Fast fashion: Μια μόδα που πρέπει να γίνει demondé

11 Φεβ Fast fashion: Μια μόδα που πρέπει να γίνει demondé

Τρώτε fast food και θεωρείτε ότι είναι υγιεινό; Προφανώς όχι. Κάτι αντίστοιχο είναι και το fast fashion ή όπως λέγεται στη γλώσσα μας η “γρήγορη μόδα”. Αυτή η τρέλα που επικρατεί τα τελευταία ρούχα στο χώρο της μόδας, με τα ρούχα να αλλάζουν στα καταστήματα αλυσίδες ανά τακτά και πολύ μικρά χρονικά διαστήματα. Μιλάμε για ρούχα που έχουν πολύ χαμηλές τιμές αλλά φυσικά με αντίστοιχες “εκπτώσεις” στην ποιότητα. Όλο αυτό το κατασκεύασμα γύρω από τη μόδα και τα ρούχα, έχει μελετηθεί πολύ σωστά ώστε να μας κάνει να αγοράζουμε αδιάκοπα, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι δεν ξοδεύουμε πολλά. Παράλληλα, έχει και πολλές επιπτώσεις στον τρόπο που σκεφτόμαστε, στην αγορά εργασίας και στο περιβάλλον.

Σίγουρα έχετε προσέξει ότι οι μεγάλοι οίκοι μόδας και τα καλά εμπορικά καταστήματα αλλάζουν ρούχα ανά σεζόν. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στις ντουλάπες μας εδώ και αρκετά χρόνια καλά ρούχα, όχι απαραίτητα πανάκριβα, τα οποία μοιάζουν να αγοράστηκαν χθες. Διότι η ποιότητα κατασκευής ήταν πολύ διαφορετική. Δεν πετούσαμε τα ρούχα μέσα σε λίγους μήνες. Αν χρειάζονταν επιδιόρθωση, μια μοδίστρα μπορούσε να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές και το ρούχο να φορεθεί ακόμη περισσότερο, ακόμη και να περάσει σε μια επόμενη γενιά. Κάτι που πλέον τείνει να εκλείψει.

Έχετε αναρρωτηθεί ποτέ πόσο κόστος έχει ένα μπλουζάκι που πωλείται 5 εώς 10 ευρώ; Πολύ χαμηλό. Πως το πετυχαίνουν αυτό; Πώς βγάζουν κέρδος και τελικά επωφελείται ο αγοραστής; Για να δούμε όμως αναλυτικά τι συμβαίνει.

Πολύ φθηνά εργατικά χέρια

Οι λόγοι που τα περισσότερα ρούχα της γρήγορης μόδας κατασκευάζονται σε χώρες όπως η Ινδία, η Ταϋλάνδη, το Μπαγκλαντές κλπ. Οι άνθρωποι εκεί ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί κι έτσι η εργασία γίνεται εκμετάλλευση και μπορεί να αγγίζει την έννοια της δουλείας. Πλέον ούτε η Κίνα συμφέρει της πολυεθνικές εταιρείες του fast fashion, αφού οι ταχύτητες παραγωγής αυξάνονται διαρκώς και τα εργατικά αυξάνονται. Έτσι αναζητώνται χώρες όπου οι νομοθεσίες που προστατεύουν τον εργαζόμενο είναι ανύπαρκτες και οι αμοιβές πενιχρές. Τα επακόλουθα μπορεί να τα φανταστεί κανείς. Από τη μία εκμετάλλευση, εξαθλίωση και από την άλλη ανεργία στις πιο πολιτισμένες χώρες.

Ρύπανση του περιβάλλοντος

Για την κατασκευή των ενδυμάτων fast fashion χρησιμοποιούνται πολύ χαμηλής ποιότητας υφάσματα, από ίνες που παράγονται από την επεξεργασία του πετρελαίου. Αυτό τα κάνει λιγότερο ανθεκτικά. Βλέπετε ότι αμέσως χάνουν τη φόρμα τους, φθείρονται ή ξεθωριάζουν. Είναι σα ρούχα μιας χρήσης στην ουσία. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Η ρύπανση που προκαλλείται κατά την κατασκευή αλλά και τη γρήγορη απόσυρση των ρούχων που έχουν φορεθεί ελάχιστα είναι ανυπολόγιστη. Η Huffington post έγραφε σε άρθρο της ότι ένας μέσος Αμερικανός πετάει ετησίως περίπου 68 λίβρες υφάσματος. Φανταστείτε. Κι όλα αυτά τα υφάσματα, λόγω της κακής τους ποιότητας, αποσυντίθενται πολύ αργά ρυπαίνοντας παράλληλα, για άλλη μια φορά, το περιβλάλλον με τις χημικές ουσίες που περιέχουν.

