Μπείτε και λίγο στο… παπούτσι του άλλου

08 Οκτ Μπείτε και λίγο στο… παπούτσι του άλλου

Πρωί πρωί με την αυγούλα αρχίζω να κελαηδάω!

Μπορεί να κατηγορηθώ ως υπερβολικά συναισθηματική ή ίσως γενικά υπερβολική, αλλά όσο περνούν τα χρόνια καταλήγω σε συμπεράσματα και αρχίζω να νιώθω και να καταλαβαίνω περισσότερα, γι’ αυτό νιώθω την ανάγκη να τα πω.

Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ ότι κι εγώ μπορεί να έχω υπάρξει άδικη και να έχω φερθεί με λάθος τρόπο και ειλικρινά ζητώ συγνώμη.

Με αφορμή την περιπέτεια της αγαπημένης μου θείας, βρέθηκα ξανά στο νοσοκομειακό περιβάλλον και κατάλαβα πόση σημασία έχει να αγαπάς αυτό που κάνεις, να σέβεσαι το συνάνθρωπο και να θέλεις να προσφέρεις πραγματικά σε όποιον έχει ανάγκη.

Ένας γιατρός ή ένας νοσηλευτής, πρέπει να έχουν σωματικές και ψυχικές αντοχές αλλά και ενσυναίσθηση. Από τη στιγμή που διαλέγεις αυτό το λειτούργημα, δε δικαιούσαι να ξεχνάς ότι στόχος σου είναι ο άνθρωπος και προτεραιότητα η βελτίωση της υγείας του συνολικά.

Οι αυξημένες απαιτήσεις της δουλειάς και η κούραση οδηγούν στην πλήρη «αναισθητοποίηση» πολλές φορές.

Νοσηλευτές που βαριούνται να ασχοληθούν, που ξεφυσούν και βαρυγκωμούν με κάθε έκκληση για βοήθεια από τον ασθενή. Ταμπέλες που χαρακτηρίζουν ασθενείς και συγγενείς ως «πρήχτες», γιατροί που θεωρούν ότι μόνο εκείνοι δουλεύουν και δεν αμείβονται αρκετά για να αφιερώνουν τον πολύτιμό τους χρόνο (που άραγε) στον ασθενή!

Κι ακολουθούν οι υπόλοιπες ταμπέλες του απαιτητικού, του υστερικού, του υποχόνδριου κλπ κλπ , τόσο για ασθενείς όσο και για συγγενείς. Όταν είναι για να γλιτώσουν από οποιοδήποτε κόπο, τότε χρειάζονται οι συνοδοί. Όταν χρειαστεί κάτι όμως, σε στραβοκοιτάζουν.

Έλα όμως που έχει ο καιρός γυρίσματα… Το κρεβάτι του πόνου δεν κάνει διακρίσεις. Κι όταν βρεθείς εκεί βλέπεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Όταν πονάς, ε ναι, θέλεις παυσίπονο. Όταν δεν μπορείς να κινηθείς, ω ναι, χρειάζεσαι κάποιον να σε μετακινήσει. Όταν δεν μπορείς να φας ή να πιεις νερό μόνος σου, ε όχι δηλαδή, πρέπει κάποιος να σε βοηθήσει.

Μπείτε λοιπόν για λίγο στο…παπούτσι του άλλου. Του ασθενή. Ή έστω σκεφτείτε ότι θα μπορούσατε ο άρρωστος να είστε εσείς ή κάποιος δικός σα Ε και λιγάκι στη θέση του συγγενή να μπεις δεν κάνει κακό. Ανησυχεί. Δεν ξέρει πως να χειριστεί την κατάσταση. Ψάχνει ένα στήριγμα. Έναν καλό λόγο και ένα χέρι βοήθειας.

Τέλος, παρακαλώ όλους τους συναδέλφους να μην είναι εριστικοί και υπεροπτικοί ως συνοδοί ασθενών.

Πρώτα από όλα όμως γενικά ως ιατροί ή νοσηλευτές (ως άνθρωποι) να μην είναι κομπλεξικοί. Το ενδιαφέρον και η αγάπη για τον συγγενή ασθενή μου, η αγωνία μου,  η βοήθεια που θέλω να προσφέρω, σε καμία περίπτωση δε συνιστά απειλή για κανένα. Από τη δική μου πλευρά τουλάχιστον. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν υποπέσει στην αντίληψή μου οποιαδήποτε παρατυπία, λανθασμένη θεραπευτική παρέμβαση ή παράληψη θα σιωπήσω. Όχι από κακία, υπεροψία ή ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης, αλλά από ευσυνειδησία και πίστη στον όρκο μου.

Να θυμάστε ότι δεν κάνουν όλοι για όλα τα επαγγέλματα. Σκεφτείτε καλά και ερευνήστε όσοι ξεκινάτε τώρα τη σταδιοδρομία σας.