Σιωπή από ανάγκη ή επιλογή, από φόβο ή ντροπή

25 Ιαν Σιωπή από ανάγκη ή επιλογή, από φόβο ή ντροπή

Ένα κακό προηγούμενο ξεκινάει κάπως έτσι. Όλα σχεδόν τα κορίτσια μεγαλώνουν φροντίζοντας τις κούκλες τους ως στοργικές μητέρες και μαγειρεύοντας στις χαριτωμένες μικρές τους κουζίνες. Την ίδια στιγμή τα αγόρια παλεύουν με σπαθιά και όπλα προσπαθώντας να κερδίσουν φανταστικές μάχες και να νιώσουν κυρίαρχοι. Και μετά;

Η ιστορία συνεχίζεται κάπως έτσι και στην πορεία μπορεί να προστίθενται βιώματα, εμπειρίες και παιχνίδια του μυαλού και της ψυχής που καθορίζουν συμπεριφορές και πράξεις. Δεν είναι όλοι οι άντρες τέρατα και δεν είναι όλες οι γυναίκες προκλητικές. Οι ρόλοι του θύματος και του θύτη μπερδεύονται και η κοινωνία διαλέγει, επιλέγει και στιγματίζει, άλλοτε δίκαια κι άλλοτε άδικα.

Η σιωπή είναι συνηθισμένη στάση, από ανάγκη ή από επιλογή, από φόβο ή ντροπή. Βιασμός, εκβιασμός, εκμετάλλευση, κατάχρηση εξουσία και επίδειξη δύναμης. Καθημερινά περιστατικά που κάποιες φορές συμβαίνουν και ξεχνιόνται και άλλες φορές αφήνουν σημάδια ανεξίτηλα.

Προσωπικά ανήκω στις τυχερές γυναίκες ή μάλλον στους τυχερούς ανθρώπους, σε αυτούς που δεν έχουν βιώσει σοβαρές και τραυματικές καταστάσεις. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω να διηγηθώ τη δική μου ιστορία που έμεινε ανείπωτη και άγνωστη μέχρι τώρα. Η αλήθεια είναι ότι την είχα απωθήση, σχεδόν από τη στιγμή που συνέβη. Γιατί ήταν μια περίοδος δύσκολη και είχα άλλα να σκεφτώ.

Δε θα αναφερθώ στην ιστορία μου. Για άλλη μια φορά θα την κρατήσω για μένα. Ήταν μια προσπάθεια επίδειξης δύναμης από έναν ισχυρό και καταξιωμένο κύριο, ο οποίος θεωρούσε προφανώς ότι με αυτά τα προσόντα του θα μπορούσε να έχει δική του οποιαδήποτε γυναίκα.

Δεν άφησα περιθώρια, θυμάμαι ότι ήμουν τέρας ψυχραιμίας, αντέδρασα δυναμικά και ήμουν προφανώς τυχερή που ίσως φοβόταν τη διαπόμπευση ο “Κύριος”.

Αίσιο το τέλος. Όμως πραγματικά θα μπορούσε να μην είναι. Ο λόγος που ανέσυρα την ιστορία αυτή ήταν γιατί συνειδητοποίησα ότι κι εγώ επέλεξα το δρόμο της σιωπής. Και προσπάθησα εκ των υστέρων να καταλάβω τι με ώθησε να τηρήσω αυτή τη στάση. Πιστεύω ότι ήταν ο φόβος μήπως τελικά η ομολογία γυρίσει boomerang ενάντιά μου. Οι ισχυροί βλέπεις έχουν τον τρόπο να βγαίνουν “λάδι”, το πίστευα και το πιστεύω.