Κορωνοϊός – Μένουμε σπίτι : Τι είπαμε μας λείπει;

17 Μαρ Κορωνοϊός – Μένουμε σπίτι : Τι είπαμε μας λείπει;

Εδώ και λίγο καιρό, μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, είχα μια ανησυχία. Ένιωθα ότι δεν προλαβαίνω να κάνω όλα όσα θέλω. Ότι έχω ιδέες, έχω τη θέληση για πολλά πράγματα αλλά μου λείπει ο χρόνος και η δύναμη. Έλεγα λοιπόν στον Σωτήρη: « θέλω να παγώσει ο χρόνος. Να σταματήσει για λίγο για να προλάβω. Θέλω να κάνω restart!»

Με φοβήθηκα πραγματικά. Λες και κάτι ήξερα. Λες και κάτι διαισθανόμουν. Γενικά τελευταία υ συνέβαινε συχνά να σκέφτομαι κάτι και να γίνεται ή κάποιον και να επικοινωνεί μαζί μου λίγο μετά. Τι γίνεται; Έχω μεταφυσικές ιδιότητες; Δε νομίζω. Απλά συμπτώσεις είναι. Αλλά να…

Ήρθε λοιπόν η ώρα να μείνουμε σπίτι. Να περιορίσουμε τις μετακινήσεις μας. Δε σας κρύβω ότι στην αρχή, όσο το πρόβλημα ήταν αρκετά μακριά, δεν ανησυχούσα τόσο. Μάλιστα θεωρούσα ότι ενδεχομένως υπερβάλουν τα ΜΜΕ. Κι όμως…

Έφτασαν τα πρώτα κρούσματα κι εδώ και στην Ελλάδα. Αφού βέβαια είχαμε πάθει ένα σοκ με την κατάσταση στην Ιταλία. Ήταν θέμα ημερών. Και τότε άρχισε να συνειδητοποιεί το μυαλό ότι κάτι μεγάλο έρχεται. Ξεκινήσαμε χαλαρά. Με λίγη πλάκα για να διασκεδάσουμε τις εντυπώσεις και την κρυφή αγωνία. Ήρθαν τα μέτρα προφύλαξης…

Τα γνωστά. Αισχροκέρδεια, μαγκιά, αντιδράσεις, παλικαριές και όλα τα όμορφα που μόνο εμείς έχουμε προνόμιο να σκαρφιζόμαστε. Μείναμε σπίτι, σιγά τα ακυρώσαμε ή τα αναβάλλαμε όλα. Τα παιδιά μας γκρίνιαζαν αρχικά αλλά κατάλαβαν ότι δεν είναι τιμωρία, είναι παιχνίδι γνωστό. Κρυφτό με συμπαίκτη δυνατό, ύπουλο και επικίνδυνο. Παίζουμε για να κερδίσουμε τη ζωή τη δική μας και των αγαπημένων μας και όλων των ανθρώπων. Και εγένετο απομόνωση…

Καλούμε καθημερινά πολύ κόσμο να συμμετέχει στο παιχνίδι αυτό. «Μένουμε σπίτι» το ονομάσαμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν ακολουθούν όλοι, αλλά πάμε καλούτσικα. Δεν κατάλαβαν όλοι το σκοπό του παιχνιδιού. Άρχισα να πιστεύω ότι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πάρει είδηση τι συμβαίνει. Νομίζουν ότι είναι κάτι αόριστο. Κάτι που δεν τους αφορά. Δεν είπαμε να φοβόμαστε. Αλλά εκείνοι δεν ενημερώνονται καν, δε συμμορφώνονται. Και μετά θα ψάχνουν…

Κάπως έτσι. Θα ψάχνουν να μάθουν από που μολύνθηκαν. Τι πρέπει να κάνουν. Σε ποιον να απευθυνθούν. Θα νιώθουν να μειώνεται ο αέρας που αναπνέουν είτε λόγω της δύσπνοιας είτε λόγω της απώλειας των αγαπημένων τους. Κι όλο αυτό για να μην ξοδέψουμε λίγη φαιά ουσία, να μη βάλουμε περιορισμούς, να μη στερηθούμε τίποτα, να μη ζημιωθούμε οικονομικά, να είμαστε υπεράνω. Να μη μας λείψει τίποτα…

Για να συγκεντρωθούμε λίγο. Για να μετρηθούμε. Τι είπαμε μας λείπει;;;