Αξίζω. Έτσι, χωρίς λόγο.

08 Μαρ Αξίζω. Έτσι, χωρίς λόγο.

Η αξία κάθε ανθρώπου είναι μοναδική και αδιαπραγμάτευτη. Είμαστε όλοι ξεχωριστοί και διαφορετικοί. Κι αυτό μας κάνει ακόμη πιο αξιοθαύμαστους για τα χαρακτηριστικά μας, την προσωπικότητά μας, την πορεία μας. Μάθαμε όμως, αλήθεια δεν ξέρω από που και γιατί, να συνδέουμε αυτή τη μοναδική μας αξία με πράγματα και καταστάσεις έξω από τον εσωτερικό μας εαυτό. Τα χαρίσματά μας, τα συναισθήματά μας, τα επιτεύγματά μας είναι κομμάτια του εαυτού μας πρέπει νιώθουμε ευγνωμοσύνη κάθε μέρα

Όπως αντιλαμβάνεσαι όμως, είναι αρκετά δύσκολο να ξεφύγεις από αυτό τον τρόπο σκέψης που έμαθες από την οικογένειά σου ή από την κοινωνία στην οποία μεγάλωσες. Έμαθες να ψάχνεις την επιβεβαίωση μέσα από τις επιτυχίες σου, τις φιλίες, τις αγάπες. Να ακούς τι σου λένε και να στηρίζεις την αυτοεικόνα σου στην κριτική των άλλων. Να γυρεύεις την ευτυχία σε πηγές ξένες, σε οάσεις που εξαφανίζονται γρήγορα. Να χτίζεις το βιογραφικό σου για να γίνεσαι αποδεκτή, αντί να αφουγκράζεσαι και καλλιεργείς την ψυχή και το μυαλό σου.

Θα μιλήσω για εμένα. Πέρασα δρόμους με ανηφόρες και κατηφόρες. Στις ανηφόρες αγκωμαχούσα και στις κατηφόρες κατρακυλούσα. Κι όταν έφτασα στο χαμηλότερο σημείο, έπρεπε να πάρω την απόφαση να χρησιμοποιήσω τα φτερά που όλοι έχουμε. Γιατί να θυμάσαι: “Τα φτερά είναι για να πετάς”.  Ήταν κάτι που χρειάστηκε πολλή δουλειά κι ακόμη είμαι στην αρχή. Η διαδικασία έχει πολλά πάνω και κάτω. Χρειάζεται πολύ ξεκαθάρισμα μέσα σου και γύρω σου. Το έκανα και συνεχίζω. Όμως σήμερα είμαι έτοιμη να σου εξομολογηθώ κάτι από τα βάθη της καρδιάς μου. Κάτι που εύχομαι να σε βοηθήσει.

Πέρασα αρκετά χρόνια με την ιδέα ότι η αξία μου καθορίζεται από ιδιότητες και από ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω μου. Κατάφερα πολλά πράγματα, αλλά πάντα τα υποτιμούσα γιατί με υποτιμούσα. Ένιωσα άβολα, ή ίσως και ντροπή όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με άλλα πράγματα εκτός αυτού που σπούδασα. Τόσα χρόνια για να γίνω γιατρός θα πήγαιναν χαμένα; Και η ταυτότητα που είχα στην κοινωνία πως θα άλλαζε και ποιος θα αποδεχόταν το γεγονός; Όταν ξεκίνησα να φτιάχνω το Angelsworld, το blog αυτό που ήταν και είναι για μένα μια διέξοδος και παράλληλα ο χώρος για να εκφράζομαι και να έχω καθημερινή επαφή μαζί σας, άνοιξε αδικαιολόγητα πολέμους και τον ασκό του Αιόλου.

Για πολύ καιρό μου ήταν δύσκολο να μιλήσω για μένα. Να πω ποια είμαι και τι κάνω. Μια γιατρός που θέλησε να ακολουθήσει έναν πιο δημιουργικό δρόμο. Να αλλάξει πορεία. Δεν έπρεπε μόνο να πείσω τους γύρω μου, τους δικούς μου, αλλά και τον εαυτό μου. Κι αυτό έγινε όταν αποφάσισα να δεχτώ πρώτα από όλα η ίδια ότι δεν είναι το επάγγελμά μου που με καθορίζει. Ούτε το αν ζω σε διαμέρισμα ή μονοκατοικία ή το αυτοκίνητο που οδηγώ. Αν είμαι παντρεμένη και με ποιον, αν έχω ή όχι παιδιά. Αν φοράω μόνο μάρκες (δεν το έκανα ποτέ παρεμπιπτόντως) ή αν κάνω παρέα με την “υψηλή κοινωνία” (επίσης δε με ενδιέφερε και δε εξέφραζε ποτέ). Φυσικά και είμαι ευγνώμων για όσα έχω και απέκτησα επειδή πάλεψα γι’  αυτά. Αλλά δε με καθορίζουν.

Όλα αυτά είναι και θα είναι άσχετα με τη δική μου αξία. Είμαι ξεχωριστή και μπορεί να έχω χίλια ελαττώματα, αλλά έχω άλλα τόσα ταλέντα και θετικά στοιχεία. Αγαπώ πολύ, σέβομαι, δημιουργώ, στηρίζω, αναγνωρίζω, είμαι ευγνώμων, ονειρεύομαι, δημιουργώ, γυμνάζομαι, μεγαλώνω δίπλα σε εκείνους που αγαπώ και εκτιμώ. Είμαι εγώ. Αναζητώ και βρίσκω το μονοπάτι μου βήμα βήμα. Έχω στο πλάι μου όσους με αγαπούν, αλλά βαδίζω με το ρυθμό μου, με τις δυνάμεις μου. Αυτή είμαι. Και ναι, ΑΞΙΖΩ. ΕΤΣΙ, ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ.

Να σου πω κάτι τελευταίο; Κι εσύ το ίδιο. ΑΞΙΖΕΙΣ. Γιατί είσαι εσύ, όχι για άλλο λόγο.