Σαν αστροπελέκι.

05 Απρ Σαν αστροπελέκι.

«Δεν την φοβάμαι τη φωτιά» είπες και τύλιξες τα χέρια σου στο γυμνό λαιμό της. Πύρινη λαίλαπα το βλέμμα της που σαν σειρήνες σε τράβηξαν κοντά της.

Κι εκεί που είχες χαλαρώσει, είχες ηρεμήσει, είχες αράξει στην ρουτίνα της καθημερινότητας σου… Εκεί που έβλεπες ζευγαράκια στο δρόμο και γελούσες ειρωνικά γιατί για σένα αυτά έμοιαζαν με ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου… εκεί που είχες βολευτεί στο «τελείωσα εγώ με αυτά»… σαν αστροπελέκι μπήκε εκείνη στη ζωή σου.

Την πιο ανυποψίαστη στιγμή!

Σε γοήτευσε χωρίς να το επιδιώξει. Σου χαμογέλασε από τη χαραμάδα της ψυχής σου που είχες αφήσει ανασφάλιστη χωρίς να το προσπαθήσει καν.
Χμμμμ… το προκάλεσες αυτό το φτερωτό πλασματάκι, για αυτό σου έστησε καρτέρι. Μία θύελλα σου έστειλε στο δρόμο σου που τα πήρε όλα μαζί της. Αντί βελάκι, χαστούκι σου έδωσε και σου άνοιξε διάπλατα τους δρόμους να ζήσεις τον έρωτα από την αρχή. Να ξαναπείς λέξεις που ίσως δεν έχεις πει ποτέ. Κι εσύ… στο πρώτο του χαστούκι του γύρισες και το δεύτερο μάγουλο γιατί ξέρεις ότι αυτός ο ερώτα είναι η τελευταία σου στροφή και πατάς γκάζι για να τον ζήσεις με την ένταση και το πάθος που του αρμόζει.

Ναι ρε … γιατί και στα 50 και στα 60 ο έρωτας συνεχίζει να είναι δικαίωμά σου. Μπορεί να μην έχεις τα κουράγια και τον αυθορμητισμό των 20 και των 30, έχεις όμως την πλήρη συνείδηση των εμπειριών σου.

Έκανε το σώμα της, καταφύγιο σου…. τη μυρωδιά σου, άρωμα της… τα λόγια σου, δρόμο της ελπίδας και ακόμα και εκείνη τη δική σας στιγμή, που τα σώματα σας ξεδιψούν το αχαλίνωτό σας πάθος, της έμαθες να σε κοιτάζει με τα μάτια μισάνοιχτα και να σου λέει «δεν μπορώ να σε χορτάσω…»

Θέα Νικολάου
Από τη συλλογή «Μικροφιλοσοφίες»
(υπό έκδοση)