Μπάχαλο το μυαλό μας πλέον

17 Μάι Μπάχαλο το μυαλό μας πλέον

Μετά βεβαιότητας και μανίας υποστήριζα ότι τα σχολεία δεν πρέπει να ανοίξουν πριν το Σεπτέμβρη. “Μα είναι τρελοί οι άνθρωποι να στέλνουν τα παιδιά σαν πρόβατα στη σφαγή; Δεν είμαστε καλά. Δεν καθίσαμε δυο μήνες στο σπίτι για να τα κάνουμε όλα ίσωμα μέσα σε λίγες μέρες!”, έτσι έλεγα μέχρι χθες.

Ώπα! Ένα λεπτό βρε παιδιά. Διάβαζα όμως πριν λίγο τι περιλαμβάνει η Β΄φάση άρσης των περιοριστικών μέτρων. Στις 21 Μαϊου λέει θα καταργηθούν τα sms, θα επιτρέπονται οι συναθροίσεις μέχρι δέκα ατόμων και μάλιστα σε πλατείες, πάρκα, ανοιχτούς παιδότοπους, θα κυκλοφορούμε αβέρτα κουβέρτα όλο το 24ωρο. Άρα τι θα γίνει; Χαμούλης! Πάρτυ θα κάνει ο Κορωνοϊούλης! Είναι αναπόφευκτο.

Δηλαδή θα πάει το παιδί να βρει τους φίλους του στο πάρκο και θα στέκεται δυο μέτρα μακριά, με μάσκα και λουσμένο αντισηπτικό; Ή μήπως δε θα αγκαλιαστούν και δε θα φιληθούν τα ζευγαράκια; Δε γίνεται να κλειστούμε σε γυάλες ή να κυκλοφορούμε με πανοπλίες. Έχει και 40 βαθμούς! Παραδεχτείτε ότι ημίμετρα δεν θα τηρηθούν ποτέ. από τη στιγμή που θα νιώσουμε “ελεύθεροι” θα γίνει το έλα να δεις.

Οπότε ψηφίζω να ξεματιαζόμαστε όλοι τρεις φορές τουλάχιστον ημερησίως για να μη μας πιάσει το μάτι του κορωνοϊού! Ε και κανένα τάμα στην Παναγία, στον Άγιο Λουκά τον Ιατρό. Δεν τα λέω κοροϊδευτικά, ούτε ειρωνικά, ούτε είμαι ασεβής. Απλά ρεαλίστρια είμαι. Όλοι μας ανησυχούμε και αγωνιούμε για τα παιδιά, για τους συγγενείς, για τους φίλους αλλά και για εμάς τους ίδιους. Αν υπάρχει κάποιος που θέλει να πάνε όλα καλά, σίγουρα είμαι εγώ που έμεινα μακριά από τους δικούς μου και δεν μπόρεσα να πάβω κάν στα δύο χειρουργεία του πατέρα μου!

Κάποτε όμως πρέπει να πάμε στις δουλειές μας και στα σχολεία. Κι από ότι φαίνεται ούτε τον Σεπτέμβρη θα είμαστε ασφαλείς.Γι΄ αυτό προφανώς αποφάσισε Κύπρος και Ελλάδα να πάρει το ρίσκο από τώρα. Που είμαστε σχετικά προφυλαγμένοι αφού έχουμε λίγα εγχώρια κρούσματα και καθόλου εισαγόμενα. Φανταστείτε όταν ανοίξουν τα αεροδρόμια και αρχίσουν να έρχονται άνθρωποι, τουρίστες όπως ευχόμαστε όλοι.

Οπότε είναι εύκολο να κρίνουμε και να κατακρίνουμε, είναι εύκολο να ζητάμε ενίσχυση από το κράτος για τις επιχειρήσεις που παραμένουν κλειστές ή γιατί χάσαμε τις δουλειές μας. Είναι αναμενόμενο να φοβόμαστε πολύ για τα παιδάκια μας, αυτά είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε. Μπάχαλο το μυαλό μας πλέον. Αλλά η ζωή πρέπει να προχωρήσει, η οικονομία να πάρει ξανά μια πορεία και τέλος πάντων να δούμε που βαδίζουμε και μέχρι που μας παίρνει να ξανοιχτούμε.

Υπομονή και ψυχραιμία. Ακόμη δεν ξεμπερδέψαμε αλλά ή θα πάρουμε το ρίσκο ή θα σταυρώσουμε τα χέρια και θα περιμένουμε.