις ίνες ενός μυός. Οι πιο συχνές θλάσεις συμβαίνουν στους μυς των κάτω άκρων, όπως για παράδειγμα η θλάση των μυών του μηρού και της γαστοκνημίας (γάμπα). Οι υπερβολικές απαιτήσεις από έναν μυ μπορεί να προκαλέσουν κάκωση (θλάση) ή τράβηγμα.

Η υπερέκταση ή υπερκόπωση μιας συγκεκριμένης περιοχής του σώματος σας μπορεί να προκαλέσει μικρές κακώσεις των μυών. Ο μυς στην περίπτωση αυτή δε χάνει τη δύναμη του, αλλά προκαλείται πόνος. Πιο σοβαρή κάκωση μπορεί να συμβεί όταν κάποιες από τις μυϊκές ίνες κόβονται, προκαλώντας έτσι τη συστολή και την εσωτερική αιμορραγία του μυός. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για μερική ή ολική ρήξη.

Θλάση λοιπόν ονομάζεται η κάκωση, ο τραυματισμός δηλαδή, των μυών. Οι αθλητές και όσοι γυμνάζονται συστηματικά έχουν σίγουρα περισσότερες πιθανότητες να πάθουν θλάση. Δεν υπάρχει διαφορετική συχνότητα στα δύο φύλλα και τις διάφορες ηλικίες. Επίσης όσοι έχουν υποστεί θλάσεις στο παρελθόν έχουν περισσότερες πιθανότητες να ξαναπάθουν θλάσεις στην ίδια περιοχή.

Οι θλάσεις χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:

1. Θλάσεις πρώτου βαθμού (μικρή ρήξη των μυϊκών ινών)
2. Θλάσεις δευτέρου βαθμού (μερική ρήξη των μυϊκών ινών, αλλά διατήρηση της συνέχειας του μυός)
3. Θλάσεις τρίτου βαθμού (πλήρης διατομή του μυός)

Το πιο συνηθισμένο αίτιο μιας θλάσης, όπως ήδη αναφέραμε, είναι ο τραυματισμός στη περιοχή του μυός, ή στη μυοτενόντιο περιοχή κοντά στις αρθρώσεις. Εξάλλου οι θλάσεις συμβαίνουν συχνότερα στην περιοχή αυτή, εκεί δηλαδή όπου συνδέεται ο μυς με τον τένοντα, και λιγότερο στην κύρια μάζα του μυός.

Τα κυριότερα συμπτώματα των θλάσεων είναι τα ακόλουθα:

• Πόνος
• Ευαισθησία στη περιοχή
• Οίδημα (πρήξιμο)
• Περιορισμός της κίνησης των κοντινών αρθρώσεων
• Εκχύμωση (μελάνιασμα) στην περιοχή της θλάσης, λόγω της δημιουργίας αιματώματος.

Οι επιπλοκές των θλάσεων έχουν άμεση σχέση με την κατηγορία της θλάσης. Σε βάθος χρόνου, πολλές θλάσεις μυών είναι πιθανό να δημιουργήσουν επασβεστώσεις από τα αιματώματα που έχουν αναπτυχθεί στη περιοχή. Οι επασβεστώσεις αυτές είναι εμφανείς στις ακτινογραφίες και υποδηλώνουν ότι κάποτε υπήρξε τραυματισμός στο σημείο.

Ποια είναι όμως η θεραπεία που πρέπει να ακολουθεί; Η συντηρητική αγωγή είναι η πρώτη προσέγγιση στην αντιμετώπιση των θλάσεων. Αυτή αποτελείται από:

• Περίδεση του μυός (άνω ή κάτω άκρο) με ελαστικό επίδεσμο.
• Χρήση νάρθηκα ανάπαυσης.
• Χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων. Για μέτριες ή πιο σοβαρές κακώσεις μπορεί να χορηγηθεί και μυοχαλαρωτικό ή άλλο παυσίπονο που απαιτεί ειδική συνταγή, ανάλογα με τον τραυματισμό.
• Τοποθέτηση πάγου στην περιοχή για περίπου 20 λεπτά τη φορά, αρκετές φορές την ημέρα κατά τις δυο έως τρεις πρώτες ημέρες από τον τραυματισμό, ώστε να ανακουφιστούν οι μυϊκοί σπασμοί, να περιοριστεί η δημιουργία αιματώματος και ο πόνος.
• Μετά από την 3η μέρα, ορισμένοι χρησιμοποιούν ζεστά επιθέματα τα οποία μειώνουν τον πόνο από τον τραυματισμό και βελτιώνουν τη δυσκαμψία. Τα επιθέματα αυτά πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνον εφόσον έχει υποχωρήσει το οίδημα και η αιμορραγία, επειδή η ζέστη μπορεί να καθυστερήσει την αρχική ανάρρωση επιδεινώνοντας το πρήξιμο και την αιμορραγία.
• Φυσικοθεραπεία για αποκατάσταση στη συνέχεια, όπου κρίνεται απαραίτητο.
• Οι θλάσεις δευτέρου και τρίτου βαθμού πιθανόν να χρειάζονται χειρουργική αντιμετώπιση (συρραφή του μυός).
• Σε κάθε περίπτωση συνιστάται περιορισμός ή διακοπή της αθλητικής δραστηριότητας για 2 έως 4 εβδομάδες)

Θα πρέπει τέλος να θυμόμαστε ότι η ενίσχυση των περιοχών που έχουν ιστορικό θλάσεων με ελαστικούς επιδέσμους, μειώνει τις πιθανότητες νέου τραυματισμού των μυών.