Πολύ φθηνές πρώτες ύλες – κακή ποιότητα

Όταν η μόδα πρέπει αλλάζει κάθε δύο εβδομάδες, εννοείται ότι δεν μπορεί να διακρίνεται για την ποιότητά της. Το έχουμε ήδη καταλάβει από όσα προαναφέρθηκαν. Ο καταναλωτής πρέπει να έχει ανάγκη να αγοράσει όλο και περισσότερα ρούχα, σε χαμηλές τιμές. Κανείς δε γνωρίζει από τι είναι κατασκευασμένο το παντελόνι που αγοράζει, ακόμη κι αν η ετικέτα αναγράφει τη σύνθεση του υφάσματος.

Η κακή ποιότητα θα φανεί μετά το πλύσιμο. Όταν το πουκάμισο που λατρέψαμε στη βιτρίνα και το πουκάμισο που μαζεύουμε από τη απλώστρα και προσπαθούμε να σιδερώσουμε, δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.

Φτάσαμε να μη σκεφτόμαστε κατά πόσο αξίζει πριν αγοράσουμε κάτι. Αν αξίζει να ξοδέψουμε τα χρήματα μας γι΄αυτό. Σας έχει συμβεί να βαριέστε ακόμη και να αλλάξετε ένα ρούχο μικρής αξίας που τελικά δε σας άρεσε; Το γεγονός όμως ότι ένα ρούχο είναι φθηνό, δε σημαίνει ότι δεν είναι χαμένα τα χρήματα που δώσαμε.

Πως μετριέται η αξία

Σε μια εποχή όπου η τεχνολογία προοδεύει και μας εντυπωσιάζει διαρκώς, είμαστε πρόθυμοι να ξοδέψουμε μεγάλα ποσά για να αγοράσουμε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή πχ Apple ή ένα smartphone. Τα θεωρούμε επένδυση και δεν λυπόμαστε καθόλου τα χρήματα.

Δε σκεφτόμαστε επίσης να πιούμε τον αγαπημένο μας καφέ από τις αλυσίδες, όπως Starbucks. Tο κόστος του ανάλογα με το μέγεθος μπορεί να φτάσει ή να ξεπεράσει τα 6 ευρώ και ο μέγιστος χρόνος για να τον καταναλλώση κάποιος είναι λίγες ώρες.

Για ένα μπλουζάκι όμως θέλουμε να πληρώσουμε όσα γίνεται λιγότερα, ακόμη και κάτω από 5 ευρώ. Πως εκτιμούμε την αξία των πραγμάτων πλέον;

Μεγαλύτερη σπατάλη

Για να καταλάβουμε εάν κάποια αγορά μας είναι ανταποδοτική και συμφέρουσα, αρκεί να σκεφτούμε το ετήσιο κόστος της. Για παράδειγμα ένα ζευγάρι φθηνά, χαμηλής ποιότητας παπούτσια που κοστίζει 30 ευρώ, αν φορεθεί μόνο 3 φορές και μετά είναι για πέταμα, έχει ετήσιο κόστος 10 ευρώ.

Ένα ζευγάρι παπούτσια καλής ποιότητας που θα κοστίσει 120 ευρώ αλλά θα το φορέσουμε τουλάχιστον 20 φορές, θα έχει ετήσιο κόστος  6 ευρώ. Και πιθανότατα θα φορεθεί και την επόμενη χρονιά.

Ενώ το πρώτο θα πρέπει να αντικατασταθεί με ένα άλλο ζευγάρι και ίσως με ένα τρίτο μέχρι το τέλος της σεζόν, ενώ μάλλον τον επόμενο χρόνο θα χρειαστεί να αγοράσουμε ξανά. Ποιο σας φαίνετε πιο συμφέρον και λιγότερο σπάταλη επιλογή;

Young girl thinks about purchasing through the internet sitting on the sofa

Τι μας μένει από όλα αυτά; Ότι χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για τη “γρήγορη μόδα”.

1. Να στραφούμε σε πιο ποιοτικά ρούχα, όχι κατ΄ανάγκη πολύ πιο ακριβά. Οι εποχές είναι δύσκολες. Υπάρχουν ρούχα ελληνικής κατασκευής που είναι υπέροχα.
2. Αγοράζουμε βάσει των αναγκών μας κι όχι βασει όσων προσπαθούν να μας επιβάλλουν.
3. Επιδιορθώνουμε τα ρούχα μας αν χρειαστεί και δε σπεύδουμε να τα πετάξουμε.
4. Δεν είναι κακή σκέψη η επίσκεψη σε ένα thrift shop. Καμιά φορά μπορεί να βρούμε τέλεια κομμάτια.
5. Λειτουργούμε ευσυνείδητα για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε.