Χαραυγή ή ηλιοβασίλεμα…

01 Δεκ Χαραυγή ή ηλιοβασίλεμα…

Χαραυγή ή σούρουπο; Εδώ και μερικά χρόνια άρχισα να λατρεύω εκείνη την μοναδική ώρα της ημέρας που ο ουρανός γεμίζει σιγά σιγά με ολόκληρη παλέτα χρωμάτων. Την ώρα που το γκρι και το μαύρο δίνουν τη θέση τους στις αποχρώσεις του πορτοκαλί, του ροζ, του μωβ και του γαλάζιου. Λίγο πριν φανεί ο λαμπερός ήλιος. Η χαραυγή!

Την σύνδεσα με την προσμονή. Του νέου, του επόμενου, του καλύτερου, του πιο αισιόδοξου. Με την ελπίδα. Περίμενα να ξημερώσει όταν διάβαζα ατέλειωτες ώρες για τις εξετάσεις του πανεπιστημίου. Όταν μετά αγωνιζόμουν στις εφημερίες, δίπλα σε ανθρώπους που υπέφεραν, που πάλευαν για να νικήσουν ή να λυτρωθούν από την ασθένεια και τον πόνο. Όταν ξενυχτούσα αγκαλιά με τη μικρή μου κόρη κάθε φορά που αρρώσταινε.

Είναι τόσο γλυκιά η αναμονή της νέας μέρας. Όσο όμορφη είναι η εικόνα που αντικρίζεις σηκώνοντας τα μάτια προς το ουρανό τις πρώτες πρωινές ώρες. Σαν πίνακας ζωγραφικής σπουδαίου ζωγράφου που με περισσή έμπνευση και πάθος αποτυπώνει υπέροχα συναισθήματα στον καμβά του. Όσο δύσκολή κι αν ήταν η νύχτα που φεύγει, όσο απαιτητική κι αν είναι η μέρα που έρχεται, το φως πάντα χαρίζει αισιοδοξία. Και την έχουμε πραγματικά ανάγκη όλοι μας.

Δεν υποτιμώ τη μαγεία του ηλιοβασιλέματος, του σούρουπου. Δεν υπολείπεται ομορφιάς. Κι όμως η δύση πολλές φορές συμβολίζει απώλεια, σκοτάδι και θλίψη. Με αυτή την έννοια, ναι, προτιμώ ή μάλλον αγαπώ το ξημέρωμα! Κάθε ξημέρωμα είναι ένα πολύτιμο δώρο που μαθαίνει κανείς να εκτιμά καθώς μεγαλώνει.