Πολυπολιτισμικό… σοκ

13 Οκτ Πολυπολιτισμικό… σοκ

Ποια είναι η γνώμη σας για το σχολείο στην εποχή μας; Έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα; Ή καλύτερα, έχει καταφέρει να εκσυγχρονιστεί και να αναβαθμίσει την παιδεία που παρέχει; Αναρρωτηθείτε λίγο.

Η αφορμή 

Παρόλο που δεν έχω παιδί σχολικής ηλικίας, παρατηρώ ότι με την πάροδο των ετών γίνομαι ακόμη πιο ευαίσθητη σε ό,τι αφορά σε παιδιά. Βλέπω από άλλη οπτική γωνία τη συμπεριφορά των παιδιών. Και βέβαια, παρατηρώ με κάθε ευκαιρία τους γονείς.

Γιατί αποφάσισα να γράψω αυτές τις λίγες αράδες; Ποια ήταν η αφορμή; Στην περιοχή των Αθηνών που μένω τώρα, υπάρχουν πολλά παιδιά από άλλες χώρες. Επίσης, υπάρχει σχολείο σε απόσταση αναπνοής, από όπου ακούω καθημερινά τη διευθύντρια, υποθέτω, κάθε πρωί.

Τι έχει αλλάξει

Τα παιδιά έχουν αλλάξει. Είναι πιο σκληρά. Πιο ατίθασα, πιο επιθετικά κάποιες φορές. Ποιος φταίει γι΄αυτό; Έλα ντε! Τα ερεθίσματα και τα παραδείγματα. Κινούμενα σχέδια και παιχνίδια που εκπαιδεύουν στη βίαιη συμπεριφορά. Τηλεοπτικές σειρές που προβάλουν το ψέμα, την απάτη, τη διαφθορά, τη βία, τον πόνο, τη δυστυχία και τη μιζέρια ως απολύτως φυσιολογικά. Η έλλειψη χρόνου, ο εγκλεισμός στα διαμερίσματα και η ατελείωτη ενασχόληση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου πάλι οι προσλαμβάνουσες περνούν λανθασμένα μηνύματα ή δημιουργούν αυξημένο άγχος και νευρικότητα.

Μπορεί κανείς να απαριθμήσει πολλά περισσότερα. Σίγουρα οι ειδικοί θα έχουν να πουν κι άλλα, πιο εύστοχα πιθανότατα. Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο η αλλαγή στη συμπεριφορά των παιδιών. Υπάρχει πρόβλημα και στη συμπεριφορά των γονιών αλλά και των εκπαιδευτικών.

• «Κάντε γραμμές! Το Β2 είναι χάλια!»

Μήπως θα μπορούσε η διευθύντρια είναι λίγο πιο ευγενική και λίγο λιγότερο απαξιωτική; Δεν υπάρχει τρόπος να προτρέψεις τα παιδιά να κάνουν αυτό που θέλεις; Να τα δελεάσεις,έστω, ή να τους δώσεις ένα κίνητρο για παράδειγμα. Ν πεις αυτό που θέλεις κάνοντας μια αστεία παρομοίωση. Δεν ξέρω.

Πολυπολιτισμικό… σόκ

Άλλος ένας προβληματισμός που προέκυψε από τα μεγάφωνα του σχολείου είναι ο ακόλουθος. Τελικά αυτό που μας έκαιγε είναι να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες; Και λύθηκαν όλα τα προβλήματα; Όταν σε ένα σχολείο υπάρχουν παιδιά άλλης θρησκείας τι γίνεται; Θα πρέπει να προσευχηθούν το πρωί λέγοντας το «Πάτερ ημών»; Θα πρέπει να τα επιπλήξουμε αν δεν το κάνουν;

• «Ξεκινάμε την προσευχή. Μωχάμεντ ακούς;»

Τί ακριβώς να ακούσει ο Μωχάμεντ; Δεν ξέρω αν αυτή τη στιγμή αδικώ το παιδάκι ή τη δασκάλα. Θα μπορούσε η ώρα της προσευχής να μετονομαστεί ή να αλλάξει. Είναι γνωστό και αποδεκτό ότι ο καθένας μας μπορεί να προσευχηθεί, αν το θέλει και το νιώθει, στον δικό του Θεό ή στη δική του ανώτερη δύναμη, όποτε θέλει. Όμως, γιατί να μην αποδεχτεί το ελληνικό σχολείο ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να ξεκινήσει η σχολική ημέρα;

Στη Σουηδία κάθε πρωί δίνουν λίγη ώρα στα παιδιά να διαβάσουν μερικές σελίδες από ένα βιβλίο που έχουν επιλέξει τα ίδια από τη βιβλιοθήκη. Θα μπορούσαμε, επίσης, να επιτρέπουμε στα παιδιά να ακούν το καθένα την αγαπημένη του μουσική για 10 λεπτά με τα ακουστικά τους. Ή μήπως να μαθαίναμε τα παιδιά από μικρά πως να κάνουν διαλογισμό; Ιδέες υπάρχουν πολλές. Αρκεί να ξεφύγουμε από το «πρέπει». Εξάλλου, ούτε θρησκευόμενος, ούτε Χριστιανός μπορεί να γίνει κανείς με το ζόρι. Και σίγουρα όχι με τα 3 λεπτά της πρωινής προσευχής.

Αυτά τα ολίγα για τα σχολεία, τους εκπαιδευτικούς και τα σημερινά παιδιά. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν είναι στραβός ο γιαλός ή αν στραβά αρμενίζουμε. Μπορώ να πω όμως ότι άμα το οραματιστούμε και πιστέψουμε, μπορούμε ως λαός να μεγαλουργήσουμε. Αυτό είναι που έχουμε ξεχάσει ή μας έκαναν να το ξεχάσουμε.

Γιώτα Ροζάνα