Γιατί κάπου εκεί έξω η ζωή είναι ωραία

27 Αυγ Γιατί κάπου εκεί έξω η ζωή είναι ωραία

Σάββατο πρωί. Απόλυτη ηρεμία τριγύρω. Ο ήλιος απλώνει το φως του παντού και σβήνει κάθε σκοτάδι εντός κι εκτός των…ψυχών. Χαρίζει ζεστασιά, ελπίδα και ενέργεια. Παντού. Αλήθεια; Παντού;
Υπάρχει κάτι που μπορεί να λειτουργεί αποτρεπτικά. Κάτι που δεν είναι χειροπιαστό αλλά είναι υπαρκτό και μπορεί να γίνει τόσο ισχυρό που να καταφέρει να καλύψει ολόκληρη την ύπαρξη, τη σκέψη και τη δράση του ανθρώπου. Κι αυτό είναι ο φόβος. Ένα πολυμορφικό συναίσθημα που έχει τη δύναμη να αλλάξει μια ολόκληρη ζωή. Αυτή τη ζωή που λέμε ότι είναι ωραία και μικρή. Αυτή που είναι επιτακτική η ανάγκη να τη ζήσει κανείς τώρα, αν όχι ήδη χθες.

Ο φόβος λοιπόν, αν και τόσο τοξικός, έχει πολλούς και καλούς φίλους, όπως το άγχος, τη στεναχώρια, την ανασφάλεια, τη θλίψη. Έτσι το πρόβλημα δεν είναι ο φόβος αυτός καθαυτός, αλλά όλα όσα προκαλεί. Κι εκείνα τα μαύρα γυαλιά που σου φοράει και τα βλέπεις όλα μουντά και σκοτεινά. Ξημερώνει και νιώθεις ένα βάρος για όσα θα φέρει η μέρα. Νυχτώνει κι αντί να βλέπεις τα αστέρια και το φεγγάρι, βλέπεις παντού το απόλυτο μαύρο. Τρομακτικό κι αποκρουστικό. Έναν ακόμη λόγο να κρυφτείς από όλα κι από όλους.

Καταλαβαίνεις τώρα τι δε σε αφήνει να δεις τη ζωή και πόσο ωραία είναι; Κοιτάζεις το παρελθόν. Ανθρώπους, γεγονότα και εμπειρίες που σε κρατούν πίσω. Η βαριά αλυσίδα που σε δένει με τον φόβο για το άγνωστο και δε σε αφήνει να δεις μπροστά σου. Συγκρίνεις όσα δυνητικά μπορούν να συμβούν σε μια καινούργια μέρα με όσα σου προκάλεσαν πόνο, απογοήτευση, αποτυχία, ανασφάλεια. Κι έτσι πολλαπλασιάζεις το φόβο για καθετί καινούργιο, φρέσκο, τολμηρό ίσως, και δυνητικά όμορφο.

Μπορεί να θεωρείς δεδομένα ορισμένα απλά και πολύ βασικά, καθημερινά πράγματα, όμως παρατηρώντας τον κόσμο γύρω σου, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι. Σκέψου αυτά τα δευτερόλεπτα, όσο εσύ διαβάζεις αυτές τις γραμμές, κάποιος πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή κι ίσως κάποιος άλλος να παίρνει την τελευταία του ανάσα. Φυσικά, κάποιος άλλος γεννιέται ή αναγεννιέται από τις στάχτες που του άφησε μια ατυχία, μια λάθος επιλογή, μια μοιραία απόφαση. Η χαρά και η λύπη, η ζωή κι ο θάνατος, η ανάσταση. Όλα είναι μέσα στο φάσμα της ανθρώπινης φύσης και στη μηδαμινή, αν το καλοσκεφτείς, διάρκεια της παρουσίας μας στη γη.

Όλα μα όλα είναι μέσα στη ζωή. Κι ο φόβος ακόμη, που πολλές φορές σε προστατεύει. Αν όμως σε κρατάει δέσμιο, φυλακισμένο σε μια άχαρη καθημερινότητα, αν δεν μπορείς να τον νικήσεις, τότε πιθανόν να χρειάζεσαι βοήθεια. Από την οικογένειά σου, κάποιον φίλο ή κάποιον ειδικό. Σκοπός μου, βεβαίως, σήμερα δεν είναι να σου πω τι πρέπει να κάνεις. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σου πράγματα που έχω βιώσει κι εγώ και στην πορεία συνειδητοποίησα τι μπορεί να φταίει έτσι ώστε να μπορέσω να το παλέψω. Ήθελα να σου πω ότι, πολύ πιθανόν, αυτός ο φόβος με έκανε να μη γράφω και να μην επικοινωνώ μαζί σου όπως παλιά. Γιατί όμως να με νικήσει ο φόβος; Γιατί να μην οδηγώ εγώ και να αφήνομαι να με οδηγούν;

“Σκέψου το λίγο”, είπα. “Φοβάσαι μήπως σε κρίνουν και σε λογοκρίνουν για όσα γράφεις. Που αν γράψεις για έρωτα θα πουν ότι είσαι ερωτευμένη. Αν γράψεις για θλίψη θα πουν ότι είσαι θλιμμένη. Κι αν γράψεις για πληγές, θα που πως είσαι πληγωμένη. Κι ούτω καθεξής. Θα πουν… Και γιατί να νοιάζεσαι για το τι θα πουν; Ποιοι θα πουν; Όσοι αγαπάς κι εκτιμάς και σε ενδιαφέρει η γνώμη τους; Όσοι ασχολούνται με τις ζωές των άλλων για να έχουν αντικείμενο συζήτησης, κοινωνικής κριτικής ή και ύπαρξης; Όσοι ζουν για να προβάλουν μια υπέροχη, ιδανική και πλασματική εικόνα της ζωής τους; Τι είναι τελικά σημαντικό; Να υπάρχεις, να ζεις ή να κάνεις ότι ζεις; Ο χρόνος περνάει και η απόφαση επείγει. Εγώ με εμένα και τον εαυτό μου. Εσύ με εσένα και τον εαυτό σου. Ήρθε η ώρα να τα βρούμε και να προχωρήσουμε.”

Γιατί, κάπου εκεί έξω, η ζωή είναι ωραία!