“Φτου σου κοπελάρα μου!”

05 Ιούλ “Φτου σου κοπελάρα μου!”

Που κολλάει ο τίτλος; Θα δείτε σε λίγο!

Είσαι κι εσύ στο club των “καλών παιδιών”; Συγχαρητήρια! Έχεις ακόμη χώρο να εκθέτεις τα παράσημά σου; Εμένα μου τελείωσε. Ε μα πόσα χρόνια…

Εντάξει, δεν το έκανα με το ζόρι, το ομολογώ. Απλά δεν μπορούσα βρε παιδί μου να πω όχι. Δεν ήθελα να στεναχωρό ανθρώπους, δεν μπορούσα να χαλάσω την “ιδανική” μου εικόνα και να τσακωθώ. Έτυχε όμως να βγω εκτός εαυτού μερικές φορές και τότε ποιος είδε τη…”Θεά” και δεν τη φοβήθηκε!! Ρωτήστε πχ τον συνεργατούλη μου (έτσι τον λέω), τον μοναδικό και υπέροχο δημοσιογράφο Σωτήρη Παπαδόπουλο. Μια μέρα, παλιότερα, έβγαλα αφρούς και τα άκουσε πολύ!! Πολύ όμως!

Γιατί να χαλάμε τη ζαχαρένια μας; Υπάρχει λόγος να ζούμε για τους άλλους; Όχι πείτε μου αν διαφωνείτε. Το θέμα είναι ότι αυτό έπρεπε να το καταλάβουμε νωρίτερα (για μένα μιλάω, μεγαλώσαμε βρεεεεε). Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Εμπρός λοιπόν, ας αλλάξουμε ρότα κι ας το κάνουμε σαν δώρο στους εαυτούς μας. Το “σύνδρομο του καλού παιδιού” μας κάνει κακό και τώρα ήρθε η ώρα να το…θεραπεύσουμε. Πως;

1. Το κυριότερο είναι να αποφασίσει ο καθένας μας πως θέλει να είναι σε αυτή τη ζωή. Τώρα όμως, πριν φύγει η…ζωή!
2. Πρέπει να βάλουμε προτεραιότητες. Τι έχει σημασία για τον καθένα μας; Να είναι ευτυχισμένοι οι γύρω μας ή εμείς οι ίδιοι πρώτα για να μπορούμε ννα μεταδίδουμε όλη την καλή μας διάθεση και στους γυρω μας;
3. Θα μάθουμε, θέλουμε δε θέλουμε, να λέμε όχι. Να βάζουμε τα δικά μας όρια. Δεν είναι κακό.Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ενοχές. Κι αυτό το λέω εγώ που είμαι ίσως το πιο ενοχικό άτομο στον πλανήτη. Πλέον καταφέρνω να πω όχι και είμαι περήφανη!
4.  Η ευτυχία και όλα τα υπόλοιπα συναισθήματά μας είναι δική μας ευθύνη. Δε γίνεται να τα αναθέτουμε σε κανέναν άλλο. Άρα ήρθε η ώρα της δράσης, παρά τις…αντιδράσεις.
5. Σίγουρα δεν γίνεται να νιώθουμε μόνο όμορφα συναισθήματα. Καλό είναι να ζούμε, να αποδεχόμαστε και να βιώνουμε, και τα θετικά και τα αρνητικά συναισθήματα. Όλα είναι μέσα στη ζωή, δεν κρατάνε για πάντα, αλλά μας μαθαίνουν πραγματάκια.
6. Το τελευταίο βήμα θέλει απίστευτη δουλειά. Την αυτοπεποίθησή μας πρέπει να τη χτίσουμε από μέσα, όχι απ΄έξω. Αν βασιζόμαστε στο μπράβο και στα χειροκροτήματα των γύρω μας για να παίρνουμε δύναμη για να προχωράμε, ουουου, φέξε μου και γλίστρησα. Άργησα πολύ να το συνειδητοποιήσω και δε βοηθάει πολύ η εποχή που ζούμε με τα social media κλπ. Το θέμα είναι να λέμε εμείς μπράβο, να περνάμε από το καθρέφτη και να λέμε: “Φτου σου κοπελάρα μου, μια χαρά τα κατάφερες, προχώρα!”. Ένα like στον εαυτό σου και πάμε δυνατά! Κάπως έτσι. Το πιάνετε;

Αχ τι καλά που τα λέμε. Άντε τώρα, ανασκουμπωθείτε κι εσείς κι εγώ. Δεν είπαμε να γίνουμε το άκρως αντίθετο του καλού παιδιού. δε χρειάζεται να πατήσουμε επί πτωμάτων. Αλλά να μην είμαστε πάντα για τους άλλους και να μην έχουμε τους εαυτούς μας για πάντα σε…αναμονή, διότι τελικά αυτή η αναμονή δεν είναι χωρίς χρέωση κι όταν το καταλάβουμε ίσως να είναι πολύ μεγάλο το τίμημα που θα πληρώσουμε!