Στόχος: συναισθηματική ανεξαρτησία

14 Οκτ Στόχος: συναισθηματική ανεξαρτησία

Οι μεταμεσονύχτιες σκέψεις κι εκείνες που σε ξυπνούν σαν κάποιος να ανάβει ξαφνικά το φως, είναι σίγουρα ενοχλητικές, πρώτα από όλα γιατί διαταράσσουν την υγιεινή του ύπνου, με όλα τα επακόλουθα που μπορεί να έχει αυτό στη ζωή μας.

Κι όμως συμβαίνει κάποιες φορές,  εκείνες τις περίεργες ώρες, το μυαλό μας να βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα. Να εμφανίζονται νέες οπτικές γωνίες, νέες ιδέες και λύσεις. Αυτή είναι η θετική πλευρά της αϋπνίας. Η άλλη πλευρά όμως, εκείνη που νιώθεις ότι υπάρχει ένας θόρυβος, μια βαβούρα στο κεφάλι σου και βλέπεις τις σκέψεις να συμπεριφέρονται σαν μποξέρ μέσα σε ρινγκ, ε, αυτή είναι μια σκέτη ταλαιπωρία.

Τι μου ήρθε λοιπόν χθες… Το θέμα μου ήταν ένας από τους στόχους του 2019. Αυτός της επίτευξης της ανεξαρτησίας σε όλα τα επίπεδα, ξεκινώντας από τη συναισθηματική ανεξαρτησία. Οι μήνες περνούν και δε βλέπω να πλησιάζω ούτε κατά διάνοια. Φαντάζει τόσο ουτοπικός στόχος τελικά, μιας και η φύση του ανθρώπου τον κάνει απόλυτα κοινωνικό ον. Για εμένα, λένε ότι μπορεί να συμβάλλει και το ζώδιό μου. Ναι, δηλώνω άσχετη από ζώδια, αλλά το διάβασα σε άρθρο φίλης και το βρήκα πολύ πιθανό. Προφανώς δεν μπορώ.

Πόσο εύκολο είναι να μη χρειάζεσαι κανέναν; Να μην επηρεάζεσαι συναισθηματικά από κανέναν. Να μπορείς να νιώθεις πλήρης, αυτάρκης, ανεξάρτητος. Δεν εννοώ να ζεις ως ερημίτης. Ο στόχος δεν είναι αυτός. Η συναναστροφή, η σχέση, η τριβή, η αλληλεπίδραση είτε εντός είτε εκτός της οικογένειας συνεχίζει να υπάρχει και πιθανότατα ανάγεται σε ένα καλύτερο και ποιοτικότερο επίπεδο. Όμως είσαι ανά πάσα στιγμή σε θέση να νιώθεις απολύτως καλά, απολύτως ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος ακόμη κι αν βρεθείς να είσαι ο μοναδικός άνθρωπος στη γη.

Μπορεί να αναρωτιέστε τι ακριβώς σημαίνει ο όρος «συναισθηματική ανεξαρτησία» και πως μπορεί κανείς να την προσεγγίσει.

– Πρώτον. Η συναισθηματική ανεξαρτησία σημαίνει να μπορεί κάποιος να κάνει τις επιλογές του και να έχει την ακεραιότητα να τις στηρίξει προσαρμόζοντάς τις στις ανάγκες του.

– Δεύτερον. Τι θα κάνω. Τι πρέπει να συνειδητοποιήσω για να την επιτύχω;
1. Είμαστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματά μας και για τον τρόπο με τον οποίο τα «φροντίζουμε». Σκεφτείτε πως προσέχετε το σπίτι ή αυτοκίνητό σας και πως προσέχετε ένα σπίτι ή αυτοκίνητο που ενοικιάζετε.
2. Είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για τη διαχείριση των συναισθημάτων μας. Επειδή εμείς νιώθουμε, δεν γίνεται να χρησιμοποιούμε κάποιον από τους γύρω μας για να ελέγχουμε, να εκτονώνουμε ή να παρηγορούμε τους εαυτούς μας. Η λύση βρίσκεται πάντα…εντός.
3. Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματα των γύρω μας. Ναι μεν μπορούμε να ενδιαφερόμαστε, να νιώθουμε συμπάθεια και να συμπονούμε κάποιον, αλλά δεν μπορούμε να «φορτωνόμαστε» ό,τι νιώθει και να το διαχειριζόμαστε. Αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με ιατρικούς όρους ως τοπική θεραπεία με φάρμακο για εξωτερική χρήση και μόνο. Συνεπώς δε βοηθάει.
4. Ας μείνουμε μακριά από καταστάσεις που στοχεύουν να μας μπλέξουν σε οποιαδήποτε ίντριγκα, συναισθηματικό τυφώνα ή να μας μεταθέσουν τη συναισθηματική ευθύνη και να μας δημιουργήσουν ενοχές.
5. Ας θυμόμαστε πάντα ότι εμείς είμαστε οι συγγραφείς, οι παραγωγοί, οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί στο δικό μας έργο που λέγεται ζωή. Αν μένουμε πιστοί σε αυτό με συνέπεια και συνοχή, δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας κάνει κομπάρσους στο δικό του δράμα ή να αλλάξει το σενάριο του δικού μας έργου.

Θα ομολογήσω ότι δεν έχω γνωρίσει παρά έναν τέτοιο άνθρωπο μέχρι στιγμής, συναισηματικά ανεξάρτητο, τον οποίο μεταξύ μας θαυμάζω απίστευτα. Αν και κατά βάθος πιστεύω ότι το status αυτό, «συναισθηματικά ανεξάρτητος», μπορεί μόνο εν μέρη να επιτευχθεί. Δεν έχω πεισθεί ότι μπορεί να είναι 100% εφικτό και άρα δυνητικά επιτεύξιμο. Εδώ πάλι θα ζητήσω την άποψή σας. Κάθε γνώμη και επιχείρημα δεκτό και συζητήσιμο.